Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (40)
(...) Ik verkoos aan te nemen dat Junkie gewoon een sterke wil had. Dat, in combinatie met mijn zekerheid-in-een-geelplastieken-eitje, maakte het geheel min of meer draaglijk. Met tegenzin voelde ik een warme dankbaarheid opborrelen voor deze vreemde vorm van genade. Doch dankbaarheid is tijdverspilling en een grote zwakte, vooral in mijn geval waar veeleer woede om de lachwekkende loop der gebeurtenissen op zijn plaats was.
Enigszins getroost door het besef van zijn aanwezigheid, weliswaar niet fysiek maar toch onaflatend geestelijk, kwam ik weer op krachten. In mijn rug voelde ik de warmte van de bakstenen gevel die de hele dag zomerzon had opgeslorpt. Alsof dat bouwsel me iets duidelijk trachtte te maken. Het licht werd stilaan avondrood, wat het landschap een vreemde aanblik gaf. Nog meer kreeg ik het gevoel volledig te zijn afgesloten van de rest van de wereld en ik twijfelde of ik dat als aangenaam of bedreigend moest aanvoelen. Of beter gezegd: ik kon me best voorstellen dat de gemiddelde mens dit beklemmend had gevonden, net zoals de gemiddelde mens een kerkhof akelig vindt, maar zelf vond ik het prachtig. Zelden had ik me zo beschut gevoeld. De voortuin baadde nog steeds in het afzwakkende licht. Nu pas viel het me op dat het betonnen paadje van de straat naar de voordeur helemaal overgroeid was, alsof het er nooit was geweest. Begraven en vergeten, als het ware. De coniferen aan mijn rechterkant, die de voortuin afzoomden van het aanpalende perceel, stonden er sjofel bij, maar hadden er blijkbaar een erezaak van gemaakt toch mooi in de rij te blijven staan. Dat kon ik wel appreciëren. Die oude rakkers wisten nog wat respect betekende.
Ook op de - vanuit mijn standpunt gezien - rechterkant van het grasveldje, een oude okkernotenboom die er vooral in de winter erg mooi uitzag met de grillige vorm van zijn takken. Dezelfde takken die bij winderig weer tegen het raam van onze slaapkamer hadden getikt en die horrorfilm-schaduwen op onze muren tekenden als de maan vol was. Dat werd onze eigen variant van wolken kijken, aangepast aan onze levensstijl en gemoedstoestand. En hoe vaak hadden we, wanneer de weersomstandigheden het toelieten, niet precies op dezelfde plaats waar ik nu zat, gezeten, noten krakend en eindeloos het dunne bruine vliesje, dat Junkie vies vond, eraf trachtend te pellen. Precisiewerk van lange adem, maar dat was net de charme ervan. Junkie's neurotische praten dat even stilviel in opperste concentratie. Het roze puntje van zijn tong dat niet zelden uit zijn mond stak op zulke momenten. De enige andere gelegenheid waarop hij deze graad van toewijding tentoonspreidde was wanneer hij een shot bereidde of een lange strakke joint rolde, maar dat ging heel wat sneller. Zonder aan vakkundigheid in te boeten, trouwens, dat moet gezegd. Daarom liet ik die werkjes met graagte aan hem over, tenzij hij te ver heen was om ze aan hem toe te vertrouwen. Gelukkig gebeurde dat niet vaak, om de simpele reden dat hij zich maar al te goed van bewust was van het belang van het vlekkeloos volbrengen van deze uitzonderlijk betekenisvolle taak. Zoals een dronkelap zich met behulp van de juiste stimulans van de ene seconde op de andere nuchter kan schrikken, zo kon hij zo maar even tijdelijk uit zijn roes stappen om vlotjes een behoorlijke spuit te zetten en dan meteen weer de deur van het bewustzijn achter zich dicht te trekken alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Een jongen uit de duizend, mocht het nog niet duidelijk zijn.
