Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (74)
Uiteindelijk bleek die controleur nog goed mee te vallen want na een kwartier lang de oren van mijn kop gezaagd te hebben stelde hij voor dat hij bereid was om het hele voorval door de vingers te zien, op voorwaarde dat ik hem mijn naam en achternaam wilde vertellen. Dat ik geen identiteitsbewijs bij me had en dus makkelijk over mijn naam kon liegen scheen niet in hem op te komen denk ik, en dus gaf ik die kwibus inderdaad een valse naam en adres, en daar scheen hij genoegen mee te nemen. Oftewel was hij een toonbeeld van naïviteit, oftewel kon het hem geen moer verdommen, maar in elk geval maakte hij duidelijk dat hij bereid was om het hele voorval te vergeten, waar ik niet onmiddellijk tegen protesteerde, en na een kortstondige reprimande was ik weer op weg naar de brouwerij, op weg naar de roes die de groene fee me weldra zou schenken.
De brouwerij bevond zich in een relatief oud, doch netjes onderhouden gebouw en leverde aan behoorlijk wat kroegen die zich in de nabije buurt bevonden. Het was een vrij lucratief zaakje en eigenlijk de enige plek in Gent die ik kende waar je absint van goede kwaliteit kon krijgen in plaats van die rotzooi die ze in het warenhuis in het winkelcentrum verkochten. Dat ik er al snel vaste klant was geworden sprak dus voor zich, en na verloop van tijd leerde je dan wel het personeel kennen. De eigenaar van de zaak, ik geloof dat hij Robert noemde, was een corpulente vent van middelbare leeftijd met een mislukt doe-het-zelf aura om hem heen. Hij had zich opgewerkt van nietsnut tot succesvol brouwer, en als je het hele verhaal wilde horen moest je het hem maar één keer vragen en dan vertelde hij je met plezier hoe hij het gedaan had. Het was zo'n typisch opschepverhaal, met zo veel erin verwerkte heldendaden dat het nog amper te geloven viel. Hij sprak altijd erg beleefd, meneer dit, meneer dat, ja meneer, neen meneer, maar natuurlijk meneer, dat soort dingen. Hij likte je reet alsof er een zak goud inzat maar de ondertoon in zijn stem verraadde dat het nep was, slechts scherts met de bedoeling om onrechtstreeks te spotten, alsof hij je altijd maar aan het uittesten was. Alles wat hij zei had een soort minachting erin liggen, ondanks het feit dat hij zich nederig opstelde. Hij was het psychologische type. Het soort dat 's avonds bij het haardvuur Freud las en de volgende dag de opgedane kennis in de praktijk probeerde uit te testen.
Ondanks het succes van de brouwerij koesterde die oude Robert al een tijdje plannen om de zaak aan zijn zoon over te dragen, met wie ik het nooit goed kunnen vinden had. Hij was ongeveer van mijn leeftijd, lelijker en nog niet half zo charmant, en als je de draak met hem stak dan werd hij al snel nerveus, wat wel eens plezierig kon zijn om te laten gebeuren als ik een opkikkertje nodig had. De citroen noemde ik hem altijd, de reden zijnde dat er nooit maar dan ook nooit een glimlach op zijn gezicht te zien was. Hij was zuurder dan een emmer pis en stijver dan een bamboestok, en hij had geregeld de neiging om neerbuigend te doen, als een soort moderne Hitlerjugendfuhrer met een geestelijke ontwikkeling die amper een toiletpot diep reikte. Hij bezat meer snobisme dan de koningin van Engeland en beschikte over meer eigenwaan dan Mao Zedong. Omdat hij wist dat hij pappie's zaak ging erven gedroeg hij zich op deze manier, alsof hij zijn erfenis met hard werk en inzicht gewonnen had, terwijl het in werkelijkheid waarschijnlijk alleen maar met het nepotisme van zijn oudeheer te maken had.
Eens ik de brouwerij betreden had bleek die oude Robert niet aanwezig te zijn. Het was zoonlief de keizer zelf die in de zaak stond, en toen hij me binnen zag komen verscheen er niet bepaald een welkomstglimlach op zijn gelaat.
'Voeten vegen,' zei hij, 'er ligt een mat voor iets. Heb jij geen manieren?'
'Neen,' zei ik.
Sinds hij te weten gekomen was dat ik hem de citroen noemde was zijn vriendelijkheid jegens mij aanzienlijk gedaald, en sindsdien had ik de indruk dat hij telkens weer een discussie wou uitlokken. Ik stapte dus erg voorbereid op die kassa af want ik kende zijn gedoe inmiddels wel.
