Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (97)
Toen ik plaatsgenomen had op een beschikbaar stoeltje begonnen we te spreken. De Tsjech had het over een van zijn vele plannetjes die hij wenste uit te voeren en hoeveel geld hij ervoor nodig had. Hij vroeg me om mijn mening maar het enige wat ik hem vertelde was dat hij voor geld lenen niet bij moest zijn. Hij knikte, zei dat het niet erg was en slikte ondertussen een bitter smaakje door.
'Waar heb jij trouwens al die tijd gezeten?' vroeg hij na een poosje. Hij scheen vastberaden om van gespreksonderwerp te veranderen.
'Niets dat je zou interesseren,' antwoordde ik.
'Niets dat me zou interesseren?' weerklonk zijn reactie, 'hoe kan jij dat nu weten? Het zou je verbazen wat mij allemaal interesseert.'
'Het zou jou verbazen wat mij allemaal niet interesseert,' zei ik.
We lulden nog wat verder over trivialiteiten, het ene onderwerp trivialer dan het andere, al wist ik soms niet goed waar die grens nu precies lag. Ondertussen reden er hier en daar een aantal trams voorbij en zag je voorbijgangers doen wat voorbijgangers deden. Gelukkige gezichten, ontstemde gezichten, verwarde gezichten, gezichten die al lang geen gezichten meer waren, het zat er allemaal tussen. Achter de voetgangers, op de straat mispakte een of andere sukkel zich op zijn fiets en dreigde te struikelen, maar gelukkig wist hij zich tijdig te handhaven. Enkele voorbij wandelende tienertrienen die met de make-up doos van hun moeder hadden gespeeld hadden het gezien en moesten er eens mee giechelen. Ik niet. Ik vond het jammer dat die lul niet op zijn bek gevallen was, hij moest maar een beetje voorzichtiger leren zijn.
'Heb je trouwens nog wat te roken bij je?' vroeg de Tsjech me na een poosje. Het was een vraag die me evenveel verbaasde als mijn spiegelbeeld, wat niet noodzakelijk in negatieve zin geïnterpreteerd moet worden.
'Ik heb niets,' zei ik.
'Dat zeg je altijd.'
'Als je weet wat ik altijd zeg waarom vraag je het me dan nog?'
'In de hoop dat je inmiddels al een nieuw excuus bedacht zou hebben, maar het spijt me te moeten zeggen dat je blijkbaar dat soort creativiteit niet bezit.'
'Creativiteit is een persoonlijk palet, Tsjech. Zo kan ik bijvoorbeeld wel op honderd verschillende manieren tegen iemand zeggen dat ze mijn kloten kunnen kussen. Wil je het eens horen?'
'Je hoeft dat niet op honderd verschillende manieren te kunnen zeggen,' sprak hij me tegen, 'als je het op één enkele klaar en duidelijke manier kan doen is dat ruim voldoende. Maar daar ging het niet over, ik vroeg of je me kon helpen om aan wat rookgerei te geraken.'
'De nachtwinkels zijn open,' zei ik, 'daar kan je sigaretten gaan halen als je er nodig hebt.'
'Dat bedoelde ik toch niet?' weerklonk zijn snerpende stem, 'je weet waar ik het over heb.'
'Ik zei je daarnet toch al dat ik je niet kan helpen?'
'Ken je iemand die jou kan helpen met mij te helpen?' probeerde hij verder.
'Hoogstens een veearts,' zei ik.
