Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (90)
Toen John en Billy verdwenen waren om drank te gaan halen, boog Ned zich voorover, waarna hij begon te fluisteren.
'Luister,' begon hij terwijl ook die Rutger zijn oren spitste, 'we hebben straks nog een verassing voor Billy. Hij heeft niet zo veel ervaring met vrouwen en we willen daar verandering in brengen.'
'Ik zie niet in wat er beklagenswaardig is aan een weinig ervaring hebben met vrouwen,' zei ik, 'als ik in het begin geweten had wat ik nu weet was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen.'
'Die dingen verwerk je wel,' zei Ned, 'en in tegenstelling tot wat jij denkt vind ik Billy's lot wel beklagenswaardig. Daarom dat we hem vanavond een vriendschappelijk duwtje in de rug gaan geven.'
'Wat ga je doen? Hem vol cocaïne proppen en dan een half uurtje bij een Russin in het glazen straatje achterlaten?'
'We willen het ietsje beschaafder aan pakken dan dat,' zei Ned, 'er is een leuke striptent niet zo ver van hier. Ik ga een privé dansje voor hem regelen.'
'Geef hem dan maar wat geld ook om morgen zijn onderbroek in de stomerij te kunnen wassen,' zei ik.
'Als dat nodig is dan regelen we dat wel,' grijnsde Ned, 'maar hou je wel je mond tegen Billy. Het moet een verassing blijven. Je bent trouwens meer dan welkom om mee te gaan. Je ziet eruit alsof een stel meiden je deugd zouden doen.'
'Een zuurbad en een fles whisky,' zei ik, 'dat is wat me deugd zou doen.'
'Die fles whisky kan geregeld worden,' liet Ned me weten, 'maar over dat zuurbad heb ik mijn twijfels. Ik veronderstel dat je altijd in de Leie kan springen wanneer je de nood voelt om eventjes af te koelen.'
'Ik heb de pest aan de Leie,' antwoordde ik, 'dat weet je trouwens. Ik zou nog liever tien liter urine drinken dan ooit in de Leie te springen. Er zit lepra in dat water. Het is er misschien nog niet uit gekomen maar ik zweer je dat het er zit.'
Billy en John keerden terug met de drankjes. John klaarde het klusje zoals het hoorde maar Billy hield die glazen niet goed vast en hier en daar gutste er wat uit. Een kleine vlaag van opluchting trok door me heen toen alles op tafel gezet werd zonder dat er scherven veroorzaakt waren.
'Welk voornemen heb je nu je dertig geworden bent, Billy?' vroeg Ned na het nemen van een slok bier. Er bleef schuim aan zijn lippen plakken maar hij leverde geen inspanning om het ervan te vegen.
'Om er altijd te zijn voor moeder, waar en wanneer het maar nodig is,' antwoordde Billy tenslotte. Het klonk heel plechtig, alsof hij een eed gezworen had.
'Je moeder moet in elk geval heel wat uitsparen op toiletpapier,' vertelde ik hem.
'Hoe bedoel je?' vroeg Billy terwijl zijn nieuwsgierige oogjes me strak aankeken.
'Omdat ze dat niet nodig heeft,' antwoordde ik, 'niet zoals jij haar reet likt.'
'Ik zei je daarstraks toch al dat moeder ziek was,' zei hij, lichtjes aangedaan door mijn opmerking, 'en ze heeft me nodig om voor haar te zorgen.'
'Daar bestaan dokters voor,' reageerde ik, 'en een hoop medicatie.'
Billy keek me eventjes geïrriteerd aan maar werd al gauw terug vriendelijk. Ik had zo de indruk dat je hem kon neersteken met een bajonet en binnen de minuut alweer op vergiffenis kon rekenen. In een wereld van haaien en bloedzuigers was het misschien maar beter dat hij nog bij zijn moeder woonde.
Niet veel later veroorzaakte Billy een accidentje. Toen hij zijn glas naar zijn lippen bracht om ervan te drinken moet het op de een of andere manier aan zijn grip ontsnapt zijn want hij liet het vallen en alles kletterde in stukken op de grond. Het resultaat was een klein plasje bier en wat scherven. Iedereen had het stukvallen van het glas natuurlijk gehoord en keek op vanuit hun bezigheden. Enkele grinnikende blikken in de verte. Hier en daar een stoffige grijns vanuit de hoeken. Verbazingwekkend hoe zoiets triviaals als een glas dat aan scherven viel zoveel reacties kon uitlokken. Billy zat er ondertussen een beetje verdwaasd bij te kijken, alsof hij zonet in zijn broek gescheten had. Hij herpakte zich echter al gauw en eens hij de bittere pil van dat kleine, vernederende moment doorgeslikt had ontspande hij zich terug.
