|
< terug
Een kinderhand is gauw gevuld…
Hoe ongelooflijk dat het ook moge klinken, maar een week zonder internet laat z'n sporen na. Geen mails, dus ook geen spam, geen verrichtingen meer via homebanking, geen krant meer te lezen, geen gechat en nog minder een verhaal of gedicht posten. De totale isolatie van een individu, die al opgesloten zit in z'n eigen leefwereldje. Ik, die ooit zei, dat ik zonder al die moderne vormen van communicatie kon leven. Niets is minder waar, afhankelijk zijn van uw kinderen om te surfen, moeten vragen of je hun pc eens moogt gebruiken, is niets voor mij. Maar na twee dagen en m'n trots opzij zettende, deed ik het toch. Pech, kinderen hebben geen tijd, wat normaal is deze tijd. Hebben andere dingen aan hun hoofd.
Maar kijk, vanmorgen zet ik, puur uit gewoonte en deels uit frustratie, m'n pc aan en een wonder is geschied. Ik heb terug verbinding met de buitenwereld. Telenet heeft dus m'n verbinding hersteld, zonder er mij van op de hoogte te brengen. Na eindeloos gepalaver dat die openstaande rekening al een maand geleden betaald is, zijn ze tot de conclusie gekomen dat de fout niet bij mij lag maar bij hen. Moet ik hen nu dankbaar zijn? Ja, natuurlijk. Ik ga hen zelf een mailtje sturen waarin ik hen bedank voor zoveel welwillendheid en begrip. Voor wat, hoort wat ? Door die afsluiting ben ik terug in contact gekomen met m'n dierbare medemensen. Een half uur in de rij staan aan een postloket, 'k was vergeten hoe deugd dat kan doen. Ge hoort en ge ziet nog eens wat.
Maar ik klaag niet, wat is een half uur op een heel mensenleven? Niets. Behalve als ge ligt te wachten op een dodelijke injectie, dan kan dat half uurtje niet lang genoeg duren. Ik ben blij dat ik terug kan surfen op de woelige baren van het internet. Dat ik mijn lezers terug kan verblijden met m'n schrijfsels. Wat zullen ze me gemist hebben. Ik voelde de vibraties in de lucht, die verbondenheid van dichters en schrijvers, die zich afvroegen waar is GoNo gebleven. En ik zat hier te huilen omdat ik niets kon laten weten. 'k Ben er nog niet goed van.
Zodus, m'n brave mede-poëten en schrijvers-/sters, uw leed is geleden, 't mijne ook. GoNo is back in town. Voorlopig toch hé? En moest ik nog een keer een hele week verdwijnen, gelieve massaal naar Telenet te bellen. Meer dan vierhonderd dichters en schrijvers die plots beginnen te bellen, daar kan men niet aan voorbijgaan. Er zijn politiekers die het met minder moeten doen. Ik dank jullie nu al bij voorbaat. 't Leven kan toch simpel zijn hé?
©GoNo
feedback van andere lezers- IVO
het leven is niet gemakkelijk ... ook niet voor telenet ... - koyaanisqatsi
En niet vergeten compensatie te eisen aan Telenet. Per slot van rekening heb je een week niet kunnen genieten van iets waar je voor betaalt! - jan
een leven zonder pc valt echt niet mee...
grtzz - manono
Ik kan het ook niet meer wegdenken.
|
