Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (32)
Misschien was hij wel nachtwaker of iets dergelijks en kwam hij rustig zijn dag beginnen met een gezonde dosis alcohol.
Dat herinnerde me aan een verhaal dat ik ooit las over een eenzame nachtwaker die zijn dagelijks brood aan het verdienen was in een bedrijf gelegen op een op dat tijdstip verlaten industrieterrein. Rondom het gebouw lag een groot grasveld. Op een nacht zat hij met een vervelend voorgevoel: hij voelde zich bespied. Bij zijn zoveelste ronde door het complex zag hij in zijn ooghoek iets bewegen achter het raam. Hij deed zijn zaklamp uit om beter naar buiten te kunnen kijken. Door het schijnsel van de maan kon hij duidelijk beweging onderscheiden op het grasplein. Naarmate zijn ogen zich aanpasten aan het duister zag hij een leger uit de kluiten gewassen superkonijnen uit alle richtingen op zich afkomen, als in een ouderwetse zombiefilm. Hoe het precies afliep kon ik me spijtig genoeg niet herinneren, noch wie het geschreven had. In elk geval was het geen happy end want ik herinnerde me mijn gevoel van afkeer en medelijden met de veertigjarige man die nog steeds bij zijn moeder woonde en alleen de deur uitging om te werken. De kans zat er dik in dat hij nog maagd was. Misschien was het dat wel geweest dat die beesten aantrok.
Hoe het ook zij, mijn buurman bestelde nog steeds glas na glas. Bij de zoveelste bijvulbeurt ging hij staan en overviel me de angst dat hij zomaar zou vertrekken, maar geen nood: hij ging weer zitten zo gauw hij zijn wens aan Tante Jeanne had duidelijk gemaakt. Ergens hoopte ik dat hij wat zou zeggen, hoewel hij duidelijk net als ik tot het asociale type behoorde. Nochtans keek hij vaak genoeg mijn richting uit. Misschien vroeg hij zich wel af wat ik daar allemaal zo ambachtelijk zat neer te kribbelen. Misschien ook niet, maar we waren allebei duidelijk niet van het soort dat hier thuishoorde, zo overdag in een godvergeten stationsbuffet, en dat schiep ontegensprekelijk een band. Dat had ik ook gemerkt aan zijn blik van erkenning toen ik binnenwandelde en die ik vakkundig had genegeerd, zoals het onze soort betaamt. Ondertussen had ik daar vaag spijt van. Hij ademde een vreemde, eenzame gekweldheid die me aan Junkie deed denken.
Ik keek opzij om eens te kijken of er misschien ook enige fysieke gelijkenis zou kunnen zijn en schrok bij de vaststelling dat hij er niet meer zat. Dat heb je dan, als je mensen zonder reden doodnegeert. Hoezeer ik met momenten ook de gemiddelde mens verafschuw, het zijn vooral diegenen die tot mijn eigen slag behoren wiens aanwezigheid ik meestal weiger te erkennen. Asocialen onder elkaar kunnen bezwaarlijk sociaal gedrag gaan vertonen, dan vallen ze in aanwezigheid van een soortgenoot door de mand, nietwaar?
Lang kon hij nog niet weg zijn. Hoe had ik dat in godsnaam aan mijn aandacht kunnen laten ontsnappen? Ik speurde het plein af. En inderdaad, hij wandelde ter hoogte van de busstandplaatsen langs de verhoging waarop de treinsporen zich bevonden en verdween plots in wat een tweede tunnel onder de spoorweg moest zijn. Richting achterbuurt dus. Nu zou de ware toedracht van zijn aanwezigheid me wel nooit ontsluierd worden. Dat was nu eenmaal mijn lot. Een straf voor mijn mateloze nieuwsgierigheid naar sommige medemensen. Zo waren reeds duizenden aan mijn vizier gepasseerd en in de meeste gevallen bleef het bij zinloze doch vermakelijke gissingen. Gelukkig, want mensen hebben de nare gewoonte enorm tegen te vallen eens je met ze praat. Zelfs wanneer ze nog draaglijk in de omgang zijn, is er toch sprake van een demystificatie en dat vond ik een enorm deprimerend gegeven. Het had me ontelbare keren naar de fles doen grijpen omdat ik de druk van het besef van de hopeloosheid van het menselijke bestaan niet kon verdragen.
Nog even keek ik naar de plaats waar hij was verdwenen. Ondanks mijn hoopvolle gestaar keerde hij niet terug. Daar had hij ook geen reden toe, ik had me er reeds van vergewist dat hij niets vergeten was. Anders had ik een plausibele reden gehad hem achterna te hollen en aan te spreken. "Dag jongen, het ga u goed. Moge God u leiden en beschermen", prevelde ik.
