Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* DEEL II - 024. labyrint
DEEL II
Ik wist inderdaad niet wat komen zou.
De stilte nam de overhand. Het was de stilte voor de storm.
Die dag bleef het maar sneeuwen. Een witte sprei bedekte de aarde waaronder zaden de kiemtijd afwachten en oude wortels overleven. Op alle daken in de omtrek woog het glinsterende gewicht uit de hemel, ook op het dak van ons kantoorgebouw, hoewel we dat niet konden zien. Pas toen we de vergaderzaal verlieten die middag, even voor twaalven, merkten we het op. We werden er stil van. Het leek alsof de geest van Roger over het land was gewaaid en al wat leefde zalig had verklaard.
Isabelle had de teamvergadering aangegrepen, niet om te treuren over het verlies van de verwekker van 'Connie', nee, integendeel, ze had zijn aanwezigheid onder ons tastbaarder gemaakt dan ooit. Haar gezicht schoongeveegd maar onopgemaakt, haar al lichtjes grijzende haren strak opgestoken, beeldig, kalm, ontspannen en zonder veel omhaal had ze gewoon verteld hoe 'Connie' ontstaan was. En in de kiemen -'les germes', zei ze, want, hoewel het Nederlands van Roger perfect was, was hij van huis uit Franstalig- herkenden wij onze wortels, en al wat ons blad had gemaakt tot het was: het meest gelezen vrouwenblad van het land.
Dat er diep in elke vrouw een schat stak, ontginbaar als erts, maar bedolven onder het zand-in-de-ogen van eeuwen beschaving; dat alle handen, ogen en harten van mannen en vrouwen het lichaam uitmaakten dat 'Connie' wou zijn waarvoor wij enkel een platform boden, een springplank, een medium; dat we ons nooit moesten bekommeren om succes, bijval of applaus maar dat we zo nodig tegen de stroom in moesten durven zwemmen; dat we het preken aan de pastoors moesten laten, het rekenen aan de economisten, het verklaren aan de wetenschappers en niets doen dan vertellen en vertalen; dat we erin moesten geloven dat het rijk der vrouw vanzelf en spontaan zichzelf zou onthullen als wij er maar ruimte voor maakten en tijd.
Ze sprak in de geest van Roger, een geest die uit louter liefde bestond. Dat laatste zei Isabelle niet. Dat hoefde ook niet. Ik was de enige die wist dat Roger Isabelle had bemind. Maar alle aanwezigen wisten dat Roger de vrouw had liefgehad.
Het effect van haar woorden was geweldig. Teambuilding is in. Tegenwoordig doen ze managers en professoren samen met hun medewerkers op apenbruggen slingeren, tot onder hun oksels in de modder zinken, Chinese groenten wokken en karaoke zingen om de teamgeest te bevorderen. In een volle week fiksen ze niet wat Isabelle op dit ene uurtje bereikte.
Iedereen stond samenhorig voor het venster in verrukking voor de sneeuw. De stilte was aandoenlijk. Ik was de enige aanwezige wees. Er ging een rilling door mijn lijf en ik kreeg het koud. Mijn tepels richtten zich stijf op en schuurden dwars door mijn ragfijne behaatje tegen de ruwe stof van mijn zwarte jurk. De confrontatie met mijn vrouwelijk lichaam bracht me in een labyrint. Met die lichaamsknopjes die uiterst gevoelig waren, voor koude en warmte, voor zonnestralen, zeebruis, ja zelfs voor muziek, maar nooit door één mannenhand waren beroerd, en nooit een kind zouden zogen, voelde ik mij Judas.
Dat die vreemde kater in mijn bed een voorteken was geweest, zou ik nooit durven beweren. Maar doorheen alle scènes die zich die dag hadden afgespeeld in de werkelijkheid en in mijn hoofd liep één draad van Ariadne. Joy, Cériel, Rita, Isabelle, Magdalena, Marcel, Bertje, Ria, de heks, op één en dezelfde ochtend hadden ze me allemaal met mezelf geconfronteerd. En op dat eigenste moment raakte ik het eindje van die draad kwijt. Ik was compleet verdwaald.
