Volg ons op facebook
|
< terug
Geknipt voor jou
'Shampoo-snit-haardrogen-afwerking: 25 €', schreeuwt het raam op de hoek van de winkelwandelstraat. Ze blijft staan en kijkt door de zeefdrukreclame de winkel binnen. Van de werkzaamheden overdag is niets meer te merken. Kapstoelen staan netjes naast elkaar gericht naar de spiegelwand. Haardrogers hangen als pistolen in hun houders na te roken van een drukke werkdag. De vloer blinkt terug onder het gedempte buislamplicht dat de hele nacht blijft branden. Modebladen liggen stijlvol in een waaier uitgespreid op een apart tafeltje waar enkele gemakkelijke stoelen zijn bijgezet. Alles staat terug klaar voor de volgende dag, voor de volgende lading knipvee.
Het loopt al tegen negenen en de winkelstraat is verlaten, maar het lege salon brengt haar tot rust. Nu zou ze er wél kunnen binnenstappen, plaatsnemen in een van de stoelen (niet de middelste, maar twee plaatsen links van de middelste, dichter bij de deur), ontspannen kijkend naar haar reflectie en zichzelf zien veranderen in wie ze wil zijn. Overdag is de drempel te groot. Als ze voorbij wandelt en het gekrioel ziet van de goedgekapte, jonge, mooie meisjes rond de stoelen waar de iets minder jonge, minder mooie vrouwen (allen gehuld in schorten die hen eerder op ziekenhuispatiënten doen lijken) ingesnoerd plaats hebben genomen, dan wordt het haar al snel te benauwd. Ze begrijpt niet hoe ze het doen: zich laten bepotelen, beoordelen, keuren zonder het op de heupen te krijgen. Voor haar zijn die jonge poppetjes die in zo'n salons werken niets meer dan arrogante tuttebelletjes die je zodra je de hielen hebt gelicht, afbranden als een lelijke, verlepte koe die haar beste tijd al heeft gehad. En dat vindt ze niet van zichzelf. Ze nadert de 40, dat wel, maar ze ziet er nog goed uit, niet rimpelloos maar toch best goed. Die tutjes zouden haar enkel doen twijfelen over zichzelf, en twijfelen, dat deed ze al genoeg.
Ze bekijkt zich in het spiegelraam met het logo van het salon en ziet haar dikke, weerbarstige haar als een helm op haar hoofd pronken. Ze slaat de ogen neer en kijkt nogmaals. Nu ziet ze haar groenblauwe ogen oplichten uit de reflectie die wordt bemoeilijkt door het schemerdonker. Ze probeert te lachen. Met het omhoogtrekken van haar mondhoeken verandert de stand van haar ogen wat op zijn beurt de rimpeltjes in de huidplooien naast haar ogen krult en volledig volgens de logica van Descartes breekt een glimlach door en klaart het hele beeld op. 'Ik glimlach dus ben ik content.'
Toch heeft ze een beeld voor ogen: een kapsel, een metamorfose, een nieuw gezicht dat bij haar glimlach past. In dezelfde logica: 'ik ben gekapt dus ik ben geknipt, voor jou'. Ze zal het morgen nog eens proberen, neemt ze zich voor, want hij is het waard. Hij die haar ziet, werkelijk ziet, voor hem wil ze het proberen. Ze ziet zich al binnenstappen, nee, binnenschrijden, als een bruid in een kerk, met het verblindende middaglicht in haar rug, de hoofden draaiend van iedereen aanwezig. Ze zouden allen haar geluk zien, weten dat dit geen gewoon kapsel zou worden, het volledige personeel zou tot haar beschikking staan, haar verwennen en vertroetelen, de shampoo zacht inmasseren, het spoelwater niet te warm, niet te lauw langs haar nek laten lopen en dan…En dan zag ze de plastic glimlach van de roze gestifte lippen van de Barbies, het over elkaar heen tuimelend gekwetter begeleid door het opstijgen van de vliegtuigmotoren der haardrogers, het pulken en het keuren van haar stugge lokken, het gefrons dat daarop volgt, de gelijkenis tussen kaplaken, knipkraag en dwangbuis en die zich steeds verder verwijderende deur. Ademen valt haar moeilijk. Ze krijgt het hijgen niet onder controle. Verkrampt en misselijk zoekt ze steun tegen de muur. Ze balt haar vuisten en bonkt in een onregelmatige cadans tegen het plaasterbeton opdat het beeld zou verdwijnen. Ze kent het ondertussen wel, ze weet wat ze moet doen, zo gaat het wel over. 'Ik adem rustig dus ik ben kalm.'
De badkamerspiegel thuis toont een nieuwe glimlach. Ze weet wat ze wil. Het moet weer zoals vroeger. De stekker gaat in het contact en ze bedenkt dat dit gezoem toch veel rustgevender klinkt dan haardrogers. Ze geeft de eerste plukken haar die eraf komen een kus en begint aan het scherend spellen van zijn naam.
feedback van andere lezers- Magdalena
subliem!
wat een inzicht in wat toch wel 'zeer ernstige psychiatrie' kan genoemd worden, op zo'n manier verteld dat je je volledig kunt inleven én tegelijkertijd alle denkfouten door zo'n fundamenteel gebrek aan vertrouwen en zelfvertrouwen kunt herkennen.
Dit is echt meesterlijk.
strandjutter: Dank je wel. Je snapt het volledig. 'Meesterlijk' (hoewel ik het apprecieer) is misschien overdreven maar het doet deugd dat iemand de moeite neemt om het verhaal werkelijk te 'lezen'. Bedankt ook daarvoor. gr, Maarten - ivo
oeps wat een verhaal, het kleeft in mijn maag als beton
strandjutter: Bedankt al weet ik niet of dit hier op zijn plaats is. Het is fictie, losweg gebaseerd op verhalen uit mijn ruimere omgeving. Dus de originele waanzin heeft bestaan, maar ik heb ze een ander kleedje gegeven. Gr, strandjutter.
|
