Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 24. Kleine meisjes worden groot.
Toet, zei de trein, en ze richtte vol spanning haar ogen op het station, maar ook deze keer, reed het niet weg. Rien keek haar samenzweerderig aan.
- Misschien zijn er nu wel mensen, fezelde het kind in haar oor, die denken dat we vertrokken zijn, maar jij en ik weten wel dat het de trein naast ons is, die wegrijdt, hè. Wij staan nog altijd stil.
Ze knikte verstrooid. Droomde weg. Waar is de tijd, dacht ze dat ik de betweter was, mijzelf zo als ouder respecterend dat ik het nodig vond er haar op te wijzen dat het alleen maar zo leek dat we vertrokken waren. Kleine Rien was nooit zo goedgelovig geweest haar woorden voor waar te nemen. Kleine Rien had telkens haar eigen verbazing afgewacht en naderhand zelfstandig geconstateerd dat je soms lijkt te vertrekken als je eigenlijk nog stilstaat. Misschien maakt een mens zijn kind zodanig veel wijs dat ze zich er spontaan voor hoeden nog enigszins te geloven. Maar kleine Rien was niet meer klein. Ze was een bondgenoot geworden. Ze wist wel beter nu. Al kon ze zich daarin niet meer verheugen. Haar kind was iets kwijtgespeeld. Zoals elke mens op zijn tijd.
- De rit duurt maar heel kort, zei ze. Straks moeten we nog een eind met de fiets, Rien. Eigenlijk ben je al veel te groot om nog bij mij voorop te zitten.
- Ik zit graag voorop. Dan kan ik beter zien.
Waarom doe ik dit eigenlijk nog, vroeg ze zich af. Hoe haal ik het in mijn hoofd om met 20 kg beweeglijkheid op mijn fiets door de drukke stad te laveren. Ze had goed zich met alle moeite van de wereld op het verkeer te concentreren. Rien liet haar geen moment met rust. Haar mondje stond geen seconde stil en bekogelde haar met aartsmoeilijke vragen. Over ruimtelijke toestanden. Over hemellichamen die draaien. Over meridianen en evenaren. Zelfs de wet van Keppler kwam eraan te pas. Ze moest dringend haar wetenschappelijke kennis opfrissen. Wist ze nog wel zelf hoe dat allemaal precies in elkaar stak. Had ze het wel ooit geweten?
En dan gebeurde het. Het zal je maar overkomen op het drukste kruispunt ter wereld... Rien sloeg haar om de oren met een ultimatum. Er was geen ontkomen aan.
- Goed, mama, goed, stak ze van wal, de aarde draait om zichzelf én de aarde draait rond de zon. Voor mij is dat O.K.. Maar kun jij me dan eens zeggen wat wanneer boven is en wat wanneer onder?
Ze maakte dezelfde fout als altijd. Onnadenkend. Mechanisch. In plaats van in aanbidding te vallen, niet voor haar kind natuurlijk, maar voor deze sublieme vraag die meer antwoord in zich droeg dan een mens ooit zou kunnen geven, bezondigde ze zich aan een antwoord. Ze breide een uiteenzetting over de relativiteit van begrippen als onder en boven. Over perceptie en standpunt en dies meer. In de meest belachelijke kinderachtige bewoordingen dan nog wel.
- Stel je eens voor dat je een vogeltje bent, Rien, en je vliegt door de ruimte en je kijkt naar de aarde ...
Moest ze het maar verdragen dat het kind er haar stante pede op wees dat vogeltjes nooit zover geraken in de ruimte en dat ze zich, al was ze nog een kind, niet liet wijsmaken dat vogeltjes soms ondersteboven vliegen. Ontredderd trachtte ze haar gezicht te redden. Ze raapte haar wanhoop bijeen en bezondigde zich aan de meest nonsensikale uitspraak van haar hele leven.
- Je moet het zo proberen te zien, Rien, dat onder en boven eigenlijk niet bestaan.
Er volgde een onheilspellende stilte. Ze kon de hersentjes van het kind -Copernicaanse revolutie in volle glorie- letterlijk horen kraken tot plots...
- Nee, stop, mama stop.
Het meisje bracht in een ruk haar twee handjes, die ze geacht was braafjes aan het stuur te houden, aan de oren en schreeuwde het uit.
- Zwijg, zwijg dan toch, ik wil je niet meer horen.
Ze voelde de fiets wankelen, er zich op slag van bewust dat ze zonet haar eigen leven en dat van haar kind op het spel had gezet. Ik mag van geluk spreken dat ik het er goed van af breng, bedacht ze, toen ze even later haar fiets weer onder controle kreeg. Copernicus heeft bij mijn weten zijn revolutie niet overleefd.
Om de spanning te breken zette ze het deuntje in van 'Ik heb de zon zien zakken in de zee'. Of was het eerder uit wraak? Het werkte alleszins averechts. Ze had het kunnen weten.
- Dat is een liedje voor kleutertjes, sprak Rien smalend. Het is niet juist. De zon zakt niet in de zee.
- Ik zing het toch, repliceerde ze sardonisch, het is nog steeds wat ik zie.