Links was de tuin slechts afgezoomd door oude, inmiddels scheefgezakte betonnen paaltjes waar ooit dikke ijzerdraad tussen gespannen was geweest. Enkele meters verder stond een kolos van een opslagplaats in al even verwaarloosde toestand als ons huis. Op zich niet vreemd aangezien beide dezelfde eigenaar hadden. Die man was een beruchte Sint-Niklazenaar, bekend om zijn rijkdom maar nog meer om zijn alcoholconsumptie en nogal flamboyante levensstijl. Zijn huis was naar verluidt tot in de kleinste hoekjes bekleed met marmer en peperdure handgeweven tapijten, wat het eerder een doods dan een luxueus uitzicht gaf. Dat had hij blijkbaar zelf ook opgemerkt want op een sombere winterdag in februari 1997 werd hij er teruggevonden, bengelend aan een koord aan de robuuste balustrade van zijn dubbele wenteltrap die opgetrokken was in witte zandsteen en die naar eigen zeggen was gebaseerd op een ontwerp van Leonardo da Vinci. Het lijdt geen twijfel dat dit architecturaal hoogstandje het pronkstuk van zijn huis moest vormen. In zijn testament had hij laten vastleggen dat hij wenste te worden begraven in de grafkelder van zijn familie, wat niet zo uitzonderlijk was, maar daar voegde hij nog aan toe dat zijn lichaam in een bepaald type doodskist moest worden geplaatst, iets hypermoderns waar ik me de naam niet van herinner. Wat me echter wel bijbleef was dat de binnenbekleding van purperen zijde was. Die kleur deed hem geen eer aan, tenzij het de bedoeling was dat hij er uitzag als een vampier met kanker. Hoewel ik er redelijk zeker van ben dat vampiers immuun zijn voor die smerige mensenziekte. Hoe het ook zij: de man had duidelijk zin voor drama. Niet verwonderlijk dat hij afstamde van hetzelfde, adellijke geslacht als Junkie.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
dat heb je weer goed gedaan...
dikke knuffels,
xxx - miepe
zo, het bolletje alvast al op voorhand op "uitstekend" gezet
-dit is de regel der natuurlijke evidentie-
daarna een glas lekkere wijn ingeschonken
-dit is de regel van de normaal lopende zaak-
de schoenen uitgeschopt
-dit is ter preventie van muggenpiekepesterij en dito malaria-
en nu lezen
en nu commentaar
"Ook op de vanuit mijn standpunt gezien rechterkant van het grasveldje" is een tjongejongezin om over te vallen maar daarom net leuk (de rest van die zin is in dezelfde genre
(nog eens aan het glas nippen ziede)
"Het roze puntje van zijn tong dat niet zelden uit zijn mond stak op zo'n momenten." een hele zin met een punt erachter
(oei, heb al teveel gedronken of zo? toch nog even nippen weer)
een woordje "er" ingeslikt in de zin "Gelukkig..."
(nip nip)
naar verluidt met dt prachtig!
(nip nip)
en voilà, een béétje poepeloere alreeds, maar net nog nuchter genoeg om je te kunnen zeggen dat ik heelrijk heb geschaterlacht met de muizenissen van de sintniklazenaar!
ha, hoe je een avond niet stuk maakt
jack: Naar verluidt is toch wel degelijk met -dt he?
Die zin van de rechterkant klopt, maar inderdaad een beetje on-voordehandliggend :-) zo kwa woordvolgorde. Maar tis een correcte zin!
Zo te lezen durf ik wedden dat ik jou onder tafel kan drinken... ;-)
Dat u een uitstekend evident vindt is positief, maar evidenter lijkt t me om toch maar eerst ns te lezen of er niet teveel schrijffouten of onlogische zinscontsructies instaan. Of gewoon, algemeen bullshit kwa inhoud :-)
Maar bedankt voor de fijne en tot wijndrinken aanzettende reactie. Schol! - Mephistopheles
Dankbaarheid tijdverspilling en een grote zwakte? Ik spreek
het niet honderd procent tegen maar langs de andere kant ben
ik toch een beetje twijfelachtig. Medelijden, dat zou ik eerder
een grote zwakte noemen, hoewel het in het lichaam van de
juiste persoon een deugd zou kunenn zijn. Nu ja, het is maar
hoe je het allemaal bekijkt. Het 'goede' is slechts een persoonlijke visie vertelde iemand me ooit eens. Ik geloof dat het de duivel was..
Goed stuk voor de rest, al begrijp ik niet goed waarom die man
zo druk moet doen over een bepaald soort doodskist. Dood
is dood, wat doet het er dan nog toe? Als mijn kaars uit is
mogen ze me aan de haaien voederen, zo hebben die beestjes
er ook nog wat aan en bespaar ik mijn geliefden de kosten
van een begrafenis. Ben van plan om dat in mijn testament te laten zetten
jack: Dat over die dankbaarheid is bewust een beetje overdreven. Hoewel er dagen zijn dat ik er echt zo over denk ;-)
Die vent en zijn doodskist, tja, dat begrijp ik ook niet, twas gewoon een opschepperige kwal. Ik zou het niet eens willen begrijpen. - Mistaker
Bela Lugosi is (un)dead!
Groet,
Greta
jack: Hihi
tja
das een belediging voor Bela Lugosi eigenlijk ... :-)
|
