Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (42)
Dit wat betreft de badkamer op de bovenverdieping althans, die tegenover de trap lag. Op begane grond bevond zich, buiten weliswaar, een hok opgetrokken uit beton- en golfplaten, met de obligate houten deur voorzien van een uitsparing op ooghoogte die als enige lichtbron en verluchtingsgat gold, de talrijke kieren in en langs de deur niet te na gesproken. Het kijkgat was door vaardige, dikbeaderde schrijnwerkershanden in hartvorm uitgesneden. Aan weerszijden daarvan hadden wij onze initialen gekerfd, vergenoegd over het feit dat onze beider namen eenzelfde beginletter hadden en onze kunstige gravure aldus op diverse wijzen kon worden opgevat. Aangedreven door de vurige wens dit tafereel nog eens in ogenschijn te mogen nemen, plantte ik mijn linkerhand stevig in het gras, erop lettende de resten braaksel te ontwijken, en duwde mezelf recht. Even dacht ik terug aan de stationsconciërge en de verdwenen wc-deuren, maar het was erg onwaarschijnlijk dat hier gelijkaardige werkzaamheden hadden plaatsgevonden. Alvorens verder te gaan wierp ik nog een lange, grondige blik naar binnen en tot mijn grote tevredenheid zag alles er onverstoord uit. Snel keek ik nog achterom om me ervan te vergewissen dat niemand me hier zag, en zette de enkele nog resterende passen richting linkerhoek van het huis, om zodoende langs het smalle kiezelpad, dat tussen de zijmuur en de rij coniferen liep, achterom te gaan. Ik vreesde mijn schoenen weer aan te zullen moeten trekken omdat die ellendige kleine steentjes over verdacht veel verraderlijke scherpe hoeken en kanten blijken te beschikken wanneer ze in aanraking komen met het zachte vlees van argeloze voetzolen. Doch mijn vermoeden bleek grotendeels ongegrond: ook hier hadden tijd en plantengroei hun werk gedaan, waardoor er nog maar weinig van de oorspronkelijke ondergrond te bespeuren viel.
In die nauwe, groene tunnel was de vochtige warmte van de zomerdag bijna tastbaar. Met mijn hand betastte ik bij het wandelen als een blinde de muur en nog niet eens halverwege kon ik de neiging niet meer weerstaan even te pauzeren om mijn handpalmen ertegen te drukken. Ook hier voelden de bakstenen warm aan, hoewel de bomen het zonlicht tegenhielden. Die vreemde warmte kwam op me over als een harteklop vanuit het diepe binnenste van dit pand. Zo gauw mijn ogen wenden aan de relatieve duisternis, voelde ik wat een archeoloog moet gewaarworden bij het ontdekken van rotstekeningen, toen ik resten zag van vele alcoholstift-opschriften. Spreuken, data en onnozeliteiten waren van pikzwart naar vaalgrijs verkleurd, maar gelukkiglijk slechts in die mate dat ze nog leesbaar waren. Het merendeel hoefde ik niet eens naderbij te bekijken om te weten wat er stond, omdat ik ze talloze keren in het voorbijgaan had gelezen of zelfs zelf geschreven.
Naast mijn rechterhand een bescheiden “JJ was here, 9/05/1999” en een eindje verder, niet ver van de hoek, iets dat ik van veraf kon onderscheiden en dat me de adem benam: een karikaturaal zelfportret van Junkie, dat de mist van de tijd blijkbaar uit barmhartigheid uit mijn geheugen had losgeweekt. Traag schuifelde ik dichterbij, alsof ik bang was dat het zou gaan lopen als het me zag komen. Doch het bleef teleurstellend levenloos. Een benig, smal gezicht met schouderlange donkere haren eromheen, die hij overdreven dun en steil had getekend. Zijn eeuwige grijns met een dampende sigaret ertussen bengelend, en ogen waarvan de irissen waren afgebeeld als een hypnotiserende spiraalvorm. Met mijn vingers ging ik langs de grijze lijnen en verlangde ernaar datzelfde gezicht bij leven en welzijn aan te kunnen raken, maar dat was uiteraard teveel gevraagd van een elementaire muurschildering als deze. Groot was de teleurstelling om het gladde oppervlak, doorkliefd door cementvoegen. Rechts ervan zag ik mijn eigen glimlachende gezicht, waarvan ik de eerbare lezer de details wens te besparen, op n ding na: Junkie had de gewoonte mij af te beelden met minstens n bloem in het haar en dat was hier niet anders, wat me onnoemelijk ontroerde. In kromme letters het onderschrift “Junkie & Jackie”. De hoogdringende behoefte liet zich gevoelen, dit beeld vast te leggen middels fototoestel, voor het onherroepelijk zou vervagen. Deze gedachte maakte een diepe wanhoop wakker. Als ik had gekund, had ik meteen voorhamer en beitel bovengehaald om dit kunstwerk los te hakken en mee te nemen, zodat ik het naar behoren zou kunnen preserveren en zodoende te vrijwaren van verval. Tot mijn grote spijt had ik noch camera, noch bouwgereedschap op zak dus beloofde ik mezelf deze klus op een later tijdstip te klaren.