Een bus onttrok de voetgangerstunnel aan het zicht: lijn 81 "Parkbegraafplaats". Zou dat het kerkhof zijn waar … ? Neen, vast niet. Een begraafplaats met een eigen buslijn, het was absurd op het morbide af. De Lijn: voordeliger dan een lijkwagen! Op voorwaarde dat men de doodskist in zo'n bus gehesen krijgt; geen makkelijke opgave met die verraderlijke trappen en klapdeuren. Het verstandigste ware het nog, om snel die bus te nemen wanneer u uw einde voelt naderen maar nog zelf kunt lopen. Als u dan ook nog kan genieten van het seniorentarief, heeft u uw familie met deze laatste moedige daad een aardig pak geld bespaard. Begrafenisondernemers zijn immers flexibele mensen, ze kunnen hun heilige taak evengoed op de zogeheten Parkbegraafplaats ten uitvoer brengen. Bovendien neemt u op deze manier geen plaats in hun koelkast in. Iedereen blij. De mannen van De Lijn zijn niet zo dom als ze eruit zien, dat is nog maar eens bewezen. Nu wil ik niet beweerd hebben dat ze er persé allemaal dom uitzien, maar toch een bovengemiddeld groot deel, dat heb ik met eigen ogen mogen zien. Hoe is het mogelijk dat ze zo'n vernieuwend concept als deze buslijn in het leven hebben weten te roepen, maar nog steeds niet in staat zijn gebruiksvriendelijke uurregelingen in elkaar te boksen. En dan durft onze voormalige minister van mobiliteit te beweren dat de basismobiliteit in Vlaanderen een feit is. Daar moet ik eens hard om lachen, nadat ik onweerstaanbaar mijn darmen heb moeten ledigen als direct gevolg van de zelfgenoegzame gelaatsuitdrukking op het gezicht van de minister bij het uitspreken van deze woorden. Wie het precies was is me niet bijgebleven, maar waarschijnlijk iemand met veel aandelen bij de openbare vervoersmaatschappij. Zo gaat dat immers in de Belgische politiek, u weze gewaarschuwd. Toch is het een feit dat u onvermijdelijk langs de politiek moet, mocht u ooit iets wezenlijks veranderd willen zien in ons land. Zonder iets op te leggen via wetten en regels krijgt u de Vlaming immers niet zover, zelfs al is het in zijn eigen belang. En eens u zich hieraan waagt, moet u erop voorbereid zijn te worden tegengewerkt door andersgezinden, want in de politiek loopt niets, maar dan ook niets, van een leien dakje. Vandaar dat ik soms mensen een rechtse verkoop, als ze beginnen te oreren dat alle "polletiekers" leugenaars en luiaards zijn. Dergelijke subjecten weten niet beter, dat is een feit, maar domheid wordt vanaf een bepaald niveau zodanig godgeklaagd irritant dat ik niet geacht kan worden in te staan voor mijn reactie erop. Ook ik ben maar een mens met gebreken.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
het is steeds leuk om dit verhaal te lezen...
zit vol van surprise en onverwachte wendingen ...
ik zou het niet kunnen....
dikke knuffels,
xxx
jack: het leven zit ook vol onverwachte wendingen, het is maar kwestie van pen en papier bij de hand te hebben... :-) - Mephistopheles
Asocialen onder elkaar kunnen bezwaarlijk sociaal gedrag gaan vertonen, dan vallen ze in aanwezigheid van een soortgenoot door de mand, nietwaar -- een waarheid als een koe, deze zin.
Er is niets mis met asociaal zijn. Ben het al jaren. Dat betekent gewoonweg dat je niet zo afhankelijk bent van het gezelschap van anderen en je best wel op je eentje weet te vermaken zonder twintig smsjes per dag te krijgen en al dat andere gedoe erbij. Bij mij toch
jack: Ik geef je helemaal gelijk. Ben graag alleen, hoe langer hoe liever, alleen heb ik veel te weinig de kans waardoor ik soms nogal gestresseerd kan zijn.
Die zin, ik dacht net dat daar commentaar (en niet geheel onterecht) op zou komen. het is wat overdreven uitgedrukt he :-) - tessy
Weer graag gelezen hoor
jack: Dankjewel! - Mistaker
Ik heb ook veel behoefte aan alleen zijn, ben het al van kinds af aan gewend (enig kind) maar het komt er bij mij ook zelden van.
Groet,
Greta
jack: Af en toe een weekend je alleen weg, zo doe ik dat! :-) - henny
Heel goed vervolg.
Om het laatste stukje moest ik toch wel lachen. Hoe kom je er op? :D
jack: :-)
dankjewel! - koyaanisqatsi
De ondraaglijke hopeloosheid van het (menselijke) bestaan... ;-)
jack: Zwijg me ervan... ;-) - manono
Weerom van genoten!
jack: Dankjewel.
(ik ook wel een beetje, ghehe)
|
