Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (69)
Zo snel ik maar kon haastte ik me doorheen de straten, slechts een doelwit onder de netelige hemelen, en terwijl de dreiging in het wolkendek alsmaar groter werd kruiste ik mijn vingers, hopend dat ik John's onderkomen bereikt zou hebben vooraleer de hemelsluizen zich openden. In snelle, grote passen baande ik me een weg doorheen het grauwe stadsbeeld, dat zich als een vreugdeloze collage van drieste figuren aftekende tegen een muur van alledaagse nietigheid die je uitholde, weer opvulde, en opnieuw uitholde, alsof je elke dag opnieuw gerecycleerd werd in een routineuze draaimolen die nooit ophield en haar snelheid alsmaar opdreef. De lucht was koel en afstandelijk, gehuld in een soepel en allesomvattend weefsel dat zich tot diep in de longen van de stad gedreven had, en bij elke voelbare uitwaseming drong steeds weer dat koude en harteloze beeld zich aan me op; dat beeld van de slapende stad die maar nooit scheen te ontwaken en een gezicht had dat slechts baksteen en koolstofdioxide uitademde. Dat beeld van een slapende stad die in alle stilte onderworpen werd aan een aderlating, met de bloeddruppels geruisloos het lichaam verlatend terwijl het geleidelijk aan leeg sijpelde en alsmaar zwakker werd. Straten waren geplaveid in onverschilligheid en onbewandelde trottoirs schreeuwden om aandacht. Elke vorm van vooruitgang en achteruitgang scheen samengeklonterd tot een algemeen gevoel van stilstand dat als een scalpel doorheen de huid van de omgeving trok. Troost zong maar zelden haar liederen in streken als deze, zeker als er algemene doofheid jegens mekaar heerste, want de eenzaamste plekken ter wereld waren in vele opzichten de steden, waar je buren in alle windrichtingen had en relaties en banden aanknoopte die vaak weer in alle windrichtingen verdwenen.
Het koste me heel wat moeite om het hoge wandeltempo te blijven volhouden want ik had een ernstige kater opgedaan na een nachtje wodka drinken met mijn bovenbuur, die het na anderhalf glaasje voor bekeken had gehouden. Ik was dan maar zo vriendelijk en behulpzaam geweest om de rest van de fles voor mijn rekening te nemen zodat hij de inhoud ervan de volgende dag zeker niet had moeten wegkieperen, en dus had ik het ganse ding als een zeerover naar binnen gespeeld. Als gevolg daarvan voelde ik me nogal lomp en futloos, mijn hoofd bonzend en mijn ledematen zwaar als staal, wederom in de genadeloze greep van de zwaartekracht die op dergelijke dagen op zijn sterkst leek. Het moet zijn dat ik er niet al te gezond uitzag want ik kreeg veel bekijks op straat, althans meer dan anders want ze gaapten me natuurlijk altijd aan alsof ik bokkenpoten en horens had, maar dat had misschien ook wel met dat lange haar te maken, de laarzen die ik meestal droeg en God weet wat nog allemaal. Ik liep niet bepaald naar iedereen te glimlachen als ik me buitenhuis begaf en ik kon het me wel voorstellen dat ik er niet meteen als een openbaring uitzag als ik half bezopen met stoppelbaard onhandig over de trottoirs strompelde met ogen die uit mijn gezicht dreigden te exploderen.
Na een goed half uur arriveerde ik aan het altijd miserabel ogende gebouw waar John al enkele jaren zijn rattennest had ingericht. Ik was opgelucht dat de wandeltocht voorbij was en zelfs nog meer opgelucht omdat ik het onweer had kunnen ontlopen.
'Barst nu maar los zo hard je wil, ellendeling,' mompelde ik naar de hemel terwijl ik op de bel drukte. Het was duidelijk dat John me verwachtte want het elektrische deurslot werd onmiddellijk ontgrendeld, en dus baande ik me een weg naar boven.
Aangekomen op het juiste verdiep zag ik hem onmiddellijk staan, me opwachtend aan zijn deur, wat hij altijd deed, telkens weer, wat het bij de duivel ook mocht betekenen. Een sterk aroma geurde vanuit zijn flat, het was oftewel hasjiesj oftewel een geurstokje dat geurde naar hasjiesj. Deskundigen op dit terrein zouden het me gegarandeerd niet tegen gesproken hebben.
'Ben je daar al?'glimlachte John, 'als het voor geld is ben je best wel makkelijk uit je hol te krijgen, hé?'
'Na je meer dan twee maanden uitstel van betaling gegund te hebben lijkt me dat niet in het minst een ongepaste handelswijze van mijn kant uit,' antwoordde ik.
'Je hoeft heus weer niet met die zinnetjes van je te beginnen,' reageerde hij geagiteerd, 'praat maar zoals gewone, aardse mensen dat doen.'
