naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Vlakke intimiteit

door elpe

Eindelijk, daar is ze. Wat kunnen nachten toch lang duren! Mieke ziet er vandaag weer beeldig uit, nogal een verschil met die vorige. Vandaag kan ik nog nauwelijks wachten tot ze me aanraakt. In feite is het geen zicht hé, zo heel de nacht met je benen omhoog staan, maar nu is het dan zover. Haar vlugge, maar streelzachte, handen grijpen twee van mijn benen vast, draaien mij om en zetten me neer. Nee, niet met een harde klap, zoals die andere vroeger deed, maar zacht, bijna zonder enig geluid. Mijn baasje heeft me daarvoor speciaal rubberen zooltjes gegeven. Met een flanellen stofdoek, die nog duidelijk naar boenwas ruikt, blinkt ze mijn benen en zitvlak op. Jef, mijn baas, moest me maar eens laten herstellen, denk ik zo. Mijn kont begint aan de kant af te schilferen.
"Krukske" noemt Mieke me liefelijk. Is het misschien omdat ik de oudste van de bende ben of is het omdat ik de mooiste ben? Ik zal het nooit weten, maar zolang ze mij mijn dagelijkse beurt geeft hoor je mij niet klagen. Praten kan ik niet met haar, maar begrijpen doe ik ze wel. Altijd is ze lief en vriendelijk, altijd! Die vriendelijkheid van haar komt zeer zeker omdat ik mooi gevormd ben, iets wat kan je niet altijd kan zeggen van mijn vrienden.

Neem die nu links naast me. Die is helemaal anders gebouwd en in elkaar gestoken. Om nog maar te zwijgen over het materiaal! Daar spreek ik mij niet over uit. Eén ding is wel in zijn voordeel, zijn ruggesteun, zoiets heb ik niet. Maar voor de rest moet ik niet onderdoen.
Die rechts van mij is dan weer van roestvrij staal. Dat weerkaatst wel in het zonlicht maar daar zie je dan weer alle vingerafdrukken op, zou Mieke zeggen. En dat simili-lederen kontje dan, niet te doen jongens. Dat heeft ook zijn beste tijd gehad. Ooit is er eens iets blijven inhaken, met een klein scheurtje tot gevolg. Nu moet je dat eens zien, een scheur van links naar rechts, toegeplakt met zwarte kleefband. Géén zicht hoor! En dan nog zeggen dat die zoveel jonger is. Ik vraag me af hoe dat gaat aflopen. Niet meer te herstellen volgens mij.

Over mezelf ben ik tevreden. Ik ben er zelfs fier op, gezien mijn leeftijd. Mijn benen zijn nog van echte, met de hand gekapte, kerselaar. Stevig, lichtjes gebogen en mooi roodbruin van kleur. Als ik opgeblonken ben sta ik even hard te blinken als mijn inoxen vriend. Alleen mijn zitvlak zou beter kunnen. De rand is goed maar voor het midden gebruikte mijn schepper namaak kerselaar in triplex. Dat klinkt zo hol als een trommel, weet je wel. Maar ja, het totaalzicht is pico bello. Met mijn benen lichtjes gebogen sta ik, zoals gewoonlijk, aan de hoek van de toonbank te wachten op mijn eerste klant. Ik vraag me af wat vandaag weer zal brengen?

