Volg ons op facebook
|
< terug
onder vrienden
' Mooie geuraanzet, met mineralen en een lichte impressie van oud hout.'
Goedertier hield het glas nog even schuin tegen het licht en draaide het voorzichtig om zijn as zodat het klutsje wijn langs de randen naar omlaag gleed ' En de kleur,' murmelde hij, ' de kleur is ...inkt, diep-rode inkt '. Alsof hij ontwaakte uit een intense mystieke ervaring keek hij het gezelschap aan. ' Schitterend, merveilleux, le crême du crême... '. Hij hield eraan zijn eindoordeel in het Frans te formuleren.
Het was alsof iedereen op dit signaal had gewacht om het glas Chateau La Gaffelière 1995 naar de lippen te heffen. De Vloed voelde dat Goedertier hem in de gaten hield. Hij stak dus eerst zijn neus in het glas en snoof met gesloten ogen. Vruchteloos zocht hij naar de mineralen en het oud hout. Wijn was wijn voor De Vloed. Er was rode en witte, en rosé. Hooguit vond hij hem slecht of lekker, meer niet. Krampachtig perste hij de slok La Gaffelière 95 tegen zijn gehemelte, zoog zijn wangen naar binnen en maakte smekkende geluidjes. Toen hij zijn ogen opende, keek hij recht in de brilleglazen van Goedertier die hem roerloos aanstaarde. De Vloed wist dat hij iets moest zeggen. Iets over tannines, of over de afdronk. Om het even wat. Hij koos voor de veiligheid. ' 'Aangename finale' fluisterde hij.
Goedertier glunderde. ' Zie je wel, zei hij, die regenbuien, eind augustus, hebben de Merlot nog net op tijd in toom kunnen houden' . Merlot was een druif. Zover was De Vloed al gevorderd.
Cobbe voelde zich geroepen om daar nog een schep bovenop te doen en pakte uit met een verhaal over een klein wijnboertje uit de Haut-Médoc die hij had "ontdekt" . Nu, één van zijn beste vrienden. Een hele avond hadden ze samen tussen de wijnvaten ongekende cuvées zitten proeven. Hij haalde er zijn vrouw bij als getuige voor het feit dat ze elkaar met de voornaam aanspraken. 'Louis, heette hij, niet waar Marie-Paule'.
De Vloed probeerde zich het wijnboertje voor de geest te halen. Een pezig donker mannetje dat zich wanhopig zit af te vragen hoeveel flessen van zijn bedenkelijk brouwsel die belachelijke Belg en zijn opgetutte madam uiteindelijk zullen kopen. ' Qu'il paie et qu'il foute le camp.'
De Vloed had zich laten vangen. Met open ogen in de val getrapt. Toen Vermeersch hem vroeg om lid te worden van de " Club Oenologique de Latem". Een weigering was ondenkbaar. Vermeersch zou het niet hebben gepikt dat zijn "sales executive" niet elke denkbare inspanning zou leveren om zijn relatiekring uit te breiden. ' Je bent wie je kent ' zei hij steeds, ' En in Latem zitten dikke vissen. Mannen met poen ' .
In een galerie hou je je met kunst bezig. Die illusie was hij kwijt. Dirk De Vloed, licenciaat kunstgeschiedenis, sleurde met overmaatse schilderijen, verschoof bronzen beelden en lag plat op zijn buik voor de meute kwallen die op zondagmiddag hun zwart geld kwamen ruilen voor cultuur. Liefst de Cobra-beweging. Appel en compagnie. Felle kleuren en zeer herkenbaar. Het kleinste kind wist dat die vette vegen olieverf een fortuin kostten. Een Appel in je consultatieruimte is efficiënter dan een BMW. ' Kost minder dan een Porshe en gaat langer mee ' zei Vermeersch. Je moet je publiek kennen. Waarom kwam hij dan niet zelf naar de Club? De slijmbal. Mijnheer drinkt liever wiskey. Mijnheer zit liever in de Oasis met de meisjes. Soort zoekt soort. De Vloed dacht net dat hij met die bedenking de meisjes onrecht aandeed, toen Goedertier hem een nieuw glas onder de neus duwde. ' Proef deze eens. Ik zeg je niet wat het is. Drink en geniet. '
Dirk nam een voorzichtig slokje. Vermits het de jaarlijkse bordeaux-avond was , waagde hij een gok; ' Saint-Emilion? ' ' Bijna! Pomerol! Chateau Beauregard 95.' Hij nam het glas uit Dirks hand en dronk zelf.