Op al die momenten had ik getwijfeld, niet aan mijn deskundigheid als wetenschapper, niet aan mijn verdienstelijkheid als journaliste, niet aan mijn menselijkheid, niet aan mijn seksualiteit, niet aan mijn eigen kennen, kunnen of wensen. Het was erger, veel erger dan dat. Ik had op al die momenten getwijfeld aan mijn eigen authenticiteit.
Daarop had Lucifer gewacht.
feedback van andere lezers- commissarisV
...en het verhaal ging vlotjes verder.Ik vind dit deeltje iets minder goed dan de andere, alhoewel: sober kan ook mooi zijn.Van die vreemde kater, leuk gevonden... - Jean_Loeckx
Je stroomproza weer, An !
De rivier stroomt verder, snijdt loodrechte gedachtenwanden middendoor, kiest voortdurend welke dalflanken, galflanken, aan te snijden, en weigert dom en vrij en vrijblijvend in vlakten te meanderen, en vervoert onderwijl erts en gesteentepuin naar de toekomst van de stroom : de zee.
Hoofdstuk twee zet zich af. En ik voel dat je vooruit schrijft, overhellend schrijft.
Yes !
(Ben vier dagen naar zee. Vandaar de beeldkeuze.)
ggg
PS
Lucifer doet een lichtje branden. - geertje
An, de woordenstroom die jij schrijft, zo vlot en beeldend...
er kunnen er weinigen aan tippen, zij die het wel kunnen , die ken ik nog niet...tenzij Rianne , ze kan wat talent betreft naast je staan...
graag gelezen, mooi bevonden, uitstekend gegeven, ik kan niet anders :-)
groetjes
Vansion: ach, ondanks veel talent, spirit en een zekere graad van vakmanschap op de site ... (met enkele pareltjes) ... zijn we bijlange nog geen grote schrijvers hé. - maridava
Goed, maar toch iets minder dan de andere stukjes.
Enkele bedenkingen:
De zin : Dat er diep in ... vind ik veel te lang want er zit volgens mij een beetje te weinig zwier in voor zo'n lange zin.
ontginbaar: mooi woord, maar is 'onontginbaar' niet begrijpelijker?
Vansion: Oeioei ... op die zin zal ik me nog eens duchtig moeten verdiepen ...
In de ogen van Roger moet het echt wel 'ontginbaar' zijn ...Hij geloofde absoluut dat hij daar met 'Connie' kon toe bijdragen.
Het is natuurlijk zeer de vraag of Roger niet met een natte droom zat, hé ...
Dit stukje is inderdaad een beetje mager. Misschien was ik te verkrampt omdat dit de afsluiter van het hoofdstuk moest worden. Ik zal het later, als ik wat meer ontspannen ben, nog eens onder de loep nemen.
Dankje, Maridava. Je bent een schitterende lezeres. Hahaha... straks kan ik je niet meer missen... - Das
Hey! Ondertussen is er hier een ferm onweer bezig. Geen gerommel maar ferme knallen die narollen en dan weer heviger worden. Machtig! BADADAdadadaDADADAdadada, maar dan veel langer. Ik kan helaas niet buiten want ben van support. Op de 'supportable', jaja, ik geef ook namen aan machientjes?
Weet je wat ik dacht? Ik dacht ''k zeg het haar'.
Vansion: Awel, ik dacht niets. Maar het was fijn dat je het zei. Van dat onweer. En zo. Die fermheid. Ja. En dat niet buiten kunnen. Om zelf te oerknallen... - drebddronefish
Die eerste twee alinea's pure poezie is dat. Kronkelig, soms bijna cryptisch, typisch Vansionneke zeker en altijd condens, de ruimte niet gevend om naar adem te happen.
Vansion: Die eerste twee alinea's verraden al wel waar dit naar toe gaat.
Typisch? Dat weet ik zo niet.
Ik zat toen ik dat schreef in een stroom die vanzelf bolde ...
Manu, mijn inspiratie is gegeven. Echt niet van mij! Enkel het geduld om het te formuleren vraagt moed. Want ... tja ... het is soms ... jeweetwel ... - kronos
ok!
Vansion: waaraan heb ik dat verdiend?
|
