naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

evolutie hoofdstuk 1.13(de bloederfenis)

door yellow

hoofdstuk 1.13 de bloederfenis


Dat variatie op aarde enkel voortkomt uit degeneratie, is al te zien aan de voortplanting van organismen.
Ieder organisme erft slechts de helft van de informatie van iedere ouder. Bijvoorbeeld bij de mens.

Stel dat er een mensenpaar is met één kind, waarbij de moeder bloedgroep AB heeft (dat betekent dat zij zowel A als B allelen heeft), en de vader bloedgroep O (beide allelen zijn O en recessief). Dat betekent dat het kind óf AO óf BO allelen zijn hebben - dus óf bloedgroep A, óf bloedgroep B zal missen in de genen van het kind. Gaat het geslacht verder met twee van zulke mensen, dan raakt de oorspronkelijke genetische informatie (van de moedergroep) kwijt. Zo werkt het in principe met alle genetische eigenschappen - er is genetische verlies, en alle variatie is terug te voeren op genetisch verlies.

Maar nu even terug naar het grote verschil tussen variatie binnen soorten en macro-evolutie . Eén van de grootste misverstanden in de biologie is de gedachte dat micro-evolutie een soort 'kleinere' versie is van macro-evolutie. Micro-evolutie is iets volkomen anders dan macro-evolutie. De eerste komt veelvuldig voor en is gebaseerd op aantasting/verval/recombinatie van bestaande genen. De tweede vereist het creëren van nieuwe genetische informatie, en is nog nooit gesignaleerd.

Dat laatste stukje wil ik even met bekende voorbeelden weergeven in het laatste deel van hoofdstuk 1

feedback van andere lezers

• manono
  Ik kan niets weerleggen bij gebrek aan informatie.
  
  DNA verandert niet, zeggen de bronnen waartoe ik beschikking over heb.
  
  Ik vraag me wel af of DNA als ze niet verandert in miljoenen jaren tijd, misschien toch wel kan verslijten. Dit vooral doelend op de mens omdat hij qua habitat, qua van alles en nog wat, zelfs qua uiterlijk in een fractie van een planeettijd heel snel is veranderd.
  
  Ik vraag me af of de snelheid van de verandering van de mens (vergeleken bv met de mug of met de krokodil) de eigenheid in zich kan dragen van 'verslijting' van DNA.
  
  En als ik dan verder ga, vraag ik me af of het denkvermogen van de mens mogelijkerwijs een teken aan de wand is van deze 'slijtage'.
  Ik kijk altijd uit naar een mogelijk antwoord, maar tot nu toe ben ik nog niets tegen gekomen dat die 'slijtage' vermeldt of benoemt. Ik zit er wel op te wachten.
  
  Jij spreekt van 'genetisch verlies' maar is het niet zo dat in een gezonde dierenpopulatie het DNA van de nominaatvorm ten alle tijden wordt behouden? Oh jee, ik weet er veel te weinig van!
  
  
  yellow: eerst en vooral gaat men uit van een evolutie van miljoenen jaren maar hier kan ik niet meer over zeggen omdat ik dan een ander verhaal zou ondersteunen. De snelheid van de evolutie hebben wij nooit kunnen vaststellen en ook het verloop niet, dat ga ik vertellen in het volgende hoofdstuk. De sterkse dna-vormen blijven over en proberen gezond te blijven, maar kijk naar de grondsoort van bv honden, dat is de wolf, een sterk beest met zeer veel kracht en een sterk instinct waar iedereen bang voor was, nu is er een grote variatie van honden waar zelfs de tamme poedel tussenzit. De populatie wolven is zeer klein, de populatie kleine honden zeer groot. mocht de evolutie van hond naar wolf gaan zou men kunnen spreken van verbetering maar het gaat altijd van sterk naar zwak. In het volgende deel geef ik daar enkele voorbeelden van.
• ivo
  moest, zoals de wetenschap zegt enkel de sterkste tussenvorm overleven, dan zou onze grond vol met fossielen zitten van tussenvormen die het niet gehaald hebben, en die vind men niet. Af en toe een tussenvorm vinden is mi buiten alle realiteit, want het zou omgekeerd moeten zijn, tussen alle tussenvormen die het niet gehaald hebben een origineel vinden dat het wel gehaald heeft ... en dat is niet zo. De vis die men als fosiel aanzag en nu blijkt dat die nog leeft, laat zien hoe feilbaar de wetenschap is.
  
  yellow: Dat weet ik ivo maar geduld, dat gegeven dat je hier aanhaalt was bedoeld voor een volgend hoofdstuk :)
• miepe
  je overmeestert me hier nogal!
  
  ik moet helaas toegeven dat ik een ongelovig leerling ben
  nee, een koppige
  of domme
  of
  ...
  
  ik hou echt heel erg van verrassingen (maar dan de goeie)
  kijk, ik heb nu bijvoorbeeld dezelfde bloedgroep als mijn pa. Toen ik dit-jaaaaaren geleden- hoorde vond ik dat fantastisch. Dezelfde bloedgroep als mijn pa! (was nog niet aan het puberen) fan-tas-tisch
  -zit hier nu te lachen-
  
  maar dat deed ik al toen ik aan je tekst begon
  pardon
  
  is wel interessant hoor.
  
  maar waarom moet ik toch altijd met alles lachen. is vast iets grondigs fout met me. ... de genen... ja, het zit in de familie
  yellow: waarschijnlijk is uw ween-gen of depressie-gen verdwenen en daarom moet jij altijd lachen, waarschijnlijk een serieuze mutatiefout. (lol) groetjes en bedankt voor uw reactie :)
• Magdalena
  grinnik grinnik...
  het is wel boeiend geschreven, maar de bewijsstelling klopt niet.
  
  Je hebt de hééééél grote massa van bloedgroep 0- genen, bloedgroep A-genen en bloedgroep B-genen die kunnen voorkomen (na voortplanting) als AA AO (allebei bloedgroep A genoemd) BB of BO (allebei: bloedgroep B genoemd) en 00 (bloedgroep O genoemd). Of natuurlijk AB.
  Naargelang de omstandigheden zijn sommige van die bloedgroepen beschermend, bvb bloedgroep A bleek wat beschermend te zijn tegen de builenpest en na die plaag hebben meer mensen met AA of AO overleefd... Maar A0 komt een andere A0 tegen en we zien weer kleine 00-tjes op de wereld komen :).
  Er is geen genetisch verlies.
  Er bestaan wél mutaties. Die soms desastreus maar soms ook beter blijken.
  yellow: zou mogelijk zijn, ik zal het verder onderzoeken magdalena, bedankt voor je reactie, dat sommige bloedgroepen hun eigen typische eigenschappen hebben hoorde ik al eens eerder,
  groetjes :)