Goedertier leegde het voor driekwart gevulde glas in één teug en plaatste het met teveel kracht op de tafel. Hij boerde lichtjes.
' Een boeket van gekonfijt fruit, vrij dik in de mond, afdronk met grafiet en muskus. Une trés grande élégance et un beau finesse '.
' Mooi evenwicht tussen de vlezigheid en de zuurtegraad ' kwam Van Laer tussen. ' Ik ben benieuwd hoe hij zal evolueren. '
Als naar gewoonte proefde De Vloed helemaal niets. Waar zat dat gekonfijt fruit? En die muskus? Hij knikte instemmend, schonk nog een glas vol en dronk het tot de bodem leeg. Zijn wrevel had de plaats geruimd voor een lichte euforie. Hij gooide zich in de strijd.
' Vanille...vanille en rozijnen en ... een honingsmaakje, accaciahoning.'
Het was eruit voor hij het zelf besefte. Gelukkig had niemand hem gehoord. Zijn tussenkomst verdween in het geluid van brekend glas en een hysterische lachbui van Marie-Paule Cobbe en de vrouw van Van Laer. Zij zaten samenzweerderig in een hoek en voerden een geanimeerd gesprek met een GSM-toestel. De mysterieuse correspondent moest een onweerstaanbare grap hebben verteld want de dames kwamen niet meer bij.
Dirk De Vloed had zich altijd voorgehouden dat echte wijnkenners kleine slokjes namen en de wijn dan met een sierlijk boogje in een emmer spuugden. Niets daarvan in de "Club Oenologique". ' Een fles van honderd ballen is niet voor de zwijnen ' had Kerkhofs verklaard met zijn gebruikelijke fijngevoeligheid.'
Martin Cobbe was 'between jobs'. Ex-grote man bij Dexplo. Hij had in opdracht van de Londense directie een doorlichting van de Belgische vestiging gemaakt.
" Bezuinigen" was zijn besluit geweest. "Inkrimpen" zou het nieuwe slagwoord worden. Ze hadden het snel begrepen, daar over het Kanaal. In minder dan drie maanden waren alle overbodige jobs "uitgezuiverd". Martin Cobbe op kop.
Sinds zijn suicidaire doorlichting was hij het voorwerp van de nauwelijks verholen spot van de clubleden. Cobbe zelf beet op zijn tanden. Deed alsof hij niets hoorde. Eéns in de maand verstand op nul en wijn proeven. Het gevoel erbij te horen. Iedereen wist dat hij zijn lidmaatschap van de golfclub had opgezegd - ' geen tijd meer, teveel aan mijn hoofd' - en dat hij zijn geleasde middenklasser buiten het gezichtsveld van Hof ter Beken parkeerde. Veel lager kon een mens niet vallen.
Marie-Paule daarentegen herleefde. Zonder scrupules nam ze deel aan de langzame executie van haar sales executive.
' Een lichte salami-smaak - Dexplo deed in fijne vleeswaren - , een beetje vluchtig, zeker geen blijver ', of ' troebel kleurtje, zou eens moeten doorgelicht worden. ' Die laatste was van Kerkhofs, de advocaat uit Waregem, groot kunstkenner en vrouwenverzamelaar. ' Probeer hem een Kamagurka aan te smeren' had Vermeersch gevraagd, ' hij zal dat graag zien'. De Vloed hield niet van advocaten en Kerkhofs was een prototype. ' Het is niet belangrijk gelijk te hebben, je moet gelijk krijgen ' was zijn lijfspreuk.
' Il était beau, il sentait bon le sable chaud, mon légionnaire ' Het was meer schreeuwen dan zingen. Marie-Paule en haar vriendin hadden genoeg. Zoveel was duidelijk. Van Laer deed een poging om de fles Chateau Clos Fourtet uit hun handen te bevrijden. Gierend sprongen ze recht. Terwijl ze om beurten aan de fles dronken, kwamen ze achter Kerkhofs staan en zetten een luidruchtige improvisatie in.
' Mijne man bedriegt mij. ' lalde Henriette Van Laer. ' Met mij' viel Marie-Paule in. ' Ik wil hem kwijt, huhuu ', vervolgde la Van Laer, ik zal je betalen meestertje-lief'. Ze wreef over het kale hoofd van de advocaat. ' In natura-a-a'. zongen ze in koor.
