Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (101)
De tijd verstreek en toen werd het donkerder. We bleven daar maar zitten niksen en soms vroeg ik me af of er werkelijk niets beters was dat ik kon doen met mijn dagen. Je stelde jezelf wel eens vragen als je het merendeel van je sociale leven doorbracht in het gezelschap van een hoop dronkaards die dubbel zo oud waren en vaak nog maar half zo capabel, zonder mezelf op te willen hemelen natuurlijk. Het was waarschijnlijk niet de toekomst die mijn moeder voor me gedroomd had toen ze me nog in haar armen hield en mijn billen schoon veegde wanneer die afschuwelijke taak zich tot een verplichting stelde. Eigenlijk was het verbazingwekkend, de hulpeloosheid van een baby. Geen enkel ander dier nam er zoveel tijd voor om op te groeien, slechts het geslacht van Adam, God's slagroom op de taart bleek er een beetje meer tijd voor nodig te hebben vooraleer het wist wat het met zichzelf moest aanvangen, tot dan moest iemand het voor hem doen, en tegen dan smaakte die slagroom meestal nergens meer naar. Het was grappig om te zien eigenlijk, zeker als je erover nadacht wat er in hemelsnaam met al die volstrekt onschuldige en hulpeloze schepseltjes gebeurd was nu ze zoveel jaar later met het zoveelste glas in de aanslag voor je neus zaten te vegeteren. Hun onschuld waren ze natuurlijk allemaal verloren, maar anders dan dat was er nog niet zo veel veranderd. Ze waren nog steeds op vele manieren hulpeloos, alleen zonder dat iemand nog de bereidheid koesterde om hun reet proper te vegen en ze liefkozend in de armen te houden.
Toen alles aan zijn einde begon te lopen, werd het weer tijd om naar huis te gaan, waar dat ook wezen mocht want ik wist het eerlijk gezegd soms zelf niet meer. De sfeer was inmiddels toch leeggebloed. Iedereen zat in stilzwijgen, een rokende sigaret tussen de vingers terwijl het stukje as aan het uiteinde alsmaar groter en groter werd en op de grond dreigde te vallen. Er was geen elan, geen animo, geen bezieling, niets. Slechts droeve gezichten voor zich uitstarend terwijl de zwijnen om hen heen met de parels gingen lopen. Fred zat bewegingloos achter zijn toog, weigerend om nog maar iemand van dienst te zijn. Een deel van het cliënteel had er zijn conclusies uitgetrokken en bijgevolg was het maar een klein select groepje dat achterbleef, en het waren bijna altijd dezelfde leden. Terwijl ik rechtstond voelde ik mijn ziel terug wakker worden, want die had de afgelopen uren geslapen, en toen werd het me allemaal ietsje duidelijker en vond ik het noorden terug. Dat was een van de voordelen van het noorden trouwens, dat het er altijd was, wanneer je het ook nodig had.
Ik schudde wat handen, want dat deden mensen nu eenmaal, altijd maar handen schudden, tot het waanzinnige aan toe, maar ondertussen moest je het nieuws van zeven uur nog maar aanzetten of ze waren mekaar weer aan het uitmoorden. Toen ik halt hield bij Frank pakte hij mijn hand stevig vast, er in knijpend. Terwijl ik de nagel van zijn duim tegen mijn huid voelde drukken keek hij me aan, een blik die me van op sterrenstelsels afstand aanstaarde.
'Het ga je goed,' zei hij, zijn stem formeel alsof hij een zakenpartner aansprak, 'en laat de vis vitalis maar eens goed door je stromen.'
'Liever niet,' antwoordde ik, 'ik lust geen vis.'
Hij keek me nog eventjes aan met een kleine geheimzinnige glimlach, waarna hij zijn hand opstak en ik me omdraaide om aan de mars naar huis te beginnen, een soort dodentocht die ik al honderd keer eerder gedaan had en waarschijnlijk nog duizend maal in de toekomst zou doen. Sommige dingen wist je gewoon op voorhand, ze stonden op voorhand al vast, en er was vaak niets meer tussen te krijgen, hoezeer je het soms ook probeerde, zoals Frank's beslissing om zichzelf de dood in te drinken. Tegenwoordig probeerde niemand hem nog op andere gedachten te brengen. Niet vanwege desinteresse of onverschilligheid, maar wegens vermoeidheid, want menig iemand had in het verleden pogingen ondernomen om hem op andere gedachten te brengen, steeds te pletter slaand tegen een hardnekkige muur van weigering die werkelijk geen centimeter verschoof. Zijn besluit was genomen en het was slechts wachten geblazen tot het zo ver was, en terwijl ik mijn hoofd nog een laatste keer omdraaide en hem nog steeds zag zitten, eenzaam en alleen aan dat tafeltje wist ik toen nog niet wat ik nu weet, maar het was de laatste keer dat ik hem zou zien.
feedback van andere lezers- miepe
was weer leuk om achterover slaan, zo'n stukje ("stukje"? zal je geergerd roepen. ok, je hebt gelijk "werk")
nu ja in de sfeer van niksdoend rondlummelen is "werk" al een vergeten woord.
was gezellig lezen weer met smakelijke humorhapjes
en méér heb ik wéér niet te zeggen
tot de volgende keer
Mephistopheles: Stukje, werk, fabeltje, snaveltje, het zijn maar namen, dat doet er niet veel toe.
Humorhappend zeer, tot de volgende keer - koyaanisqatsi
Nu gaat het nog echt dramatisch worden ook... :-(
Mephistopheles: Ja *snik snik*
ach geen nood, dat beetje dramatiek kan er wel bij. Zoals Mary Poppins zong 'a spoonful of sugar helps the medicine go down' - jack
Iets loopt op zijn einde, niet "aan" zijn einde. De uitdrukking menig iemand klopt ook niet geheel, geloof ik. Maar totzover de pietluttigheden.
Tis weer een fijn stuk (werk?) en er hangt inderdaad een dramatisch einde-nabij-sfeertje, wat dan weer bijdraagt tot het poëtische gehalte, of hoe moet ik het uitdrukken, van je tekst.
Mephistopheles: als iets op het einde loopt dan plet dat het einde en is er in principe geen einde meer, nu ja, ze zullen er wel weer een uitlegje voor hebben waar iedereen in gelooft.
Stuk, werk, het is om het even, wat dacht je van werkstuk? Op die manier is iedereen tevreden - GoNo2
lolllllllll
Mephistopheles: lol? - Mistaker
Wat denk je van 'loopt TEGEN zijn einde? ;-)
Weer zeeeeeeeeeeer graag gelezen, gers!
Groet,
Greta
Mephistopheles: zo lang het er niet te hard tegen loopt zal dat wel lukken denk ik - jan
een ontzettend inspirerend verhaal!
grtzz
Mephistopheles: inspirerend? Ik heb soms het gevoel dat ik een beetje te veel onzin zit uit te kramen - henny
Ach, die laatste zin...
Dit vind ik een van je mooiste delen, als ik het zeggen mag.
Mephistopheles: en één van de laatste - manono
Triestig!
Mephistopheles: tja
|
