Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (39)
(...) Voor de gelegenheid had hij vast een butlerjas met bijbehorende flappen aangetrokken om zijn ontvleesde grijns kracht bij te zetten. Zoals gewoonlijk ervoer ik bij dit soort gedachten een bijna onhoudbare mengeling van euforie enerzijds en de onweerstaanbare drang hem een stevige trap voor zijn knokige reet te geven, anderzijds. Hoewel in dit geval het allesverzengende verlangen de hoofdtoon voerde, dat het waar zou mogen zijn en geen illusie veroorzaakt door de ziekte die zo stilaan mijn geest opvrat. Aan de rand van dit verlangen voelde ik reeds de twijfel knagen, het koude besef dat de werkelijkheid weinig gelijkenis vertoonde met wat ik me hoogstwaarschijnlijk stond in te beelden. Slechts enkele seconden had dit besef nodig om door te dringen en me aldus wakker te schudden. Mijn blik verschoof en wat ik pijnlijk duidelijk zag, was mijn eigen weerspiegeling. Dat raadsel was dan ook weer opgelost.
Deze harde confrontatie met de banaliteit van de realiteit maakte me misselijk en dit keer kon ik mijn maag, die over een eigen wil beschikte, niet onder controle houden. De hele wereld tuimelde ondersteboven en dwong me steun te zoeken aan de vensterbank, terwijl mijn hele lichaam werd overgenomen door de hevige spiersamentrekkingen die zich zo te voelen niet tot mijn verteringsmechanisme alleen beperkten. Gulpen hete, stinkende brij kletterden tegen de onderste rijen bakstenen en dropen in de begroeiing. Toen ik weer bij zinnen kwam, merkte ik dat ik neer was gezakt en met de rug tegen de gevel zat.
En met deze herhaling van wat zich in het verleden zo vaak had afgespeeld was meteen de toon gezet voor de tijd die ik hier nog zou doorbrengen. Alleen moest ik voor de zoveelste keer constateren dat in tegenstelling tot alle vorige keren, er nu niemand naast me zat. Niemand die net als ik op de grond lag zijn maaginhoud op te hoesten. Niemand om de besmeurde haren uit het gezicht te strijken. Niemand om samen mee naar binnen te wankelen, ervan uitgaand dat we, steunende op elkaar, ons evenwicht beter zouden kunnen houden. Wat trouwens niet leek te kloppen, gezien het aantal valpartijen die ons op die manier ten deel waren gevallen. Daar moet ik waarheidshalve aan toevoegen dat het doorgaans Junkie was die, ongetwijfeld mede door zijn soms nogal onhandige motoriek, strompelde en mij meetrok. Onder normale omstandigheden was ik perfekt in staat zijn gewicht te dragen, maar dat viel weleens tegen wanneer mijn eigen fysieke toestand te wensen overliet en ik in vele gevallen ook nog gebukt ging onder een uitputtende aanval van slappe lach, die tijdens en na het ten gronde zinken alleen maar verergerde. In die periode kon ik namelijk nog lachen om menselijke lichaamsfuncties als overgeven. Er was weinig waar ik niet om kon lachen, toen. De hele wereld was één geweldige grap en de mensen die er met het sérieux van een stagiair-begrafenisondernemer hun Sisyphus-dagtaak bleven herhalen en er bovendien nog de zin van inzagen, zorgden voor ons vermaak, op de zeldzame gelegenheden dat we ervoor kozen ons buiten de muren van ons veilige hol te begeven.
Na Junkie's dood kregen de steeds vaker terugkerende paniek- en misselijkheidsaanvallen de overhand, maar dat vond ik niet erg. Het was niet meer dan gepast. Daarenboven werd op deze wijze de balans van mijn leven weer in evenwicht gebracht, want het was een feit dat ik me bovenmaats had weten te amuseren met mijn overleden kompaan.
Doch gelukkig werd ik, om de pijn te verzachten, vanaf die dag belast met niet alleen mijn eigen zieke geest, maar werd me de eer toebedeeld ook nog gastvrouw te mogen spelen voor die van Junkie. Een mens zou van minder atypische fysieke verschijnselen gaan vertonen, om nog te zwijgen over de psychische kant van de zaak. En toch vormde zijn omnipresentie in mijn verder lege bestaan mijn redding. Misschien was deze kosmische onregelmatigheid me niet doelmatig toegewezen om mijn lijden te verlichten, maar was het puur toeval. Of werd het toeval een handje geholpen door het feit dat geestelijk zieken nu eenmaal vatbaarder zijn voor subtiele signalen van de overkant. Ik verkoos aan te nemen dat Junkie gewoon een sterke wil had.
Dat, in combinatie met mijn zekerheid-in-een-geelplastieken-eitje, maakte het geheel min of meer draaglijk.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
(zucht) Hier moet ik even opnieuw inkomen. Weet niet waarom, maar ik moest ineens aan Jim Jarmusch denken. Die vult zijn film ook niet zelden met zo'n figuren.
jack: Hmja, ik schrijf met veel te lange tussenpozen, dat is natuurlijk niet echt bevorderlijk voor het volgen ervan.
Uw mitraillette-tempo waarmaken, is mij niet gegeven, vrees ik. ;) - KapiteinSeBBos
je hebt blijkbaar veel inspiratie!
dikke knuffels,
xxx
jack: Mag nog wel eens na maandenlange windstilte... :-) - Mephistopheles
Twee afleveringetjes op korte tijd, je begint weer in gang te schieten mag ik aannemen, of is dit een naschok?
jack: Ik hoop zo stilaan terug een beetje op gang te komen ja, want heb de laatste maanden niet veel gepresteerd op ahum, ahum, literair vlak...
Van u kan trouwens hetzelfde gezegd worden. (dat je zo te zien weer in gang lijkt te schieten, voor alle duidelijkheid ;-) )
En begrijp me niet verkeerd, ik vond je scheet niet saai hoor, ik zou niet durven :-D - GoNo2
Doe zo verder en ik word nog een fan van u of ben ik dat al? Die Alzheimer speelt me weer serieus parten hé?
jack: U bent het al. Of is dat nu mijn inbeelding? u bent hier niet de enige met alzheimersymptomen, denk ik :-) - miepe
heb smakelijk gelachen met spuigsituatie
zo beschreven lijkt het wel een féést, ggg
en in de gehele lange zinvolle zin van "de wereld is één kolderbol" kan ik me geheel en al vinden. maar het meest aan dat kleine staartje ervan...
leuke! en weer met enorm veel plezier gelezen!
jack: En de prijs voor origineelste reactie gaat weeral naar Miepe he ;-)
Kolderbol is trouwens een geweldig mooi woord zeg! - Mistaker
Na Miepe durf ik zowat niet meer te reageren joh...
Groet,
Greta
jack: Hahaha, dat probleem heb ik soms ook... :-)
Bedankt voor het lezen!
|