De "Club Oenologique de Latem" was eventjes van slag. Cobbe en Van Laer begrepen dat ze iets moesten doen. Het werd gênant.
' Kom we gaan een koffietje drinken ' probeerde Van Laer. Hij trok Cobbe met zich mee en samen namen ze hun wederhelften bij de arm en leidden hen voorzichtig uit het zaaltje. Een paar ogenblikken later waren ze terug. Zonder de dames. ' Voilà, ze gaan een minuutje uitblazen' murmelde Cobbe.
Iedereen glimlachtte beleefd.
Goedertier was de voorzitter, dus nam hij zijn verantwoordelijkheid op.
Hij stelde zich recht, haalde diep adem.
Eindeloos traag zakte hij door zijn knieën tot enkel zijn rode kop zichtbaar was. Uit een doos, die hij onder tafel had verstopt, diepte hij drie flessen op. Eén na één zette hij ze neer tussen de glazen.
' En nu dé verrassing ! ' Hij genoot van het effect. Hij nam een fles, hield ze met beide handen omhoog en langzaam, plechtstatig, met oneindig veel respect, fluisterde hij ; Chateau La Tour Figeac 1991, à vous l'honneur.' Hij gaf de fles aan Kerkhofs die ze vakkundig ontkurkte.
Goedertier nam de kurk en snoof. Hij sloot de ogen. Algemene bewondering.
' Viens poupouleke, viens poupouleke...... ' De deur naar de bar stond nog open. De stem van Marie-Paule scheurde de gewijde sfeer aan flarden. Cobbe dook naar de deur en sloot ze met een nijdige knal.
Met een diepe zucht herstelde Goedertier de situatie. Hij was er altijd al tegen geweest. Tegen vrouwen in een wijnclub.
Kerkhofs had de glazen volgegoten. De voltallige club oenologique veerde recht. Eerst de voorzitter. Zeven paar vertroebelde ogen volgden minitieus elke beweging . Een priester tijdens de hoogmis. Hij stak zijn neus diep in het glas en hield het dan naar omhoog, vlak voor zijn ogen. Met getuite lippen dronk hij een miniskuul slokje. Zijn wangen bewogen wild in alle richtingen. Eindelijk slikte hij.
' Ik zeg niets, hier zijn geen woorden voor.... la perfaction.... le nec plus extra'
Om zich het incidentje met zijn vrouw te doen vergeven putte Cobbe zich uit in een pompeus eresaluut aan de Chateau La Tour Figeac.
' Beresterke cassis met een snuifje blonde tabak.... meteen gecounterd door de kokos in de finale..... schitterend, een medium-stevige aanzet en een verrassende fraîcheur, doet een beetje denken aan Clos-Vougeot, maar sterker, veel veel sterker. '
' Blonde tabak, waar vindt jij in godsnaam blonde tabak? ' Vandeperre, een tandarts uit Aalst, had hem onderbroken. Iedereen proefde nog eens.
' Gauloise' riep Kerkhofs. Hij vond zichzelf ongelooflijk grappig.
De Vloed wist dat het nu afgelopen was met het gezever over gekonfijt fruit en de finales met vleugjes zoete munt. Plaats aan de vette moppen, het geleuter over Mercedessen en de vermoeiende lijst restaurants die de clubleden de voorbije maand hadden bezocht. En wat ze er aten. En wie daar ook zat. En met wie. En wanneer. En patati en patata. Uiteindelijk verkoos hij nog het gedoe over de wijn, er zat meer variatie in.
Ongemerkt sloop hij naar buiten. Het gangetje tussen de vergaderzaal en het terras liep langs de toiletten. Na elf uur dimden ze de lichten in Hof Ter Beken. Het was er stikdonker.
Vanachter het klapdeurtje van de vrouwen-W.C's klonk een vreemd geknor. Een soort ritmisch gehijg, onderbroken door gesmoorde gilletjes.
' Let op de afdronk, schatje.' Hij herkende de stem van Kerkhofs.
feedback van andere lezers- GoNo2
Goedzo!
flam: schol! - ivo
onderhoudend ... leuk geschreven
flam: gezondheid! - manono
Je hebt een scherpe opmerkingsgeest.
Is dit oud of nieuw schrijfsel?
une finesse (opgezocht in Larousse), tenzij het met opzet is omdat het personage zo spreekt.
flam: Het is met opzet. De franse zinnetjes staan vol fouten.
Dit is vrij recent.
|