'Wat heb je nodig?' vroeg hij me op die typische rauwe manier van hem. Zijn bruine ogen keken me ondertussen strak en wantrouwend aan.
'Innerlijke vrede,' antwoordde ik, 'dat heb ik nodig. Verkoop je dat hier?'
'Dat bedoelde ik toch helemaal niet?' reageerde hij,
'Geef me dan maar twee flessen absint.'
Hij verdween eventjes naar de achterkant van de zaak en keerde terug met twee flessen absint. De prachtige groene kleur deed me denken aan vloeibaar smaragd.
'Tweeënvijftig euro', zei de citroen terwijl hij me strak aankeek.
'Tweeënvijftig euro?' herhaalde ik, 'het was toch vijfentwintig voor een fles? En twee maal vijfentwintig is voor zover ik weet vijftig, niet?'
'Het is duurder geworden,' zei hij, 'ze kosten nu zesentwintig het stuk.'
'Maar dat is afzetterij,' zei ik, 'hoe is dat nu mogelijk?'
'Ik bepaal de prijzen niet. Dat is de markt.'
'De markt? Welke markt?'
'Betaal nu maar,' zei hij slechts.
'Ik heb alleen een briefje van vijftig,' antwoordde ik.
'Dan heb je niet genoeg en kan ik je slechts één fles verkopen.'
'Of je kan een oogje dichtknijpen en die twee euro vergeten.'
'Dat gaat niet,' reageerde hij, 'je zal alles moeten betalen oftewel slechts één fles meenemen.'
'Een harde zakenman hé?'
Hij zuchtte slechts.
'Kan je me echt geen lol doen?' probeerde ik verder.
'Waarom zou ik jou een lol doen?' vroeg hij me, 'denk je dat ik niet weet dat je me achter mijn rug zit uit te lachen?'
'Ach dat valt wel mee,' vertelde ik hem, 'het is heus nog niet zo erg dat ik over je zit te schrijven ofzo. Help je me nog of niet?'
'Ik zie echt niet in waarom.'
'Omdat dat de reden is waarom de wereld zo stilaan naar de vaantjes gaat,' zei ik, 'omdat niemand mekaar nog wil helpen.'
feedback van andere lezers- jack
Beetje teleurstellend, dat van die controleur. Nu had ik echt gedacht dat je je beste discussiekunsten zou moeten bovenhalen... ;-)
Verder mag je me altijd eens het adres van die brouwerij bezorgen!
Fijn stuk over die brouwerij en die zoon.
Bij je slotzin heb ik zo mijn twijfels, vooral kmende uit jouw pen, maar goed... :-D
Mephistopheles: Hoezo? De vorige aflevering was toch een een stuk dialoog met die controleur als ik me niet vergis. Ik denk dat er je misschien eentje ontglipt is :)
Die slotzin is maar een zin, zat niet echt met de bedoeling om met iets dubbelzinnigs ofzo te eindigen.
De koningin Elizabethlaan, dat is de straat waar die brouwerij gevestigd is. Er staat een wit paard aan de ingang. Geen echte natuurlijk. Waarom eigenlijk? Ook een liefhebber van de groene fee? - jan
misschien een hollander die brouwer?
graag gelezen
grtz
Mephistopheles: Een hollander? Neen, zo vreemd sprak hij nu ook weer niet :) - Mistaker
We benne op de wereld om mekaar om mekaar te hellepe nie waar (Schaap met de 5 poten)
Groet,
Greta
Mephistopheles: Vijf poten? Waar komt dat schaap vandaan? Tsernobyl? - tessy
Haha weer graag gelezen
Mephistopheles: Ben niet zo tevreden met de laatste deeltjes die ik geplaats hebt. Moet mezelf nogal forceren tegenwoordig. Beetje block aan het lopen momenteel - henny
Die conducteur liet je gewoon lopen omdat hij zo genoten heeft van je tegenzetten. :-D
Nee, en je schrijft niet over die zoon!Hahaha.
Mephistopheles: Ik vrees dat hij er niet aan zal ontsnappen - koyaanisqatsi
Allez, wat voor zakenman is dat? Een verkoop van twee flessen laten schieten omwille van twee luizige euro's!
Mephistopheles: ja 't zijn klootzakken - manono
Ik ken de groene fee niet, maar Johnny Depp doopte er een suikerklontje in in combinatie met opium...
Mephistopheles: From hell, over jack the ripper. Stomme film want de moordenaar werd ontmaskerd terwijl dat in werkelijkheid niet zo was
|
