|
< terug
Ze is niet meer...
M'n trouwe kat, Musti, is niet meer. Om 7:35 heeft de dierenarts van Anubis ( de dierenkliniek ) besloten in overleg met mij om haar het verlossende spuitje te geven. Ze was al een paar dagen ernstig ziek. Ze werd opgenomen op de spoedopname, maar 't mocht niet meer baten.
M'n onderbuurvrouw kwam me vertellen dat m'n kat van het dak gevallen was. Ik dacht dit kan niet want ze zat op de zetelleuning, haar plaatsje vanwaar ze mij observeerde. En me met haar deugnietenoogjes aankeek, wachtend op een moment van onoplettendheid, om toe te slaan. Verdomme, al bij al was 't een beest uit de duizend, die perfect bij me paste. Ik kon er uren tegen praten en ze deed alsof ze mij begreep, om daarna parmantig haar staart in de lucht te steken, want na zo'n zware monoloog, moest ze gestreeld worden. Voor wat, hoort wat. Wat ik dan ook deed hé ! Ik las haar gedichten voor van andere dichters en geloof me of niet, ik kon aan haar ogen zien wanneer het goed of slecht was. Mijn gedichten waren goed, gezien ik wel zo slim was om ze voor te lezen met m'n rug naar haar.
En nu is ze van de ene moment op de andere uit m'n leven verdwenen. Men zal misschien zeggen: 't is maar een beest. Inderdaad, dat is wel zo, maar 't is een stukje van m'n leven geweest. Een kat die zat te wachten zoals een hondje op haar baasje. Of die 's morgensvroeg op het plat dak mij uitwuifde als ik naar m'n werk vertrok. Haar ziekte en misprong hebben haar de das omgedaan. Eén moment, één tel en haar leven was zo goed als voorbij. Een val van vier verdiepingen met als resultaat een geperforeerde long, twee ribben en een poot gebroken. Doe er de inwendige bloedingen bij en ge begrijpt dat ik geen andere keuze had dan haar te laten inslapen. Ze was stervende m'n kat. Ik heb het recht niet om haar te laten lijden, daarvoor was ze mij te lief. Ik hoop dat ze gelukkig zal zijn waar ze ook naar toe mag gaan. Ik groet je Bolleke, je was een trouwe vriendin en ik zal je missen, ook al zal niemand het zien...
©GoNo
feedback van andere lezers- klaver4
doet me denken aan verhalen van - ik denk - Jan die zijn hond moest wegdoen na vele jaren, om sociale redenen, een verhuis dacht ik of zoiets. lullig om te ondergaan. En als ik het zo lees niet zo evident om een vervangster - als ik het zo eerbiedig mag omschrijven bij gebrek aan ander woord op dit moment - te vinden (moeilijker althans dan het ene lief gewoon vervangen door een nieuw zoals vele mensen blijkbaar geen probleem mee hebben ;o)
grtz
klaver4
GoNo2: Dankjewel! - Magdalena
Noël, ik vind geen andere woorden dan het cliché: innige deelneming
Dit is zo erg.
Katten zijn speciaal, sommige toch en een kat die in communicatie gaat met een mens heeft iets van een mysterie over zich hangen, want die communiceren écht.
Ik wil enkel maar zeggen: dit is zo erg!
GoNo2: Dankjewel! - ivo
of het nu bio is of niet, het spreekt over menselijk leed omwille van het verlies van een 'vriend' en een vriend hoeft niet altijd een mens te zijn ... het kan zelfs een parkiet, vis of hond of kat zijn ..
een vriend is iemand waar je mee omgaat en waar je van weet dat die er is ...
GoNo2: Dankjewel! - Ghislaine
Sneu voor het kattenbeest.
GoNo2: Dankjewel! - silvia
ik voel met je mee ! een aantal jaren geleden moest ik afscheid nemen van één van de liefste katten die ik ooit gehad heb : hij was vergiftigd. Hij was heel speciaal, praatte tegen ons en kon niet zonder gezelschap van mensen. Het is nu 8 jaar geleden maar ik mis hem nog steeds...
GoNo2: Ik begrijp je! - tessy
vind ik erg voor je GoNo, ik heb al gemerkt in je schrijven wat die kat voor je betekend.
GoNo2: Dankjewel! - jan
doodzonde, wat erg voor je Noël,
grtzz
GoNo2: Dankjewel! - gaya
Wat verdrietig, arm beest en arme jij. Je allereste vriendje verloren... want vriendjes zijn het.
Sterkte
Groetjes Gaya
GoNo2: Dankjewel!
|
