|
< terug
De Liefdadigheidshyena (1)
Dolf Westkamp keek tevreden naar de straal die voor hem op de aarde neerkletterde.
'Ik moest plassen,' zei hij, terwijl hij zijn blik naar de grond vlak voor zich richtte.
Hij nam de huid tussen zijn duim en wijsvinger en kneep daar masserend in, liet toen los en pakte de huid opnieuw vlak achter de kop beet. Weer kneep hij masserend. Hij had er een hekel aan als later zou blijken dat hij in Bjorn Borg nadruppelde. Soms had hij haast met plassen en dan kon je een plekje aan de rechterkant - hij was rechtsdragend - van zijn gulp nat zien worden in zijn Diesel. Dat was natuurlijk gênant.
De bossen bloemen die naast hem lagen had hij al van de verse aarde van het graf weggehaald en er drie flinke struiken onkruid voor in de plaats geplant. Dat was nog niet meegevallen, om daaraan te komen want het kerkhof werd prima onderhouden. Dolf was helemaal teruggelopen en had ze uit het Frederikplantsoen getrokken, want de afkickende junks, die daar soms overdag aan het werk werden gezet, lieten sommige soorten onkruid onaangetast. Het was dan immers net of ze hun familie uit het plantsoen zouden wegrukken, want waren zij niet het onkruid van de samenleving?
'Dit zijn de juiste planten die het graf van Agnes mogen sieren,' zei Dolf zacht maar vastbesloten tegen zijn ontwakende geweten.
Hij keek om zich heen en zijn oog viel op een graf iets verderop, van een meisje dat de dubieuze leeftijd van slechts veertien jaar had gehaald. De naam en jaartallen waren groot genoeg om van die enkele meters afstand te lezen.
'Vind je het goed als ik dáár de bloemen neerleg, die ik net bij jou vandaan haalde?', vroeg hij aan de dampende aarde voor zich, zonder overigens een antwoord terug te verwachten.
Even keek hij naar de huid die zich vele keren grillig plooide voor zijn eikel, en aan het eind daarvan in zichzelf terugkroop. Nog één keer kneep hij en concludeerde toen dat die voldoende droog was om in Bjorn geborgen te worden. Net toen hij de knopen van zijn Diesel dichtknoopte voelde hij hoe een warme golf bloed zijn lid tot ontwaken bracht. Verdomd, deze situatie hier; om acht uur 's avonds bij het licht van een dalende zon en een opkomende halve maan op het graf van Agnes plassen wond hem op. Weer keek hij om zich heen. Voor een begraafplaats was er nog overdreven veel licht, en even voelde hij een stagnering in zijn groeiende lid, toen zijn oog weer op het graf van dat veertienjarig meisje viel. Even had Dolf het idee dat hij zich toch níet zou aftrekken boven het graf van Agnes, maar hij suste zijn geweten door de bloemen op te pakken en die netjes neer te leggen bij de steen die nú de naam 'Roos Hamers' droeg. Alsof die bloemen op de aarde haar het zicht zouden ontnemen op wat Dolf zich had voorgenomen te doen. Het gaf hemzelf in ieder geval het idee dat hij zijn daad bij voorbaat op deze manier voor Roos Hamers kon verbloemen.
feedback van andere lezers- GoNo2
Ik heb totaal geen behoefte aan uw gezeik... - Magdalena
ik had die al gelezen, maar gaf geen fb omdat het zo schokkend leek.
Het tweede deel verklaart veel.
Peerke: Klopt, het 3e nog meer... De jongen in kwestie is psychiatrisch ziek. Beetje soortgelijk geval meegemaakt. (Ik ben Psychiatrisch verpleegkundige...) Goed dat je even afwachtte.. Dank voor je feedback - ivo
de boodschap vind ik als begin van verhaal weinig zeggend, maar om het zo neer te schrijven moet je talent hebben, want dit is een kunde die ik zelden heb gelezen ..
Peerke: Erg blij met jouw kundig commentaar Ivo! Klopt, dat de boodschap in het begin van het verhaal weinig zeggend is. Ik zet de lezer graag op het verkeerde been.. Later zal het duidelijker worden.
Dank je zeer voor de moeite die je nam, want ik weet dat je bij mij soms (gezonde!) gereserveerdheid voelt.
Peet
|