Arm schaap, dacht ze bij zichzelf. Dat je het in je hoofd haalt je hele leven te moeten doen alsof je niet ziet wat je ziet om voor een groot meisje genomen te worden.
- Wat kan het ons eigenlijk schelen, Rien, raasde ze, advocaat van de duivel, of de zon nu draait om de aarde of de aarde draait om de zon. Wat maakt het jou en mij uit? Wat maakt het voor verschil?
Rien mokte. Ze trapte wat harder op de pedalen. Het kind zat nu tenminste wat stil. Voor haar part op het punt te applaudisseren met de hele rest van de wereld voor Copernicus, die naam die met een paar pluimen gaan lopen was, omdat hij nu toevallig op het juiste moment geboren was om eens voor de pinnen te komen met een vraag die het altijd wel doet: 'En als het nu eens andersom was?' Ze had wel wat anders aan haar hoofd. Het stond meer dan op springen. En zij kon het zich niet eens permitteren haar handen aan haar oren te brengen. Ze moest sturen en veilig thuis raken. Schreeuwen van stop zou trouwens ook al niets uithalen. Er was geen kat die luisteren zou. Verliefd als katten zijn op wat ze menen te zien. Bij nacht dan nog wel, zoals die vervloekte uil van Minerva. Verliefden laten zich nooit ontnuchteren. Ze brengen de handen aan het hoofd en doen alsof hun neus bloedt.
Er was geen ontkomen meer aan. In haar hoofd was een omwenteling aan de gang. Aan het ontketenen. Nu één schakel gebroken was. Een gouden schakel dan nog wel. Of leek dat maar zo? Het is niet al goud wat blinkt. Zoals de gouden kroon van de wantrouwige koning. Waarop Archimedes zijn tanden stuk had gebeten. Eureka's vallen immers nooit uit de lucht. Die man was wel een applaus waard. Ze had iets verloren in dat bad van hem, al had ze daar eigenlijk niets te zoeken.
feedback van andere lezers- geertje
Prachtig geschreven Vansion...meeslepend, ik zie het visueel voor me gebeuren..
IN DE VOLGENDE ZIN, KLOPT ER IETS NIET naar mijn gevoel...
(ik kan mis zijn hoor)
"Ze had goed zich met alle moeite van de wereld op het verkeer te concentreren".
DEZE ZIN VIND IK SUBLIEM GEVONDEN:
Hoe haal ik het in mijn hoofd om met 20 kg beweeglijkheid op mijn fiets door de drukke stad te laveren.
graag gelezen !
groet - JanWillems
Hallo, An, ik vind het goed, in de zin van 'het is verrijkend'. Toch vind ik het vrij ingewikkeld gebracht ondanks de verrijkende elementen voor de lezer. In een dergelijk fragment verwacht ik als lezer ook een statement die overeind blijft, en dat gevoel had ik hier niet. Je beschrijft mooi de leefwereld en de daaraan verbonden vragen van een kind, maar uiteindelijk neemt de schrijver niet echt een standpunt in, en de schrijver is nog steeds de 'begeleider' van de lezer. Een conclusie vond ik wat ontbreken. Schrijfstijl is OK, hoewel de dialoog zou toch met aanhalingstekens moeten, zoniet is et wat verwarrend.
Vansion: Ja, in mijn nieuw werk, gebruik ik aanhalingstekens.
Ik heb geen statements te maken. Zal ik ook volstrekt niet doen.
Het is mijn besef van onbeduidendheid dat mij schrijven doet en het gevoel van onmacht een ander te begeleiden.
Het deeltje is wel een onderdeel van een proces dat evolueert. De structuur is mijn inbreng. En alle op elkaar inhakende woorden. De dialectische oefening ook. Meer wens ik niet mee te geven. Meer heb ik niet. Alleszins niet meer dan een ander.
Ingewikkeld? Ja dat is juist. Dat heb ik ondertussen afgeleerd, hoop ik. www.rdx.be lijkt mij veel verteerbaarder. Al kan ik daarover moeilijk zelf oordelen. De lezer is de baas. - commissarisV
Goed en als separaat stukje perfect. Mis een beetje de draad van het verhaal.
Vansion: de draad? hoofdstukken: lente, zomer, herfst, winter. De vrouw beleeft ze in tegenwijzerzin, beginnend in de winter.
De dialoog-fragmenten zijn flarden leven. De innerlijke dialogen hersenspinsels van een vrouw in rouw, evoluerend van ineengedokenheid, ontkenning, naar woede tot ... ssst dat is het vervolg ...
Er is geen psychologie. Bewust niet. Het gaat hem om het proces.
Ik dacht dat jij het manuscript had?
Je moet hier niet zoeken naar een voorgesneden verhaal in de traditionele zin. Het gaat hem om het proces en de soms zeer bedriegelijke wisselwerking tussen wat in haar hoofd steekt en wat echt gebeurt.
(en zo kan ik nog uren doorgaan - het is veel leuker als je zelf vindt wat je erin wil lezen )
Dit is maar één van de mogelijke leesmogelijkheden.
|