Door de chaos van onverwacht intense gemoedsbewegingen, begon ik me onwel te voelen. Mijn ademhaling ging ervandoor als een op hol geslagen paard en ik vreesde het bewustzijn te zullen verliezen door zuurstoftekort. Ik legde mijn voorhoofd tegen Junkies zinnebeeld en voelde de ene traan na de andere richting kin en hals kriebelen. Zo heb ik, geloof ik, een hele tijd gestaan, tot ik me er op gegeven moment van bewust werd dat het begon te schemeren. Ik drukte een trieste kus op Junkies grijns, streek langs zijn warme wang en besloot dat het tijd werd dat ik me binnenshuis begaf.
feedback van andere lezers- KapiteinSeBBos
wanneer ga je aankloppen bij een uitgeverij voor dit?
xxx
jack: Heel misschien als het af is, en dat zal nog wel een poos duren... :-) - miepe
pfff, D.V.T.S.L. (De Vls Te Snelle Lezer) was me weer voor
pff
en D.G.F.B. (De Geheime Feed Bakker) ook
Eerst vond ik het eerste deel een beetje langdradig, maar toen heb ik het nog een sherlezen mezelf ervan verdenkend dat IK misschien wat verstrooid was geweest en afwezig zijnde te weinig energie had geleverd om het goed te begrijpen.
ik ben namelijk een beetje moe... ggg! maar dat gaat wel over na zeven keer goed geeuwen en een wakkere Jack lezend
dus herlezen en wakker
misschien toch een btje langdradig (men beweert "geen rook zonder vuur") al blijf ik mezelf wantrouwen
grappig hoe je de schriftenvondst met archeologie vergelijkt. je kon die nog doortrekken en er een nog grotere waarde aan geven (heb makkelijk zeggen als geeuwend fb'ster)
zelfs de gehiemzinnige letters heb ik kunnen ontcijferen
nieuwe computer?
of ergens op Mars gaan schrijven?
ggg!
graag gelezen, Jack
jack: Ik word tegenwoordig wel vaker beschuldigd van langdradigheid maar daar trek ik me niet veel van aan ;-)
Maar ik geloof dat je je vermoeide zelf dus wel mag vertrouwen aangezien je niet de enige bent die die mening is toegedaan :-D
Een wakkere Jack, dat zou ik niet durven zeggen, neen...
Ik weet niet waaraan het ligt, de geheime letters. Ik heb alles net als anders getypt enz dus ik weet niet waaraan het ligt, alleen dat het zeer vervelend is...
Dank voor het lezen ondanks je vermoeidheid, Miepie! - Mephistopheles
Die rare symbolen die je soms gebruikt vallen inderdaad op, maar ik ben goed gezind vandaag dus ik ga je er zeker niet voor doodschieten. Wat ik wel ga doen, als ik mag tenminste, is je vragen wat die dingen in hemelsnaam te betekenen hebben?????
Voor de rest, geen kritiek. Goed stuk en luister maar naar de kapitein, een uitgever zoeken is altijd een poging waard. Dat ga ik ook doen, desnoods met een handgranaat in mijn pollen
jack: Ik heb niets met die symbolen te maken zenne, dat ligt hier aan de site vrees ik. Ik heb zoals altijd alles gewoon in Word getypt en ge copy-paste-d.
Een uitgever zoeken doe je toch met een afgewerkt product, dacht ik zo, of heb ik dat verkeerd? Want dit verhaal zit nog maar halverwege en tis een nog zeer ruwe versie, dus daar zit ik nog wel even aan alvorens het de kritische blik van een uitgever kan verdragen.
Jij, jij gaat geen handgranaat nodig hebben om uitgegeven te worden, vermoed ik ;-) Enneuh, bij elk exemplaar van de eerste druk gratis curryworsten he ;-) - Mistaker
Langdradigheid is een deugd!
Genoten weer.
Groet,
Greta
jack: Ik ben het volmondig met je eens!
Dank voor het lezen!
|
