|
< terug
Het Kind, zij is.
De regen miezert op haar ontegensprekelijk eigenwijze manier op en over alles wat haar voor de druppels ligt. Ik merk er niet veel van. Ik zit binnen. Ik betaal daar voor. Om binnen te zitten als het regent en zo. Dat stemt me niet gelukkig of ongelukkig. Zoiets laat me koud. Niet dat ik het koud heb, de verwarming staat op 20° C, dus dat koud hebben is geregeld. Dat heb ik zelfs nog niet betaald. Dat komt nog wel. Electrabel. Monopolie, is hun moto. Onpersoonlijkheid hun credo. Dat alles volledig terzijde en te begraven in de analen van oninteressante oppervlakkigheid van economische welvaart.
Deze morgen opgestaan, nagedacht, koffie gedronken, gegeeuwd, getwijfeld… toch niet opnieuw in bed gekropen. De caprices van Paganini in de cd-speler gestoken met het fabuleuze gevolg dat ze enkele seconden later door de luidsprekers te voorschijn kwamen in fijn besnaarde stereoklanken. Een contemplatief moment was vervolgens mijn lot én genot.
Mijn dochter, Emma, dartelend door de ruimte die ons droogte en warmte waarborgt. Niets is mooier, niets is zo puur. Slaapdronken, nog steeds, word ik vertederd door haar grenzeloze enthousiasme voor het spel. Door elk spel laat zij zich opslorpen, mij onvoorwaardelijk aansporend dat ook te doen. Enorm overtuigend kan ze zijn : "Papa meekomen, speeeeeeeeleeeeeen !!!!", roept ze terwijl ze me aan m'n hand achter zich aansleept. Ik laat me vrijwillig meevoeren, genietend van dit kindje, mijn kindje. Die kreten van verwondering, die bedenkelijke blik, die gespeelde ernst… onovertrefbaar.
Dan denk ik aan gisteren. En ik glijd weg in gedachten.
Post Scriptum
Toen de hoofdfiguur van dit verhaal het bovenstaande schreef was Electrabel nog in het bezit van een monopoliepositie, toen de hoofdfiguur het bovenstaande schreef was het kindje dus nog enkele jaren jonger. Nu moet het kindje leren lezen en rekenen en stil zitten. Het kindje kan dat niet zo goed . Velen maken zich zorgen. Het kindje niet. De hoofdfiguur ook niet.
Het kindje is veel slimmer dan al zij die zich zorgen maken. Het kind is kind.
De hoofdfiguur koestert het kind, in elk waar hij het nog terugvindt. Maar dat éne kind wil hij nooit kwijt. Zij is.
feedback van andere lezers- Leona
Mooi geschreven!
Sterke stemmingwissels kort achter elkaar.
Nieuwsgierig naar de groei van het kind ...
CaptainNorth: bedankt!
Ik ook hoor!
:-)
groetjes...
Cap north - geertje
I know exactly what you mean...
(mijn Jeroen is 23 jaar en nog steeds de belangrijkste persoon in mijn leven, en dit onvoorwaardelijk...)
Prachtige stukjes ertussen, die het geheel rijk maken aan schakeringen van dagelijkse beslommeringen in combinatie met een "engeltje" in huis hebben...
MOOIEEEE
groet
CaptainNorth: merci geertje...
uiteraard begrijp jij waar dit over gaat...
warme groet
J - harmandi
Ik sluit me aan bij Geertje. Ik wou dat elke ouder datzelfde gevoel had...
CaptainNorth: ik ook...
En ik wil ook niet... Melig overkomen door zo'n teksten te posten... maar... ze is zo enorm een deel van mijn leven... en daarom vermeld ik van die koude dingen zoals electrabel in dezefde tekst... voor 't contrast...
soit...
groet
Cap North - Rinka
gespeelde ernst. en vooral: ernstig spel. velen raken hun zin daarin weer kwijt. helaas.
met veel liefde geschreven voor woord en kind.
CaptainNorth: een impressie... - Vansion
Lees ik hier dat je bang bent om melig over te komen? Heb je dat er niet voor over dan? Zolang er woorden zijn, zullen ze geïnterpreteerd worden. Dat maakt alles kapot; dat is dooddoend. Vrijwillig zwijgen is het enige alternatief. Enkel verhalen stamelen een haalbaar compromis. Tegen de stroom in. Godverdomme.
Schoonheid en liefde zijn nooit melig als ze écht zijn. Authenticiteit overstijgt perceptie. Dat moet je met mijn complimenten maar eens zeggen aan die Jazzpoëet daar. Plots herinner ik mij een tekst van hem die mij deed koken.
CaptainNorth: ... ach... laat ons lief zijn... :-)
|