'Gaan we hier aan je deur als een stel nichten blijven bekvechten of laat je me nog binnen?'
'Dat klinkt al beter,' zei hij.
Hij liet me binnen, een handeling die niet meteen enthousiast te noemen was maar ik moet zeggen dat ik van mijn kant uit ook niet bepaald naar binnen huppelde met een grote blinkende lollypop in mijn mond. Dit was een zuiver zakelijk bezoek, bedoeld om het geld te incasseren en me dan als de bliksem naar mijn rendez-vous met de groene fee te reppen.
John's flat was zoals altijd een hele belevenis om te ondergaan. Alles lag er in het rond geslingerd alsof het er allemaal niet toe deed, en het was niet makkelijk om niet ergens op te trappen want de vloer was bezaaid met allerlei troep. Hij had zijn woonkamer gemaakt waar hij beter een slaapkamer had ingericht en hij had zijn slaapkamer gemaakt waar hij beter zijn woonkamer had ingericht. Niets klopte. Er was geen logica. Hij leefde in een miniatuur gekkenhuis dat beklemmender was dan een dwangbuis. De muren ademden wanhoop uit, vertwijfeling, naargeestigheid, depressies, psychoses, deliriums, zelfdestructieve gevoelens, dat soort dingen. Als ik in die flat had moeten leven had ik mezelf gegarandeerd opgeknoopt, maar John hield het probleemloos uit in dat hol. Hij was als een stuk ongedierte dat zich aan elke omgeving scheen aan te passen, een soort maatschappelijke kameleon die de gave had om zowel met een achtergrond van bloemen en vlinders als met een achtergrond van stront te fuseren zonder dat er ooit een vuiltje aan de lucht leek te zijn. Ik was nooit graag bij hem over de vloer geweest gezien die afschuwelijke flat van hem, en was niet van plan om het een lang bezoekje te maken. Sommige omgevingen waren vijandig, doorspekt met te veel negatieve krachten die tot je poriën dreigden door te dringen als je er te lang verbleef. Niet dat ik een blinde aanhanger was van al die hocus pocus praat die je soms te horen kreeg maar ik was ervan overtuigd dat de aarde en de natuur krachten bezaten, zowel positieve als negatieve, die straalden en op sommige plaatsen meer dan anderen waardoor er soms omgevingen waren die erg negatief aanvoelden. John's flat was zo'n geval. Het oog van de duivel stond erop gericht.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Ik zou zeggen: gauw ontvangen en wegwezen!
Mephistopheles: Of wat water uit de Jordaan over mijn hoofd kieperen - jan
onkruid gedijt overal, graag gelezen weer!
Mephistopheles: en moeilijk weg te krijgen ook! - jack
Het woord lollypop doet me altijd denken aan de gevleugelde woorden die een homo met veel verbeelding beweert te hebben gehoord uit een beroemde dode zijn mond: "The king of pop is gonna lick your lollypop" :-S Dat was de laatste keer dat ik uit nieuwsgierigheid de koppen in het laatste nieuws las.
Ronduit prachtige eerste paragraaf. Dat is van het beste dat ik totnogtoe van u las.
En verdomme, ik heb een donkerbruin vermoeden dat lollipop met een i is ipv y.
Mijn voornaam verwijzen naar het andere geslacht? Tssssssss tssss niet bepaald. De kwestie is dat u mijn voornaam gelukkig niet kent :-D Ik heb namelijk zo'n echte hoeren-met-dikke-tieten-voornaam, vandaar de keuze voor een pseudoniem...
Mephistopheles: Lolly is met y, dus waarom zou het met pop dan lollI worden?
Ik lees nooit de krant, af en toe eens het nieuws op de televisie, maar de gazet? Pff...geef mij maar Kafka, of de nieuwste Urbanus strip.
Een hoeren-met-dikke-tieten voornaam zeg je? Hoe noem je dan? Lola Lollypop met de Y? - Mistaker
Moet ik toch opeens aan Telly Savales denken...
Groet,
Greta
Mephistopheles: Is dat die acteur niet? - tessy
ik volg nog steeds graag
Mephistopheles: en ik schrijf nog steeds graag - henny
Zeker een heel mooi deel.
Erg hoor, om in zo'n flat te moeten vertoeven. Neem de volgende keer een stofzuiger mee. ;)
Mephistopheles: Ja toch liever mijn eigen flatje dan. Misschien geen gouden paleis maar tenminste geen Satansoord! - manono
Prachtig van A tot Z maar vooral de eerste paragraaf!
Another gem on the crown.
Mephistopheles: zolang het geen doornenkroon is - arwenn
Wuh. Klinkt niet Al te fijn bij die kerel.
Inderdaad snel wegwezen!
Xx
Mephistopheles: yep yep andere oorden opzoeken is soms noodzaak
|
