Volg ons op facebook
|
< terug
Olé!
Normaal boek ik de gezinsvakanties altijd zelf. Land van bestemming kiezen, vervolgens het internet afstruinen, huisje boeken, voorschot storten en klaar.
Dit jaar meende mijn vrouw zich met die mannenzaak te moeten bemoeien.
'Ik wil naar Spanje deze keer', zei ze ferm.
Ik opende mijn mond om de Franse zaak te bepleiten, maar er had zich intussen al een familiaal front gevormd, bestaande uit mijn vrouw en mijn twee tieners, dat mij met een haast Madrileense arrogantie in de blikken liet verstaan dat er, wat dat betreft, geen discussieruimte meer over was.
'We hebben al een huisje met een zwembad gevonden in L'Escala', liet het Baskische bevrijdingsfront bij monde van mijn veertienjarige dochter weten.
'Goedkoper dan Frankrijk. Dus…'
Dus aanvaardde ik voor één keer de rol van pantoffelheld en stemde ik toe.
Enkele weken voor de afreis duwde mijn lieftallige wederhelft mijn een snelcursus Spaans onder de Vlaamse neus.
'Hier. Dan kan je je alvast enkele uitdrukkingen eigen maken.'
Ik snoof verontwaardigd en liet het onding zo links mogelijk liggen. Tot zover mijn verzet.
Begin juli reisden we af en aanvankelijk liep alles naar wens. Onze wagen, een nieuwerwetse Opel Zafira, had ons feilloos doorheen de Franse departementen geleid en voorbij Perpignan kregen we de voorlopers van de Pyreneeën in de smiezen.
'Hoe staat het met je kennis van het Spaans', vroeg mijn echtgenote plots. 'Heb je wat gestudeerd?'
'Si' , loog ik.
In de achteruitkijkspiegel zag ik het grijnzende gezicht van mijn zoon van dertien met naast hem mijn dochter die driftig met het boekje 'Spaans op vakantie' zwaaide.
Terwijl de wagen tergend traag aanschoof richting grens, greep ik het boekje vast en bladerde er gedecideerd doorheen.
Wat zou ik mij veel zorgen maken? Een biertje of een glas wijn bestellen lukte vast wel. Ik had trouwens nog enkele uren de tijd om me wat Spaanse begrippen eigen te maken. Bovendien had ik enkele 'Suske&Wiskes' meegenomen, waaronder 'Het Spaanse spook' en 'Het gouden paard'. Die meesterwerken bevatten voldoende Spaans om mij doorheen die Catalaanse vakantie te slaan. No problemos, amigos!!
Voorbij de Spaanse grenspost doorkruiste een felle rukwind mijn fijnzinnige, linguïstische plannen en verdween het 'Spaans op vakantie' plots door het open raam .
'Hola!' riep ik nog.
'Het is 'ola' zonder aangeblazen 'h', papa.' corrigeerde mijn dochter mij.
'Si' stamelde ik. 'Si'.
Diezelfde namiddag installeerden we ons in ons knusse vakantiehuisje en liet ik mezelf graag te water in het met mozaïek bezette zwembad dat we voor ons alleen hadden.
'Caramba', zuchtte ik verzaligd. Dat zou nogal eens een fijne vakantios wordenos!
'Loop jij straks nog eens langs de superette om brood, schat?' vroeg mijn vrouw me toen ik mijn bleke lijf afdroogde in de badkamer. 'En haal wat wijn. Dan kunnen we het begin van onze vakantie lekker vieren aan de rand van ons zwembad.'
'Si, signora.', zei ik fier tot de badkamerspiegel. 'Si!'
Ik krulde mijn ingebeelde snor, trok mijn weke buik in en haalde diep adem.
'Vamos!'
De superette bleek een superetteke te zijn met amper voldoende aanbod voor een doorsnee Vlaams gezin als het onze. Ik zocht vertwijfeld naar de afdeling brood, maar vond alleen een plastic zak met droge sandwiches die mij vanuit hun gesloten behuizing bijzonder lusteloos aanstaarden. Alsof ze net een strafkamp in de Sierra Madre hadden verteerd. Mijn drentelen bleef niet onopgemerkt, want opeens hoorde ik beneden mij een stem.
'Ola signor. *$@&)µ%, por favor?'
Ik bukte mij en zag een gepommadeerd snorretje waarachter zich een kaalhoofdig mannetje verstopt had.
'No comprendo!' stelde ik kordaat.
'I am the manager' repliceerde de Spaanse dwerg met een accent dat weggelopen leek uit een Fawlty Towers-dialoog.
Ik slaagde er in om niet te lachen, toonde triomfantelijk mijn zak sandwiches alsof het om een pas veroverde trofee ging, en liep zo beheerst mogelijk verder.
'Niet in je kaarten laten kijken, hombre!' bromde ik tegen mezelf. 'Je trekt je plan wel zonder die Manuel!'
De wijnafdeling bleek al even onvindbaar en na enig aarzelen richtte ik mij tenslotte toch maar tot de manager.
'Vino tunto!'
Het klonk behoorlijk vlot en ik keek vergenoegd naar het gezicht van Snorremans die mij enigszins geïrriteerd aanstaarde.