Hij probeerde nog wat verder om me te overtuigen maar ik voelde er eerlijk gezegd niet veel voor om tussenpersoontje te gaan spelen. Want één werd twee en twee werden vier en vier werden acht en voor je het wist rinkelde je gsm van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat omdat er altijd wel iemand was die net zonder zat en je zo nodig op de meest ongepaste momenten moest lastigvallen. Dealen was te sociaal, het bracht je in contact met veel te veel mensen, en net het slag dat je beter meed. Bovendien was ik veel te gehecht aan mijn rust om alle dagen door junkies te worden lastiggevallen. Niet dat de Tsjech onder die categorie viel maar er zouden er vast komen als ik al te openlijk mijn diensten zou verlenen aan benodigde gebruikers. Terwijl de Tsjech me op andere gedachten probeerde te brengen en beloofde dat niemand anders het te weten hoefde te komen kwam barman Fred af en toe naar buiten om bestellingen te leveren en leeggedronken glazen weer mee te nemen, en er was niet één keer dat deze handeling niet gepaard ging met een zucht, of op zijn minst een impulsief gebaar waaraan je kon zien dat hij zin had om zijn hoofd in een oven te steken. Ondanks het feit dat mijn glas nog lang niet leeg was trakteerde de Tsjech op een volgende rondje en toen Fred het gebracht had werd het hard op het tafeltje neergezet. De rekening werd betaald met en briefje en Fred begon vervolgens in zijn zakken te graaien. Na een ogenblik klauwen in zijn broekzakken haalde hij een hoop muntstukken tevoorschijn en legde ze in zijn platte hand. Hij deed het echter op een klungelachtige manier en het gevolg was dat het hele handeltje tegen de grond kletterde, waar de muntstukken in alle richtingen stoven onder het grinnikende gelach van eenieder die het gezien had. Fred's hoofd werd ondertussen zo rood als een tomaat.
'Sorry,' zei hij terwijl hij zuchtend op zijn knieën ging zitten om al dat geld op te rapen, 'die verrekte zwaartekracht ook altijd.'
'Niets van aantrekken,' zei ik, 'dat is de schuld van Isaac Newton.'
'Isaac Newton was een klootzak,' antwoordde Fred, 'daar heb ik niets aan.'
Hij sukkelde nog wat verder op zijn knieën en wist erin te slagen om na veel wikken en wegen al dat geld terug bij mekaar te krijgen. Vervolgens moest hij weer rechtstaan en opnieuw die muntstukjes beginnen tellen om het gepaste wisselgeld aan de Tsjech te kunnen geven. De blik in zijn ogen verraadde ondertussen de ergernis die in hem kolkte. Hij had het zeer zeker gehoord dat er gegrinnikt was geweest toen hij op zijn knieën dat geld had moeten oprapen en ik kon aan hem zien dat hij er precies niet mee kon lachen.
feedback van andere lezers- jan
bestaat die kroeg echt, want ik heb ineens trek in een koude Duvel gekregen..
grtzz
Mephistopheles: Ze bestaat nog steeds, wie zoekt zal vinden.. - miepe
miepedepeutergeleuter:
- "wat ik hem vertelde was dat hij voor geld lenen niet bij moest zijn." awel jongen, waar staat "mij"?
- verder nikske
tjongejong wat wordt daar geluld zeg (je zei het zelf hé, ik zou zoiets niet vrijuitelijk durven zeggen)
maar tjongejong wat een dialogen soms. maar ik kan er wel smakelijk om lachen met mijn kop à zéro
graag gelezen Phisto
Mephistopheles: Stomme dialogen zijn het, ik weet het, en dan valt er wel eens een woordje of twee vantussen denk ik...nu ja, ik heb vandaag meer dan een uur in de sneeuw gelopen en ben geen enkele keer op mijn achterwerk gevallen, dus ik ben optimistisch gestemd voor wat morgen brengt,
en nu snaveltjes dicht en slaap lekker... - Mistaker
Laat ik het woord GERS nog eens gebruiken.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Da's heel erg gers van je! - jack
Hmmm hmmm, om die veearts zat ik luidop te lachen.
Inderdaad weer amusante dialogen.
Zwaartekracht is inderdaad iets erg onhandigs, vooral in combinatie met muntstukken. Ik laat ze weliswaar maar liggen waar ze heen rollen, ik weiger te knielen voor een paar euro ;-)
Mephistopheles: Ach voor een stuk van twee wil ik me gerust eens voorover buigen en de nodige moeite doen, al vermeld ik er graag bij dat ik er altijd voor zorg dat er niemand achter mij staat - koyaanisqatsi
Wat een bende gezelligaards toch... ;-)
Mephistopheles: bespeur ik daar een beetje sarcasme? - henny
met dit zooitje kun je de oorlog niet een winnen. Hahaha. Heel leuk deeltje.
Mephistopheles: je krijgt er wel de ijskast mee leeg - manono
En nu vraag ik me af wat hen drijft. Ik heb die personages ook gekend toen ik heel veel op café ging en meestal op de zelfde plaats. Ene alt weg, dan komt er een andere... Voor de meesten is het een levensfase, voor de andere het einde.
Mephistopheles: eerder een levensfase bij het hoofdpersonage
|
