|
< terug
De Liefdadigheidshyena (3)
Eindelijk… Eindelijk voelde hij zijn ogen vollopen, sloot die om het verdrietvocht nog even voor zichzelf te houden en opende ze toen weer, om zijn tranen prijs te geven aan de invallende avond. Langzaam voelde Dolf hoe hij weer mens werd, zonder dat lust de boventoon voerde. Er was in werkelijkheid geen lust geweest. Er was pijn geweest en hij had daar niet aan toe willen geven. Hij had willen vechten, haar dood willen ontkennen door gekwetst over haar heen te pissen en zijn zaad over haar uit te storten. Hij had haar willen kwetsen, en zo tot leven willen wekken. Dát had hij gewild.
Nu waren het tranen, die de aarde onder hem opzoog. Tranen, die de dood van Agnes onder ogen zagen, die haar niet langer terug in het leven wilden roepen maar om haar dood durfden te rouwen.
Hij tikte met zijn doodskopring (eigenlijk vond hij die niet mooi, maar het paste nu eenmaal bij zijn image) tegen de metalen gesp van zijn riem, die het hoofd van Elvis vormde. Presley natuurlijk. Niet Castello. Dolf had nog zo'n riem, met het hoofd van Johnny Cash. Die was eigenlijk favoriet, maar het leer daarvan was bij het juiste gaatje een beetje ingescheurd. Daarom droeg Dolf nu steeds vaker Elvis. Prima zanger natuurlijk, maar niet met de doorleving die bij de latere Cash zo doorklonk. Kon Elvis natuurlijk weinig aan doen, die werd immers maar tweeënveertig.
Onbewust had Dolf besloten nog even op de begraafplaats rond te lopen. Gewoon even één worden met de stilte die hier heerste, iets opdoen van de wijsheid die de stilte voor hem in petto had.
Zonder sniffen of gesnuif bleven de tranen uit zijn ogen komen. Het was eigenlijk een prettig gevoel. Het was fijn, weer even mens te zijn.
feedback van andere lezers- Magdalena
prachtig
(al geloof ik niet dat al die bedenksels over het verschil tussen lust uit onmacht en 'gewone' lust bewust kunnen zijn bij hem. Dat zijn eerder bedenksels van diegene met het inlevingsvermogen: diegene die dat verschil kent. Ik heb eerder de indruk dat Dolf niet in staat is om 'normaal' ooit onder de knie te krijgen)
Peerke: Ik ben inderdaad maar even in de alwetende verteller gaan zitten, dankzij jouw feedback. Het is mooier als ik de gedachtes in het midden laat. Fijn, dat jullie zo meedenken. Het helpt me verder in het verhaal (al is het al af...) Benieuwd wat jullie van het vervolg vinden. Dank - ivo
ik denk wel dat als mensen zich terug in de realiteit kunnen heroriënteren dat dit een episode kan zijn die afgesloten worden tenzij er een medische pathologie dieper deze perioden aanstuurt. Medicatie kan ook zo'n periode doen uitlokken en waar de mens als een willoze robot wordt doorheen gestuurd.
Mensen kunnen elkaar en zichzelf vaak wat aandoen, en soms is het de geest die niet meer wil en raar doet .. en dan nog zijn het mensen, kinderen van ouders, familie, broer of zus of soms ouder zelf met een partner en kinderen, een volwaardig mens waar om wordt getreurd en lijdzaam wordt toegezien hoe zo'n mens al zijn waardigheid verliest, zonder dat er hulp is ..
het kaderen van deze problematiek in de hulpverlening is mi altijd een uitdaging om in het professionele ook het emotionele te blijven zien. Vandaag in Zembla een aangrijpende reportage gezien.
Peerke: Je leest het verhaal erg goed Ivo, het is precies dát wat ik aan de kaak wil stellen. Het verhaal is inmiddels afgeschreven, ben erg benieuwd naar jouw bevindingen. Dank voor je bezoek!
Peerke
|
