|
< terug
Kroniek van een aangekondigde dood
Haar lichaam was kapot.
54 jaar en nog slechts een frêle omhulsel van albastkleurige huid waar doorheen knokige botten puilden.
Ze lachte toen ik binnenkwam waardoor haar verwoeste mond de scheefgezakte zerken toonde van wat eens tanden waren. Er ontbraken er veel.
Een vastgekleefde rokershoest zoog, terwijl ze haar spreken regelmatig moest onderbreken, alle schaarse lucht uit haar longen.
Het lijf was opgebruikt. Maar ze had dan ook veel kopzorgen zo zei ze me.
Dat geloofde ik direct.
Haar fysionomie suggereerde het verhaal van een uitzichtloos leven. Van drank en sigaretten, van mislukte liefdes en gestolen gedachten, van geldgebrek en gebrekkige behuizing, van nooit vakantie maar altijd tijd.
"Ik trappel ter plaatse" merkte ze scherper op dan men van haar zou verwachten.
Het leek me niet nieuw, maar nu haar lichaam dienst begon te weigeren, werd ze onherroepelijk met haar eigen ruïne geconfronteerd.
Wat vroeger nog weggedronken kon worden in een alcoholische vergetelheid kwam nu in alle hevigheid aan de oppervlakte.
Ze keek angstig naar haar eigen catastrofe.
Het leven kan weldegelijk een tragedie zijn.
Een puinhoop, waar men soms zelf schuld aan heeft. Maar mentale draagkracht wordt nu eenmaal niet gelijkmatig over de bevolking verdeeld.
Neem daarbij een genetische predispositie gecombineerd met een generatielange sociale achterstand en je hebt de perfecte mélange voor een levensdrama.
Verloren leven, bedacht ik.
Zinloos zijn.
Wachten in een uitgeleefd karkas, dat alle kenmerken van droef verval vertoont, op het onafwendbare.
Ze piepte luid als ze zuigend inademde.
"Het is voorbij" zei ze fatalistisch, terwijl ik wist dat ze er heimelijk op hoopte.
Ik nam haar hand vast . Wilde iets zeggen maar besloot wijselijk mijn mond te houden.
We leefden in verschillende werelden, zij en ik .
De ijdele gedachte aan een maatschappij met gelijke kansen voor iedereen werd hier verbrijzeld.
Er bestaat geen gelijkheid tussen mensen. Het is een theorie, een utopisch streven.
In de loterij van het leven had ik gewonnen, zij had aan het kortste eind getrokken.
Het drama van een mens en de onverschilligheid van anderen stak mij vlijmscherp.
Ze glimlachte waardoor haar schamele tanden verborgen bleven en donkere groeven wegtrokken tot kleine kraaienpootjes rond de ogen. Ik zag een klein meisje, dat nog onbezonnen aan haar leven moest beginnen, zich niet bewust van de ellende die haar te wachten stond.
Ik dacht: "Hou dat vast, hou dat heel even vast en koester nog een poosje die illusie, vooraleer de werkelijkheid haar onherroepelijk inhaalt."
feedback van andere lezers- ivo
mooi en teder geschreven .. en met wat een respect
boniface: zo voelde ik het ook ivo, dank daarvoor - Magdalena
diep vriendelijk en zo teder
een vrouwtje dat op die manier kan glimlachen heeft geen verloren leven gehad, daar ben ik zeker van: de mogelijkheid om op die manier te glimlachen heeft een bron en oorzaak
boniface: dat is juist, Magdalena
|
