Volg ons op facebook
|
< terug
Sjors
Wij hebben Sjors nooit anders gekend dan met een slijmerige groene sliert uit zijn rechter neusgat. De kleur groen was welhaast ondefinieerbaar, althans, hij bevond zich niet tussen de kleurpotloden die ons door de schoolleiding ter beschikking werden gesteld. Sjors leed aan "chronische sinusitis." Een aandoening die er voor zorgde dat Sjors, of het nu zomer of winter was, met grote regelmaat een sliert snot produceerde die, merkwaardig genoeg, uitsluitend gebruik maakte van zijn rechter neusgat om zich een weg naar buiten te banen. Uiteraard wekte dit onze nieuwsgierigheid. Alras rees het vermoeden dat het linker neusgat verstopt was. Na enig aandringen verschafte Sjors zijn medewerking aan een uitgebreide inspectie van het onwillige reukorgaan. Tijdens het speelkwartier stak dikke Nol een afgebroken twijg, van één der beukenbomen die het speelplein omzoomden, met brute kracht in het opengesperde neusgat. Mocht er zich inderdaad enig obstakel in de neus van Sjors bevonden hebben dan kan ik u onder ede verzekeren dat deze, na de behandeling van Nol, met stellige zekerheid aan de hypofyse van Sjors geplakt zat. Met een forse ruk verwijderde Nol zijn medisch gereedschap uit de voorhoofdsholte van Sjors, die tegen dit tijdstip reeds kermend op de grond lag. Hoe ondankbaar kan een mens maar zijn na zo'n onbaatzuchtige ingreep? Belangstellend volgden wij de volgende dagen de gedragingen van Sjors zijn nasale afscheiding. Ondanks het verfijnde chirurgische werk van Nol bleef de voorkeur van het slijmerige goedje uitgaan naar het rechter neusgat. Wij opperden dat er tijdens de operatie mogelijk een stukje van Nol zijn twijg in het hoofd van Sjors achtergebleven was en deden hem het voorstel om, met het botte zakmes van de zoon van de slager, de waarschijnlijk reeds tot wasdom komende beuk, te verwijderen. Deze "post nasale" behandeling kon bij Sjors echter op weinig bijval rekenen zodat ons niets anders restte dan lijdzaam af te wachten.
Nog een vermeldenswaardig feit is dat de groene pegels slechts tot een bepaald punt op Sjors zijn bovenlip afdaalden. Juist vóór het moment dat de zwaartekracht zijn gebruikelijke werk verrichtte, trok Sjors met een forse haal de sliert weer naar binnen. Hij deed dit soms met zo'n kracht dat wij, bij windstil weer, meenden de groene drab tegen zijn schedeldak te horen slaan. Pas later, tijdens de biologieles, leerden wij dat dit praktisch onmogelijk was. Terecht zult u zich de vraag stellen waar uiteindelijk de smurrie bleef als Sjors met grote regelmaat het geproduceerde materiaal weer opsnoof naar hoger gelegen holle ruimtes, waarvan wij vermoedden dat er in zijn hoofd meer aanwezig waren dan in de piramide van Cheops. Welnu, Sjors herhaalde deze werkwijze slechts tot aan het middaguur. Zo tegen twaalven kon je er donder op zeggen dat Sjors de groene massa, die inmiddels aangegroeid was tot de inhoud van een goedgevulde soeplepel, ongestoord het begin van zijn bovenlip liet bereiken. Wat hierna volgde hebben wij steeds als weerzinwekkend ervaren. Velen onder ons, ja, zelfs de meest geharde boerenzonen, konden de aanblik van een zich tot aan het neusgat opkrullende tong die liefdevol de groene kwak volledig binnenslurpte, niet verdragen. Sporadisch kwam het voor dat de substantie uit een dermate taaie constructie bestond dat Sjors zich genoodzaakt zag om deze krachtig tussen zijn kiezen te vermalen. Het geluid dat hierdoor veroorzaakt werd deed bij een groot deel van mijn klasgenoten de eetlust definitief verdwijnen. Ook onze lerares, juffrouw Smit, die licht autistisch was en ons regelmatig aanstaarde alsof zij zojuist tot de ontdekking gekomen was dat zij acht centimeter ontsluiting had, bekeek met duidelijk waarneembaar afgrijzen dit tafereel.
De dag dat alles veranderde staat mij nog duidelijk voor de geest. Het was een naargeestige donderdag in Oktober. Zo'n dag waarop het niet licht werd, een grauwe sluier bleef de hele dag over het dorp gespreid. We waren allemaal aanwezig in de klas, niemand had zich ziek gemeld. Ik kon er mijn vinger niet opleggen maar, reeds vanaf het begin van de lessen hing er "iets" in de lucht. Toch leek alles zo normaal. Onrustig keek ik af en toe om mij heen om te zien of ook anderen het "ongewone" bespeurden. Dit bleek niet het geval te zijn.