'Trek het je niet aan,' zei Ned, die als eerste de stilte verbrak, 'die dingen gebeuren.'
'Scherven brengen trouwens geluk,' voegde John eraan toe, 'en dat kan iedereen gebruiken.'
'Het enige wat scherven bij mij tot nu toe gedaan hebben is me in mijn vel snijden,' zei ik, 'maar je trekt het je inderdaad maar beter niet aan Billy. Het is de schuld van Isaac Newton.'
'Isaac Newton?' vroeg Billy, 'hoezo?'
'Omdat hij de zwaartekracht uitgevonden heeft,' antwoordde ik.
'Je bedoelt dat hij de zwaartekracht verklaard en gedefinieerd heeft,' sprak Billy tegen, kennelijk wist hij er wat van af want er ging een lampje boven zijn hoofd branden, 'maar je kan toch niet gaan beweren dat Isaac Newton de zwaartekracht uitgevonden heeft?'
'Dat is wat ze mij op school verteld hebben,' zei ik.
'Dan heb je oftewel slechte leerkrachten gehad oftewel een selectief geheugen,' was zijn conclusie.
'Selectiviteit is een werktuig van de natuur, Billy, het is nooit zonde om dat te ontzien.'
'Maar dat geeft je toch niet het recht om te doen beweren dat Newton de zwaartekracht uitgevonden heeft?'
'Zo hebben ze het me geleerd.'
'Dan heb je erg slechte leerkrachten gehad.'
'De vloek van dit leven is waarschijnlijk dat we allemaal slechte leerkrachten hebben gehad Billy.'
'Slechte leerkrachten of niet,' bracht Billy uit, 'Newton heeft de zwaartekracht niet uitgevonden. Dat was God.'
'Goed,' zei ik, 'jij je zin. Het is trouwens beter zo want naar het schijnt was die Isaac Newton een ellendige klootzak.'
Billy maakte zich druk omdat ik Newton beledigd had en ondertussen liet Ned me weten dat Billy een graad in de fysica had, wat me gezien zijn sullige voorkomen en het feit dat hij nog bij zijn moeder woonde heel geloofwaardig in de oren klonk. Hij had waarschijnlijk een sterrenkijker staan op zijn slaapkamer en een paar knaagdieren in een kooi die hij te weinig uitkuiste omdat hij het te druk had met de scheur van z'n mammie te vegen wanneer de omstandigheden dat vereisten. Zijn graad in de fysica maakte bovendien duidelijk waarom hij zich zo druk gemaakt had. Het was zijn vak, zijn leefwereld, zijn paleis van Knossos en hij had het blijkbaar niet graag als je er op de grond spuwde. Disneyland voor hem was waarschijnlijk een weekendje lang Newton in zijn reet liggen porren. Hij begon op mijn zenuwen te werken, die Billy.
feedback van andere lezers- jack
Een verassing? Daar zullen ze in het crematorium blij om zijn! Kdenk dat je veRRassing bedoelt ;-)
Selectiviteit is een erg ondergewaardeerd werktuig van de natuur, absoluut :)
Goed stuk.
Mephistopheles: Altijd blij als ik iemand in het crematorium blij kan maken
Er zijn trouwens wel meerdere dingen van de natuur die ondergewaardeerd blijven. Het wordt tijd dat de hel eindelijk haar poorten eens opent, en ik noem de hel bewust een 'haar' want ik vermoed dat de duivel een vrouw is... - koyaanisqatsi
Wat een traktatie... Naar de stripkeet met die sukkelaar... Da's al zo sadistisch als een diabeet vastbinden en een stapel likstokken voor zijn neus zetten. Wat een ne(r)d die Ned! Je zou nog eerder die andere Ned (Flanders) als president verkiezen!
Mephistopheles: Ik zou liever mister Burns als president verkozen zien. Die zou Osama wel een lesje leren - jan
niks voor mij die exacte vakken...
grtzz
Mephistopheles: fysica heeft z'n momenten wel vind ik, wiskunde daarentegen is ronduit vervelend - Mistaker
Mag die Newton wel.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Geef mij maar Einstein. De grootste gek van de 20e eeuw als je het mij vraagt. - henny
In dit deel vind ik de hoofdpersoon maar een vervelend kwalletje. Maar goed, niet alle delen hoeven mij te bekoren.
Mephistopheles: Ergens is het hoofdpersonage een beetje een kwalletje, maar het mag niet te veel worden - manono
Ik krijg nu meer en meer de indruk dat HP zo lastig doet in conversatie omdat hij het lastig met zich zelf heeft. De herhalingen van zijn soms bot sarcasme brengen dat naar boven.
Mephistopheles: hp is een ingewikkeld individu
|
