Volg ons op facebook
|
< terug
brief aan moeke
Liefste Moeke,
Hier zit ik dan, net nog geen 41 jaar, mama van vier, in een heel goeie relatie, en toch…
Toch zit hier diep vanbinnen in mij een knagende gevoel van verdriet, van onzekerheid en angst…
Wat moet ik hier toch mee aanvangen ?
Kon ik maar eens met je praten, van vrouw tot vrouw, van dochter tot moeder, misschien zou het helpen, misschien ook wel niet. In ieder geval, 'k zou het niet weten, immers het is reeds zolang geleden dat ik jou sprak, en nu ik dit zo neerpen, stel ik me de vraag, of ik ooit wel echt van mens tot mens met jou sprak, immers jij was jong toen je zo erg ziek werd, en ikzelf was nog maar een bakvis…
Een bakvis, zoals nu m'n eigen dochter, ze is bijna veertien, en een heel mooie vrouw in wording, met een heel fijn karakter, veel verantwoordelijkheidszin en toch een enorme speelsheid in zich. Mocht je haar kunnen zien, ik denk, dat je dan heel trots zou zijn op je oudste kleindochter…maar ja…
Het leven was niet mals voor jou, noch voor mezelf…
Het leven trof ons allebei keihard…
Jijzelf was zo jong, amper een jaar of 36, als ik zo terugdenk, ik was een jaar of 13 toen je echt ziek werd, toen je raar begon te doen…
Je was zo gefrustreerd, zo verdrietig, zo boos, dikwijls zo boos om kleine pietluttigheden….
Je kon niks genieten van ons, je kinderen, je kon niet meer blij zijn, althans zo heb ik het ervaren, immers je was steeds maar weer boos, en kwaad, en gefrustreerd…en je liet me dat ook duidelijk merken…
Weet je nog, toen…
Ik was vrij slim, ik leerde als vanzelf en 't ging op school supergoed met mij…
Maar nooit, nee nooit heb je me daarvoor een complimentje gegeven…
Eerder verweet je mij dat ik "een slimme" was, het was een verwijt, een vloek bijna om binnen de kern van ons gezin 'slim' te zijn…
Met mijn tienerverstand, en later ook nog, toen ik op zoek ging naar jou, toen ik op zoek ging naar mij, heb ik gezien dat jij een enorm minderwaardigheidsgevoel had. En eigenlijk was dat helemaal niet nodig !
Immers jij was mijn moeder !
Jij was mijn alles !
Maar jij….jij zag dat niet !
Jij zag enkel de last, de last van vijf kinderen…
De last van dat grote gezin…
En weet je moeke, net als jij, heb ik dat ook zo dikwijls !
De angst, de onzekerheid spelen me ook parten.
Ik heb blijkbaar meer van je geërfd dan ik dacht.
Weet je moeke, binnenkort ben ik ook daar, ben ik ook op de leeftijd die jij was toen je uit 't leven stapte, al was het geen vrije keuze voor jou!
De ziekte, de uitzaaiingen van je hersentumor, de hartinfarcten, en uiteindelijk de hersenbloeding…het werd je allemaal te zwaar om fysiek te herstellen.
Maar waar was je mentaal ?
Hoe was je voor je ziek werd ?
En vooral, hoe zou je geweest zijn, zonder die bom in je hoofd ?
Hoe zou ons leven er dan hebben uitgezien ?
Weet je moeke, ik ben je dankbaar dat jij mijn moeke was…
Ook al heb je me zoveel leed aangedaan, ook al verweet je mij dat ik slim was, ook al mishandelde je me psychisch door me dag na dag weer af te breken, ook al mishandelde je me fysiek door me te slaan, door de deur in te schoppen, terwijl ik me opsloot om te kunnen studeren, door de riek naar m'n tienerlijf te gooien terwijl ik rende voor m'n leven…
Weet je 't nog ?
Weet je nog hoe vaak ik heb afgezien ?
Weet je eigenlijk hoe dikwijls ik op m'n bed ben gaan wenen…
Soms geraakte ik niet op m'n bed, en stortte ik op m'n matje naast het bed in mekaar…
Zoveel onmacht
Zoveel verdriet
Zoveel pijn
Zoveel vragen
Waarom ? waarom ? waarom ?
Het doet nog steeds pijn,
Bij het schrijven van dit alles, bij het zwart op wit zien van al deze feiten, speelt de film zich in m'n hoofd af, en voor 't eerst in jaren, kan ik nu eindelijk huilen als een kind, huilen als en tiener die direct volwassen werd, door jouw mishandelingen;
Ik begreep toen niet, wat er in jou moet omgegaan zijn,
Ik begreep toen niet, dat ik nog een overlevingsdrang had,
Weet je moeke, daar op m'n armtierige kamertje dat ik deelde met m'n zussen, en waar ik me dikwijls terugtrok om m'n wonden te likken als een geslagen hond, daar op m'n kamertje heb ik verschillende keren gedacht om te stoppen met leven…maar ik durfde het niet…ik durfde geen einde te maken aan m'n eigen leven…
Het is bijzonder moeilijk dit papieren gesprek met jou!
Het is bijzonder vermoeiend ook, dus ik kom bij jou terug, morgen, overmorgen, je zal 't wel merken…
'k wou dat ik je nu een knuffel kon geven,
'k wou dat ik nu eventjes jouw liefde kon voelen
'k wou dat we 't hadden kunnen bespreken, ik en jij, van dochter tot moeder, van moeder tot dochter…
Waarom ? waarom ? waarom ?
feedback van andere lezers- Magdalena
dit wekt tederheid bij mij
- ivo
de emotie die pijn doet en die pijn ook overbrengt bij de lezer is bewonderingswaardig .. en vraagt mi ook respect ..
ageschreven verdriet en verwerkt tot deze brief, tja hiermee doe je ook iets wat gezien mag worden ..
silesia: dankjewel voor het lezen, het delen van dit verdriet en verwerking voelt goed, is opluchtend en helpt in m'n proces van verwerking - GoNo2
Ik leef met je mee...
silesia: bedankt voor je steun - Victoria
ik dat je goed de verschillende - en totaal uit mekaar liggende - emoties van liefde en haat weergeeft in je verhaal. taalkundig kan er wel het één en ander bijgeschaafd worden, maar ik vermoed dat je hier vooral je verdriet en gemis van je af wil schrijven.
sterkte!
silesia: bedankt dat je me attent maakt op het taalgebruik, maar inderdaad op het moment dat ik dit schreef, was ik niet met m'n taal bezig, doch in eerste instantie met m'n hart en m'n gevoel
|