Ik hoop maar dat Louis, met zijn honderddertig kilo, vandaag een ander gebruikt of moet ik misbruiken zeggen. Gisterenmiddag nog liet hij zich met een plof bovenop mij vallen. Niet dat zulks niet mag maar "trop is teveel". Mijn kniebandjes en voetsteuntjes kreunden luid onder dat gewicht. Denk nu maar niet dat Louis zich daar nu iets van aantrekt, nee hoor, geen haar op zijn bijna kale hoofd dat daar mee inzit. Hij bleef zoals gewoonlijk aan de toog hangen en slurpte aan zijn dagelijkse ochtend koffie terwijl hij de krant las.
Geef mij maar die lieve jonge dame die hier gisterenavond voor het eerst binnenkwam. Ze had een lichtblauw frivool kleedje aan, zo eentje waar het zonlicht doorschijnt. Zo te voelen was het van katoen en bovendien rook ze nog lekker ook, hmmm! Dat was tenminste een klantje om naar uit te kijken, al had ze maar één nadeel. Wiebelen, wiebelen en nog eens wiebelen met haar benen. Maar toch bied ik haar met veel plezier mijn diensten aan.
Vorige week kwam hier een bende schoolgaande jeugd binnen. Een lawaai en getetter van jewelste, om nog maar te zwijgen van het gepiep en gerinkel van hun mobiele telefoontjes. Al goed dat ik daar geen oren naar heb. Het jeugdige ongeduld liep van hen af. Neen, ze gingen niet op me zitten, daar hadden ze gewoon geen tijd voor, ze gebruikten me enkel als opstapje om een colaatje of zoiets te bestellen.
En daar is Anna. Ze komt hier dagelijks langs voor ze naar haar job vertrekt. Ze werkt namelijk in een bar. Je weet wel waar mannen en vrouwen samenkomen om te praten hé. Vroeger nog, heel vroeger dan, heb ik ook nog in zo een zaak gestaan. Dat was wel andere koek hoor. Van de vriendelijke meisjes géén slecht woord. Maar die onbeschofte mannen. Altijd zaten ze de meisjes te bepotelen onder hun schaarse kledij. Eén keer zelfs werd er een meisje genomen, bovenop mijn zitvlak. En dan moet je weten dat ik daar helemaal niet voor geschapen ben. Goed dat ik toen nog jong en sterk was, want moest dat nu gebeuren dan zou ik onder het gewicht en het gesteun bezwijken. Neen, niets meer voor mij.
Anna neemt me met haar lange ranke handjes vast en zet me tegen de muur aan de comptoir. Zacht, zonder één bruuske beweging, zet ze een voetje op mijn steun en glijdt op mij. Haar korte, zijdeachtige rokje, komt juist tot aan haar billen. Een zaligheid om zo iemand op je te hebben. Tot vandaag nog vraag ik me af of ze nu een slipje aan heeft of niet. Ik voel er in elk geval niets van. Met Anna is het altijd leuk en het voordeel is dat ze, als ze vertrekt, nog eens vlug met een fijne handbeweging over mijn zitvlak wrijft. Het is alsof ze tot ziens zegt en een kusje geeft. Telkens weer kijk ik haar wiegende heupen na als ze ons verlaat.

Mijn baasje heeft volgens mij met haar te doen. Ik ben er bijna honderd procent zeker van. Ik maak dat op uit de plaats waar ze me neerzet, dicht bij hem op een strategische plaats, waar hij veel langs moet komen. Een kleine aanraking met de hand over haar bijna naakte benen, benadrukt zijn gevoelens en intenties voor haar. Maar toch blijft ze nooit lang, alsof ze mijn baasje plaagt. Tot morgen wuift ze mijn baasje na met gepruilde lippen.
Vriendelijkheid kan niet van alle klanten gezegd worden. Maar daarom zijn ze nog niet slecht, nee dat niet. Neem nu Bernard maar eens. Met zijn oranje werkpak en zware werklaarzen komt hij alle werkdagen binnengestapt. Zijn handen, groot als koolschoppen, pakken me beet en poten me neer, pal in het midden voor de toonbank. Ik zie dan hem teken doen om een drieëndertiger, een gebruik van de meeste dokwerkers. Ja, wat wil je die mannen drinken graag een pint tijdens hun schaftijd maar veel tijd hebben ze daarvoor niet. Zijn glas wordt dan in één teug achterover gegoten. Dat zal wel van de dorst zijn zeker? Zonder dat Bernard er om moet vragen zet mijn baasje al een tweede klaar, een kwestie van klantenbinding. Bernard drinkt die dan half leeg, pakt zijn boterhammendoos en begint wijdbeens zijn eten te verorberen. Nog vlug een derde pint en weg is hij. Broodkruimels versieren mijn zitvlak.

