Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (83)
Nog geen twee dagen na Steiner's vertrek kreeg ik te horen dat hij langer zou wegblijven dan de week die hij aanvankelijk gepland had. Blijkbaar ging het niet al te best met die zieke moeder van hem, want zijn terugkeer werd voor onbepaalde duur uitgesteld, wat dat in hemelsnaam ook mocht betekenen. Hij zou een tijdje daar blijven om z'n mammie haar hand vast te houden terwijl de schaduw van de man met de zeis geleidelijk aan begon dichter te komen. De kans bestond dat ze het niet zou halen, werd me verteld, dat het de lieve heer behaagd had om de arme sloor weldra tot zich te roepen. Tenzij het mens potdoof was zag het ernaar uit dat de grote rijstpapvreter er binnenkort een bordje bij mocht zetten, en ergens had dat me in een lastig parket gebracht. Enerzijds was het heus niet zo dat ik vuurwerk in de lucht schoot omdat Steiner's verwekster op sterven lag, maar anderzijds zag ik er wel het tactische voordeel van in want hoe langer hij wegbleef, hoe meer tijd ik nog had om de achterstallige huur uit mijn vingers getoverd te krijgen.
Helaas was Ronald de huilebalk van het gelijkvloers er ook nog. Steiner had hem opdracht gegeven om me zo snel mogelijk tot betalen aan te zetten, en hij had zich met de kaken van een hyena in die taak vastgebeten. Niet dat dit me ook maar enigszins verbaasde want als Steiner hem opdracht gegeven had om plutonium aan de neonazi's te verkopen had hij het waarschijnlijk ook gedaan. Hij was op twee dagen tijd wel zes keer komen aankloppen om achter dat geld te zaniken, geld dat niet eens het zijne was en niet eens voor hem bestemd was en toch zanikte en zanikte en zanikte hij erop los, tot ik gereed was om hem een opdoffer te verkopen.
In de late namiddag, na een van Ronald's tergende huisbezoekjes, begon mijn gsm te rinkelen. Ik schrok er lichtjes van omdat mensen me niet vaak opbelden, alsof ik Saddam Hoessein was of zoiets, en de enige die me eigenlijk wel belde was John, en soms de Tsjech als hij bezopen was en een slaapplaats nodig had.
'Met John,' weerklonk het, 'ben je wakker?'
'Hoezo ben ik wakker?
'Gewoon, man, ben je wakker of niet? Misschien dat je nog lag te slapen.'
'Ik was de liefde aan het bedrijven met twee bosnimfen,' zei ik, 'en je stoort.'
'Ik moet je wat vragen,' zei hij.
'Waar wacht je op?'
'Kan je wat missen?'
'Hoezo kan ik wat missen?'
'Wat geld,' liet hij me heel erg spontaan weten, 'ik zit krap bij kas.'
'Zo lang je de kas nog in je bezit hebt is er geen reden om je zorgen te maken,' zei ik.
'Hoe bedoel je?'
'John, ik ben momenteel niet veel rijker dan een condoomautomaat in een klooster, en wat ik heb kan ik niet missen omdat ik die huur nog moet betalen.'
'Je huisbaas was toch weg?' probeerde hij verder, 'je kunt toch wel wat missen voor een paar daagjes?'
'Gaat niet. Die ouwe van hier beneden heeft z'n knechtje op me losgelaten, en die laat niet los.'
'Het is maar voor eventjes. Je krijgt het snel terug.'
'De vorige keer heb je er wekenlang over gedaan om me terug te betalen. Waarom zou het nu anders zijn?'
'Omdat ik het je beloof.'
'Je mag me nog beloven dat je de koningin van Engeland eens goed tegen de kast naait, met geld kan ik je niet helpen.'
'Niemand zou op dat wicht willen kruipen, man. Heb je haar al eens goed bekeken? Zelfs de schaamluizen willen er niet in.'
'Had je nog wat of zal dit de conversatie zijn voor vandaag?'
'Dat was het,' antwoordde hij, 'het is heus niet zo dat ik je opbelde om een gezellig praatje te slaan. Na drie jaar omgang met jou weet ik ondertussen wel dat ik dat nog eerder bij een cactus zal bereiken.'
'Trek dan je ondergoed uit en keer je blikveld zo'n vijfenveertig graden naar beneden, dan kijk je er rechtstreeks eentje aan en bespaar je jezelf een telefoongesprek.'
Ik drukte de hoorn af en eindigde daarmee het gesprek. Vervolgens stond ik recht en deed ik mijn schoenen aan. Ik wist bij de duivel niet waar ik heen ging maar ik moest eventjes naar buiten. Misschien kon ik wel naar John trekken en hem een schop onder zijn kont verkopen. Hij wist maar al te goed dat ik krap bij kas zat en zijn schaamteloosheid om toch wat te proberen aftroggelen irriteerde me. Misschien kon ik hem dus maar beter eens een lesje gaan leren, dat leek me nog zo slecht niet. Per slot van rekening kon het inademen van wat frisse lucht geen kwaad. Dat was iets wat al die arme stakkerds die destijds in Auschwitz zaten me gegarandeerd niet tegengesproken hadden. Helaas liep ik in de gang wat vertraging op toen Ronald de huilebalk van het gelijkvloers een poging waagde om het geld binnen te halen.
feedback van andere lezers- jan
als vanouds!
grtzz
Mephistopheles: Bedankt, Jan. Tijdje geleden dat ik voor mijn klavier gezeten heb - koyaanisqatsi
Ronald, de kapo, zal je wel bedoelen?
Eindelijk terug? Jiehaa!
Mephistopheles: Ja ik ben terug. Noem het unfinished business..
Dat van die halverwege honderd was bedoeld op de afleveringen van je reeks trouwens. Ik zou nooit zo bot durven zijn om een leeftijdsopmerking te maken.. - jack
Leuk u hier weder te zien.
Ge weet 't spannend te houden!
En nog altijd even spitsvondig in uw replieken (of die van uw hoofdpersonage, althans ;-) )
Mephistopheles: Ja had een kleine pauze ingelast wat schrijven betrof. Zat toch zonder inspiratie, maar mijn batterijen zijn ondertussen weer opgeladen. Mijn gemeen hoofdpersonage is nog lang niet dood.. - Mistaker
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa de terugkeer van de gekruisigden!
G
Mephistopheles: Ik had eventjes een pauze nodig, maar inmiddels terug. Mijn vingers moeten nog een beetje ontdooien.. - henny
De pauze heeft je goed gedaan. Ik heb weer heerlijk kunnen lachen om je vergelijkingen.
Zou huilenbalk nu wat klappwn gaan oplopen? Ach, ik lees het wel.
Mephistopheles: Ik voelde me wat roestig worden, vandaar die pauze. Heeft me terug opgeladen. - manono
Ik lees ook een onderbreking : van het fritkot opeens weer thuis.
Mephistopheles: ja dat gebeurt soms. Hier en daar moet er nog wat samenkomen
|