'What, sir?'
'Vino, tunto!' Ik bouwde bewust een pauze in tussen de beide woorden om mijn boodschap te onderstrepen. Dat bleek allerminst het gewenste effect te sorteren, want de dwerg werd zowaar boos, slingerde mij een Catalaanse krachtterm in het gezicht en draaide zich dan snuivend om.
Ik hoorde iemand achter mij grinniken.
'Je hebt daar mooi geblunderd, jongen!'
Ik draaide mij op mijn beurt om en keek in het lachende gezicht van een boomlange Nederlander.
'De correcte uitdrukking is vino tinto. Jij zei letterlijk 'wijn, idioot!'
Ik lachte groen, vermengd met een dieprode blos, verwenste mezelf binnensmonds en liep dan bedremmeld naar de kassa. Die werd bediend door een nors kijkend heerschap dat blijkbaar besloten had om die dag alle vriendelijkheid uit het sociaal verkeer te bannen. Ik keek alsof ik daar mee schuld aan had. Om toch maar het Spaanse ijs te breken, besloot ik hem vriendelijk te groeten. Geen 'h' aanblazen, dacht ik nog bij mezelf.
'Olé', zei ik in plaats van 'ola'. God weet waarom.
De kassier vermeed het om mij aan te kijken waarop ik mijn 'olé' enthousiast herhaalde. Ditmaal vergezeld van een uitroepteken om mijn goeie wil extra te benadrukken.
Dat bleek een stier in de kassier te hebben gewekt, want de man rees van zijn stoel en kwam briesend mijn richting uit. Pas op dat ogenblik begreep ik wat ik fout had gedaan.
Wat een lengte had die Catalaan! In deze superette leefden dwergen en reuzen blijkbaar harmonieus samen! Ik strompelde achteruit waarbij ik niet naliet om een pronte plaatselijke schone letterlijk op de Spaanse tenen te stampen. Die begon mij te verwensen, waarop ik mij omdraaide om mij omstandig te excuseren voor mijn lompheid. Ik keek recht tegen een duo borsten aan van een omvang die zelfs watermeloenen hen zouden benijden. Daartussen plette je met gemak het hardgekookte ei van Columbus!
'Ola! Holala!'
Dat laatste zei ik helaas ook hardop, waarop de vrouw mij een welgemeende klap in het gezicht verkocht. Haar donkere ogen gaven daarbij een gloed af die mij benauwde. Ik draaide mij om en stond oog in oog met de Catalaanse stier van daarnet die mij op zijn beurt een muilpeer serveerde. Daarop zwijmelde ik naar buiten, nagestaard door een meute Catalaanse bloedhonden die mij blijkbaar rauw lustte.
'Heb je iets gevonden, schat?' hoorde ik mijn vrouw roepen terwijl ik mijn gezicht opnieuw in de juiste plooien probeerde te leggen voor de badkamerspiegel. Mijn onderlip oogde gezwollen, maar verder leek de schade behoorlijk mee te vallen. Deze vakantie was begonnen als een donker sprookje, bevolkt door een dwerg, een reus en een Catalaanse draak!
'Nee', loog ik in volwaardig Nederlands. 'We gaan uit eten. Ik trakteer!'
feedback van andere lezers- manono
Heel plezant om te lezen.
leesmicrobe: Oef, daarvoor deed ik het: voor je glimlach! :-)) - badstop
Buenos dias hombre. En daar is geen woord Engels bij.
leesmicrobe: Dankjewel voor je bezoek! - pieter
Beste Leesmicrobe,
Leuk!
Groet,
Pieter.
leesmicrobe: Meer moet dat niet zijn hé! :-) - gaya
Wat vindt u van mijn verhaal? Staat boven aan het beoordelingskadertje. Nou, gewoon heel erg uitstekend!
Genoten en gelachen van en om je verhaal.:) Zag het al lezende helemaal voor me.
Wat kun jij lekker schrijven!
Hartelijke groet, Gaya
leesmicrobe: :-) Dankjewel! Dat is een reactie die me deed glimlachen! - GoNo2
Prima, werkelijk van genoten!
leesmicrobe: Hey, dankjewel! - fredvanderwal
Sommige Belgen zijn altijd de lul
zo hoort het toch ook?
Het zat je niet mee bij de Spanjolen
volgens jaar naar Ukkel of Sint Job in het Goor?
leesmicrobe: Ben eerlijk gezegd opgelucht voor mezelf dat je dit niet goed vond. Anders was ik ernstig gaan twijfelen aan mijn kunde. Heb wel nog steeds met je te doen. Want rancune is een motor die zichzelf vroeg of laat opblaast. Jij moet wel diep ongelukkig zijn...
En dan te weten dat je maar één leven hebt om te bewijzen wie je bent. Je bent al de hele tijd bergaf aan het lopen met al de gaven die je ooit meekreeg. Wat jij doet is roepen in een dal, tegen de bergwanden. Tieren en schreeuwen hoe goed je wel bent en hoe slecht de anderen wel zijn. Arme rancuneuze Fred. - hettie35
Heel erg graag gelezen,zeer mooi
groetjes Hettie
leesmicrobe: :-) Dankjewel! Prettig weekend hé!
Wim
|