Vandaag is het echt druk. Mr. Janssens, de secretaris van de gemeente, komt binnen. Altijd in driedelig maatpak met wit hemd en das, zoals dat volgens zijn overtuiging moet zijn. Hij neemt me vast met zijn worstachtige vingertjes, zet me terug op de hoek, wrijft de broodkruimels weg met een afkeurende blik, en hijst zich op mij.
Met die man is iets niet pluis hoor, al weet ik tot vandaag nog niet wat. Op het uiterlijk, niets aan te merken, altijd tiptop, maar de geur, dat is een ander paar mouwen. Na vijf minuten kan ik je zeggen wat hij de avond voordien gegeten heeft. Ik weet het nu wel zeker dat het gisteren bloemkolen waren.

Wat gaat de tijd weer snel vandaag. Het is al bijna tien uur, nog even en mijn baasje sluit de zaak en kan ik wat rusten.
Plotseling wordt de deur opengesmeten en wordt het gat van de timmerman gevuld met een potige figuur. Mieke, mijn liefelijke Mieke, blijkt het punt te zijn dat die figuur fixeert. Ze zit naast me te praten met een andere vent. De rijzige bink staat in twee stappen bij hen en neemt Mieke bij de arm. En hoewel ik hen niet kan verstaan, begrijp ik duidelijk wat er aan de hand is. Mieke spartelt tegen waarop de andere man tussenbeide komt. De figuur, volgens mij Mieke's man, duwt me in een opwelling omver waardoor mijn steun barst. Mijn baasje, steeds bezorgd om mij, komt tussen beide en scheidt de brokkenmakers. Mieke verdwijnt met hangende schouders uit de zaak.

Jef zet me recht en bekijkt de schade aan mijn geraamte. Door de barst in mijn voetstuk ben ik duidelijk onstabiel geworden. Bij wijze van proef zet hij zich even op me. De steun kreunt, kraakt en breekt verder af. Mijn benen schuiven, als een grazende giraf, uit elkaar. Eén been breekt onderaan af.
Het is nu bijna middernacht, sluitingstijd. In een hoekje, naast de deur van het toilet waar ik nu tegen de muur sta, heeft niemand nog naar mij omgekeken. Al mijn vrienden zijn al opgepoetst en staan terug met hun voeten omhoog.

Ik niet ......................................ik sta hier maar!

feedback van andere lezers

• GoNo2
  Maar één woord voor: prachtig!
  elpe: zulk een fb van jou telt voor mij dubbel
  thx
• ivo
  jep een prachtig verhaal dat wel, hoe je het vertelt is knap
  elpe: dankje vriendelijk
• manono
  Het uitgangspunt is heel origineel. Het leest vlot.
  Ik zou hier en daar kleine woordjes weglaten : zoals 'wel', 'even', 'nog', 'echt', 'nu'...
  
  bezorgD
  
  Het is een vrij lang stuk maar het verveelde me geenszins en ik vond het zeer aangenaam om te lezen.
  elpe: dankje ffb, alhoewel ik altijd zeer bezorgd ben om DT fouten, was deze mijn aandacht ontsnapt. In ieder geval bedankt.
• yellow
  wat leuk gedaan, ja, de verbeelding trekt me in jouw verhaal en waar die meisjes zijn, ik vind het leuk, erotisch en helemaal niet vulgair maar toch met een zweem van opwinding te lezen al ga ik nu ook niet uit mijn dak door zulke woorden maar...
  
  het is zeer origineel gebracht en dus bewondering van mijn kant
  elpe: dankje voor deze uitgebreide fb.