|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (37)
Bijna had ik de kromming in de weg bereikt en ik werd bedolven onder een thuisgevoel dat mijn wangen bevochtigde. Alweer werd ik belaagd door het sterke gevoel dat dit de laatste seconden waren van mijn bestaan zoals het tot nu toe was geweest. Zo gauw mijn gezichtsveld zich zou verruimen tot wat er achter deze bocht verscholen lag, zou er geen weg terug zijn. Waarheen die weg zou leiden viel niet te voorspellen. Alleszinds naar Junkie maar het bleef de vraag langs welke tussenstations. Ter bedaring van gebeurlijke paniek- en andere aanvallen was er de balsem van het besef dat er zich in een geel plastic omhulsel dat ik altijd bij me droeg omdat het van onschatbare waarde was, een eerste klas-ticket linea recta naar Junkie bevond. Mijn enige maar geenszins schrale troost.
Ondertussen bleef de straat meter na meter meer van haar geheimen prijsgeven. Met de ogen scherpgesteld op het punt waar met elke stap nieuwe elementen van het landschap tevoorschijn kwamen, liet ik het automatisme van voet voor voet zijn werk doen. De trottoirtegels lagen nog even scheefgezakt als vroeger en als vanzelf wist ik mijn passen zodanig te plaatsen dat ik niet struikelde of uitgleed. Soms was ik aangenaam verbaasd over het opslagvermogen van mijn onderbewustzijn. Een stel ruitenwissers had niet misstaan want met de regelmaat van de secondenwijzer moest ik door mijn steeds opnieuw vertroebelende ogen vegen. Ik had het gevoel op grote hoogte met een veel te scherpe verrekijker op zoek te zijn naar een detail in de ver onder mij gelegen stad, het precies te weten liggen en toch niet terug te vinden door het veel te kleine gat van het vizier. Een onverwachte koele wind blies me de haren uit het gezicht op het moment dat ik de bocht helemaal om was en de weg breedbeeld voor me zag liggen. En ons huis, in al zijn glorie. In meer dan zijn gewoonlijke glorie zelfs, want het baadde in het licht van de ondergaande zon, waardoor het nog meer de gloed van een bedevaartsoord kreeg. In vergelijking met de doorgedreven grauwte die het altijd had omgeven, leek het nu wel een aura van heiligheid te hebben gekregen. Ik verlangde ernaar me te laten verzwelgen door de warmte van het tafereel dat zich ontvouwde en snel dichterbij kwam. Ondanks het zomerweer en het nog vroege avonduur, klonken mijn stappen kil en galmden ze veel langer na dan men zou verwachten, wat het geheel een surrealistische dimensie gaf. Slechts luttele meters scheidden me nog van mijn reisdoel. Ik stak schuin de straat over, zonder omkijken. Dat was in deze buurt immers volstrekt overbodig, gezien er weinig verkeer kwam en ik niet het minste geluid, zelfs niet het verre gebrom van een gemotoriseerd voertuig, hoorde. Ik bleef staan waar de straat overging in een wildgroei van gras en onkruid bij wijze van uit de kluiten gewassen voortuin.
Alsof ik op het punt stond een tempel te betreden, kreeg ik de drang te knielen of op andere manier uiting te geven aan mijn diepe gevoel van nederigheid in de aanschijn van dit gebouw en al wat het vertegenwoordigde. Mijn totaal overbodige maar niettemin immer aanwezige schroom verplichtte me ertoe dit na te laten en me te beperken tot het uitdoen van mijn schoeisel. Het hek dat er altijd had gestaan was grotendeels weggewaaid dus ik hoefde zelfs niet langs achter te gaan waar er geen omheining was. De politietape die hier werd gespannen ten tijde van de feiten en die toen als bezeten flapperde in de wind als wilde hij mij iets duidelijk maken, was op het eerste zicht verdwenen, maar ik meende er stukken van te ontwaren onder en tussen het lange droge gras. Het blauw van de letters was onherroepelijk vervaagd. Ondertussen werd ik vriendelijk aangekeken door donkere raamogen. De leegte die erachter verscholen lag en waar ik zo naar verlangd had, was nu zo dichtbij dat ik het wanhopige gevoel kreeg dat de pakweg dertig seconden, die nog tussen nu en het moment dat ik het koele metaal van de deurklink met mijn rechterhand zou omsluiten en omlaagdrukken lagen, nooit voorbij zouden gaan. Dat ik, als in een kwade droom, mijn voeten niet van de grond zou kunnen heffen, of een auto me met onaardse snelheid omver zou maaien. Of dat het huis nog net op tijd zou besluiten me het plezier niet te gunnen en in te storten net als ik een eerste voet op de drempel zet.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
geweldig!
dikke knuffels,
xxx - miepe
wegens nog wat afschuwelijke taalarmoede durf ik niet aan je eerste zin te sleutelen. mijn intuïtie zecht (ggg ) zegt of nee stottert dat er iets hapert
maar ik moet snel weer een taalbad in.
toch graag gelezen met zo'n smakelijke details, dat ik mijn vingers niet durf af te likken;
dat is toch lief gezecht he ggg
allé gezegd dan
jack: Miepie, wat ben ik blij dat jij terug bent om allemaal lieve dingen uit je mouw te schudden zoals zwarte piet snoepjes uit zijn zak :-)
Ben je nou terug in frankrijk en klaar om het gevecht met de ontoereikendheid van taal weer aan te gaan? Of nog steeds ... (waar was het ook alweer in Afrika dat je heenging? en hoe was het?)
En dank voor de fijne reactie! - Mistaker
Weer heel graag gelezen!
Van de eerste zin zou ik maken:
Bijna had ik de kromming in de weg bereikt en werd ik bedolven...
Tijd dat ik weer eens een Fout behang ga schrijven trouwens.
Groet,
Greta
jack: Er schort duidelijk iets aan die eerste zin. Voor mij niet echt omdat het spreektaal is, maar misschien is het inderdaad geen correct nederlands. Goed dat je dat signaleert.
Olala, voor een openingszin is dat echt niet goed he...
Dank voor het lezen! - Mephistopheles
Sterk stuk weer, het wachten waard, en ben niet zo spraakzaam vandaag dus laat ik het hierbij,
groeten vanuit de hel
jack: Allee dan kan ik alleen maar zeggen dat ik hoop dat die hel maar woordspel is ivm uw nickname en niet uw huidige situatie moet weerspiegelen... :-) - koyaanisqatsi
Sluit me aan bij de helbewoner...
jack: Danku! - henny
Zo droef. (sad)
jack: das ook wel een beetje de bedoeling ;-)
|