Het gebeurde kort na de middagpauze. Tijdens de geschiedenisles deelde juffrouw Smit wat specerijen uit, om ons een indruk te geven welke goederen er door de Verenigde Oost-Indische Compagnie uit onze toenmalige koloniën naar ons land vervoerd werden. Toen het pepervat uiteindelijk bij Sjors belandde en deze wat op zijn hand wilde strooien, kieperde de hele inhoud op zijn lessenaar. Kleine Sjonnie, een geadopteerde Ambonees die herstellende was van een langdurige TBC aandoening, had stiekem het deksel losgedraaid. De peperwolk ontrok Sjors enige momenten aan ons gezichtsveld. Toen de nevel wat opgetrokken was zagen wij Sjors met opengesperde mond langzaam achterover buigen.
"Aaaaaah, aaaaaaah, aaaaaaaaaahtsjiiieeeeeeee!" klonk het oorverdovend in het klaslokaal.
De niesbui deed de tengere Sjors compleet opveren van zijn stoel. Nog nimmer hadden wij Sjors op deze manier zien niezen. Toen zijn getergde lichaampje voor de derde maal de buiging naar achter maakte, voor de volgende niesaanval, in een kromming die wiskundig haast onmogelijk leek, gebeurde het. Alles wat er zich aan snot, groene slijmen, etter en pus, in de ontstoken holtes van onze vriend bevond, werd in één keer, in een alles reinigende niesvlaag, naar buiten geperst. De kwak smurrie miste op een haar na de schoolbank van Marjan de Bie, die op vijftienjarige leeftijd zwanger zou raken van een vertegenwoordiger in behangpapier. Ademloos keken wij naar de berg groene drab die zich daar op de schoongeboende arduinen tegelvloer bevond. Zelfs juffrouw Smit, die nu een blik in haar ogen had welke er op wees dat haar ontsluiting nu maximaal was, keek gebiologeerd naar de slijmberg. Toen was het alsof het bloed in mijn aderen bevroor. Ik voelde de haren op mijn armen en in mijn nek zich krassend oprichtten. Later zou men zeggen dat ik de enige was, maar ik blijf erbij dat ook anderen gezien moeten hebben wat ik zag.
Er BEWOOG iets in die trillende homogene groen met bruin gemarmerde massa!
Waar ik de moed vandaan haalde weet ik nog steeds niet, maar ik stapte bliksemsnel uit mijn bank. Wat nu volgt had ik u graag willen besparen, maar voor de afloop van het verhaal is het essentieel dat ik ook dit tafereel voor u beschrijf. Trouwens als uw maag sterk genoeg is gebleken om dit verhaal tot nu toe zonder onderbreking te volgen, dan kan dit laatste stuk er ook nog wel bij.
Ik begaf me naar de plaats waar de kwak smerigheid zich bevond. De gruwelijk weeïge lucht benam mij bijna de adem. Niets kon mij echter tegenhouden, ik hief het rechterbeen op en liet met een ongekende kracht mijn robuuste lederen bouwvakkerschoen, in een alles verpletterende trap, op de berg smerigheid neerkomen. De lillende massa spoot vanonder mijn schoenzool door het hele lokaal! Zelfs Mientje Hubregtse, die achteraan in de klas weggedoken onder haar lessenaar zat en later een bronzen medaille zou halen op de Paralympics, kreeg een lading over zich. Op het moment dat mijn schoen de vloer raakte hoorde ik duidelijk een krakend geluid en een schelle hoge toon. De paniek was onbeschrijfelijk! Iedereen gilde en krijste door elkaar. Juffrouw Smit echter behield een serene kalmte. Zij hief haar handen zijwaarts omhoog alsof zij een begin wilde maken met het dirigeren van het residentieorkest. Getroffen door dit merkwaardige gebaar zwegen wij. Juffrouw Smit verdeelde met een opvallende rust de taken. Emmers werden gevuld, doeken gehaald, bezems uitgedeeld. In een half uur tijd waren de sporen van de gruwel uitgewist. Alle emmers werden direct in de riolering geleegd en uitgewassen met kokend water. De gebruikte handdoeken werden zonder uitzondering verbrand. Bij het verlaten van de school draaide Sjors zich naar mij om. Hij stak zijn hand uit en zei op zachte toon: "Bedankt."
feedback van andere lezers- ivo
aandoenlijk mooi met een gruw in mijn maag dat wel
lappes: Ik hoop dat je ontbijt gesmaakt heeft? - GoNo2
Nu nog een verhaal over een lading diaree, die door de gangen op zoek is naar weerloze slachtoffers van de Mexicaanse griep.
lappes: Hmmm, geen slecht gedacht. Ik zal eens wat "research" gaan doen op het toilet... - manono
Met woorden een haast fysieke reactie oproepen bij de lezer. Dat heb je goed gedaan. Gelukkig had ik nog niet gegeten.
Wat 'bewoog' er nu eigenlijk? Ik verwachtte een fantastisch element in het verhaal...
lappes: Wilde het "fantastisch element" zich in de fantasie van de lezer laten afspelen. Smakelijke voortzetting...
|
