Volg ons op facebook
|
< terug
Magie door onthaasting...
Wakker worden. Half negen. De school is dus net begonnen. Mama is op reis. Naar Reims. Met 't werk. Dat heet anders dan op reis zijn maar het gaat vooral om Champagne drinken. Hopelijk amuseert mama zich. Emma slaapt nog. Even vloek ik binnensmonds om het late ontwaken. Dat duurt echter niet lang. : ik kan nu twee dingen doen. Mezelf en Emma'tje opjagen om zo snel mogelijk aan de klasdeur te staan, of rustig de morgen met de 'mood' aanvatten die ik 't best illustreren kan aan de hand van pakweg 'blueski', nummer zeven op "second toughest of the infants", de tweede van Underworld. Rustig blijven. Als een kabbelende gitaar de morgen met de nodige contemplatie in de ogen kijken. Douchen.
Emma wordt wakker. Zoals zo vaak begint ze de dag met een "Papàààààààààààààà!!!!" Ze heeft een stém die dochter van mij… Ik stap uit de douche, vraag wat er aan de hand is. (Soms zeg ik ook geen goeiemorgen.) Meegaan met je kind in haar beleving is dat zeker? "Papa, ik heb een probleem, mijn maanlichtje werkt niet meer…" Zo echt. Zo gemeend. Die woorden. Gefocust op het moment. Zoals in alles. Puur leven in 't nu. Ja, ik benijd haar er elke dag om. Maar uiteraard gun ik 't haar meer dan wie ook. 't Is tevens zo enorm mijn deel. Probleem opgelost.
Het ochtendgebeuren begint nu echt. "Ik wil niet naar school." (Bij het zien van het Barbie-imperium is de lokroep van de prins en de prinses die liggen te wachten even te machtig.)
Even doorbijten nu. Activiteiten, bla, bla, bla…iets missen, bla, bla…vriendinnetje aanhalen… enz. "Ok, maar ik wil niet op school eten." Compromis gesloten na twee minuten. Twintig voor negen. "Ik wil me niet wassen, vanavond, nu niet." Beetje dollen, washandje met kikkerhoofd… "Hoe heet die weer, die Engelse?" "Kermit!" "Juist, Kermit."
Ze houdt er niet van zich op te jagen, ze doet 't liever rustig aan. Al geldt dit vooral voor 't gericht dingen doen zoals zich klaarmaken om de wereld tegemoet te treden. Ze heeft altijd een attribuut nodig vooraleer zij zin heeft en 't juiste evenwicht in dat kleine hoofdje wordt telkens weer bepaald door een parapluutje, dié pop met dié kleertjes of net dié Barbie die zoek is. Ik ga er verder niet over uitweiden. Ik vind dit vooral amusant en slechts heel zelden maak ik mij druk om de tijd die hiermee 'verloren' gaat. Meer nog ik overcompenseer haar getreuzel door er op in te gaan. Telkens opnieuw.
En daardoor gebeurde er deze morgen iets dat zoveel meer waard is dan op tijd zijn voor het begin van de 'les' in de tweede kleuterklas. Wassen, te warm, te koud, goed. "Mama heeft gezegd dat ik de wasmachine moet bedienen en koffie zetten voor jou." Lieve mama. Dan kleren aandoen. Truitje met bloempjes die je kunt vastpakken. Truitje aan, kleedje aan. Kleedje terug af want je ziet de bloempjes niet meer. Kleedje aan, truitje erover! "Nu heb ik precies een rokje aan!" En dan gebeurt 't… Let wel, jaag ik haar op : "snel, snel, doe voort, haast je, we zijn te laat… enz…" Dan gebeurt 't niet! In geen honderd jaar! Nu wel, ze is op haar gemak, alles verloopt naar wens….
Bob Dylan zingt "I want you" op de radio en ze heeft dat nummer nog nooit gehoord… Maar bij de tweede keer dat het refrein aangehaald wordt… zingt ze mee!!! "I WANT YOU!!!" en ze neuriet wat verder… Mijn dochter heeft voor het eerst meegezongen met Bob Dylan op 8 januari 2004 om 08.50u. Gelukkig zat ze nog niet op school! Gelukkig speelden ze net dat nummer. Maar vooral, gelukkig is ze mijn dochter. En gelukkig is ze. En ze houdt niet van Pokémon, dat vindt ze stom.
"Everything in its right Place", Radiohead, kippevel.
(sommige woorden moet je spellen zoals je zelf vindt dat ze gespeld dienen te wòrden)
En 's avonds, in de laatste show… "New Morning" van… Bob Dylan.
Dat was toen. In januari 2004. Nu zit Emma in het eerste leerjaar. Ze zal het wellicht moeten overdoen. Ze is links. Net als haar papa. Het kost haar teveel moeite om snel genoeg te denken. Het omzetten. Het nadenken. Het zich concentreren. Emma wil nog spelen. Iedereen verwondert er zich over dat zo'n 'slim' kind zoveel moeite heeft met schrijven. Ik niet. Emma vindt het niet erg. Ze is er blij mee. "Dan kan ik volgend jaar met Fleurtje (haar beste vriendinnetje dat nu nog in het derde kleuter zit) in klas zitten! En dan zitten we misschien zelfs naast elkaar!" Ik moet lachen, maak me geen zorgen. Want ik weet één ding… Emma die redt het wel… Ze zong mee met Bob Dylan toen ze vier was... omdat ze er zin in had.
feedback van andere lezers- puk
Ze komt er wel, in haar tempo. Laat ze vooral gelukkig kunnen zijn met zichzelf.
CaptainNorth: zo zie ik het ook!
natuuurlijk. In elke zin van het woord.
bedankt.
groet.
cap north - waterklok1
Ze zong mee met Bob Dylan toen ze vier was...
in haar eigen tempo...
groet
lot
CaptainNorth: voilà!
groet!
J - geertje
soms zou ik willen roepen naar mensen
die met kinderen omgaan als een "routine" handeling:
"maar kijk eens naar dat "individuutje" dat daar staat ! "
ik heb gekeken en zo heb ik het 23 jaar gedaan...
jeroen STAAT er
op eigen benen, gelukkig en gezond,
met basisvertrouwen omdat hij als individu werd erkend....
"all along the watchtower"
...jan, ze komt er...
ontroerend en vooral zo ...teder...zo echt...
liefs
CaptainNorth: bedankt... geertje...
en zo is het!
...
J - JanWillems
mooi beschreven, een verhaal met een boodschap, heel herkenbaar. Jan
CaptainNorth: merci Jan... dat is het ook... het gaat natuurlijk over m'n eigen dochter en zo... maar... ik denk dat veel mensen dit herkennen. En het was natuurlijk schitterend hoe ze begon te zingen... en zo... is het altijd beter de goeie dingen te zien... ipv je blind te staren op ideaalbeelden... - Rinka
ik zag zo mijn eigen meisje in het jouwe. en daar gaat het natuurlijk om hier: het universele in het kleine persoonlijke weten te strikken in woorden. dat kun je tot tranens toe. en dat moet je dus niet persoonlijk nemen.
CaptainNorth: merci...
|
