Volg ons op facebook
|
< terug
Uitgeput
´Vet varkentje ben je,` hoor ik haar zeggen, ´je moet echt beter je best doen, anders blijf je een slappeling. Je wil toch zo graag sterk zijn?` Zenuwachtig kijk ik weer naar beneden, de weegschaal geeft nog steeds 40,5 kilo aan. Te veel, veel te veel. Ik voel me vadsig, ben enorm teleurgesteld in mijn eigen kunnen en vind mezelf een zwakkeling. Het is me niet gelukt om onder de 40 kilo te komen. Voorzichtig stap ik van de weegschaal en bekijk mezelf in de spiegel. Een grauw somber en ingevallen gezicht kijkt me aan, ik zie een lelijke bolle kop. Een voor een til ik mijn armen op. De werkelijkheid toont twee luciferstokjes, mijn spiegelbeeld beweert dat ik armen zo dik als worsten heb. Snel genoeg vuurt ze haar onvrede weer op me af. ´Je hebt flappen meid, kijk dat vet eens bungelen, het ziet er niet uit, je hebt niet genoeg bewogen. Dat maakt je dik schat.` Ze heeft gelijk, ik weet wat de oorzaak van dit teleurstellende resultaat is. Langzaam raap ik mijn kleding van de vloer en kleed me aan. Uit de kast op de gang pak ik een dikke trui, ik heb het enorm koud ondanks dat vandaag een zachte dag is. Doodmoe sjok ik de trap af. Ik treuzel nog wat omdat ik weet dat het etenstijd is. Instinctief weet ik dat mijn maag rammelt maar ik voel het niet, al een tijdje niet meer. Dat maakt het wel makkelijker om niet te eten gelukkig. Ik zucht diep, mijn ribben gaan moeizaam op en neer, de walgelijke geur van mama´s preischotel dringt mijn neusgaten binnen, ik bereid me voor op het toneelstuk dat komen gaat. De hoofdrol speel ik.
Ik weet niet meer precies wanneer de ellende begonnen is, ik heb eigenlijk een hele leuke kindertijd gehad. Papa maakte lange dagen als vertegenwoordiger en mama zorgde voor ons. Het was altijd gezellig als papa er weer was. Maar op een gegeven moment hadden ze steeds vaker ruzie, elke dag bijna, ik werd er altijd gek van, kon er moeilijk tegen en viel dan met mijn discman aan in slaap. Toen ik net elf was besloten papa en mama te gaan scheiden. Mama, mijn zusje katie en ik verhuisden van het dorp naar de stad. Vreselijk vond ik dat. Ik moest iedereen achter laten en ineens voor Katie zorgen omdat mama ging werken. Ik heb papa veel brieven geschreven in het begin, gek genoeg kreeg ik alleen een kaartje met mijn verjaardag. ´Ik heb het druk sterretje ` zei hij als ik hem opbelde. Met die sloerie zeker, dacht ik op een gegeven moment, ik had hem al twee keer met een kortgerokte blonde vrouw door de stad zien lopen.
Op de nieuwe school kwam ik in groep zeven terecht, daar werd ik vanaf dag één het doelwit. Vijf populaire meiden uit groep acht kwamen in de pauze om me heen staan. Ze lachtten me uit om mijn ronde wangen en volle lippen, mijn bijnaam werd bakvis. Door de gesprekken in de kliniek weet ik dat zij misbruik hebben gemaakt van mijn kwetsbaarheid toen. Ik durfde ook nooit iets terug te doen omdat ik bang was en ergens voelde dat ze gelijk hadden.
De stem in mijn hoofd, ik weet dat het een zij is, ze heeft zelfs een gezicht, zegt dat ik niemand nodig heb, dat ik goed zonder die pestkoppen kan. Ergens in mijn dertiende levensjaar werd zij mijn nieuwe vriendin en beloofde plechtig me nooit in de steek te laten. Ze heeft haar woord gehouden. Ik ben nu zeventien en ze is er nog steeds. Ze is er iedere dag, elk uur wel een keertje. Ik kan niet meer zonder haar. Zonder haar raak ik in paniek, voel ik dat ik wel mensen nodig heb en zie ik hoe zwak ik ben. ´Ik wil niet meer zwak zijn!` Schreeuw ik vaak van binnen. ´Ik heb nu de controle, die laat ik niet meer los, nooit meer. Ik ga nog liever dood!` De stem in mij knikt dan tevreden. Zo wil ze het horen, ze vind het dapper dat ik niet toegeef aan de onbetrouwbare buitenwereld die me al zo vaak gekwetst heeft. Bij haar ben ik veilig, maar ik moet wel luisteren, streng zijn voor mezelf, laten zien dat ik de baas ben.
Ik sta nog steeds beneden en twijfel of ik überhaupt wel aanschuif. Ik moet wel, mag geen argwaan wekken. Ik sla mijn ogen neer en loop zo onopvallend mogelijk de keuken binnen. Mama, haar vriend Jos en Katie zitten al aan tafel te eten. Ik ontwijk de blikken en loop met een boogje om de tafel naar mijn plaats.
´Kom snel zitten, wij zijn al begonnen. Zal ik wat voor je opscheppen?` Mama kijkt me lief aan, ik haat het als mama me lief aankijkt. Ze begrijpt me niet en kan me toch niet helpen. Ik wil niet geholpen worden.
´Ik schep zelf wel op.` Antwoord ik zachtjes.
Met moeite til ik de lepel uit de schotel. Als hij halfgevuld is kieper ik hem leeg op mijn bord. Ik walg, wat een hoop voedsel, allemaal vet, allemaal calorieen. Nerveus doorloop ik mijn opties om er onderuit te komen. Om de vreden te bewaren kies ik voor de minst smakelijke. Vervolgens neem ik de tijd voordat ik de eerste hap neem.
´Schat, je moet echt wat meer eten hoor, er is voldoende voor iedereen.` Mama kijkt weer bezorgd, ze twijfelt duidelijk of ze verder zal pushen.
´Ik heb genoeg.` zeg ik gepikeerd.
Mama zucht en besluit het erbij te laten. Ik weet dat zij soms ook niet meer weet wat ze met me aan moet. Ik doe iedereen pijn. Toch moet het, het kan niet anders, ik moet sterk zijn.
Hapje voor hapje breng ik met moeite mijn vork naar binnen. De rest is al lang klaar. Katie zit alweer voor de televisie en Jos leest de krant. Mama houdt me in de gaten, ik voel het. Het lukt me uiteindelijk om mijn bord leeg te krijgen. Gadver, dat vet, ik voel het aan mijn heupen en billen kleven.
´Je doet het goed lieverd` zegt mama en ze wrijft met haar hand over mijn koude wang.
Ik draai ik snel mijn hoofd weg, ik durf haar niet aan te kijken. Van binnen huil ik, voel me leeg en propvol tegelijk.
´Ik ga even kijken of Maggie online is` laat ik terloops vallen.
´Wil je geen vanillevla?` Probeert mama nog maar ze weet dat het geen zin heeft.
Ik sta op en loop naar de computerkamer, zet de computer aan en haast me dan snel naar de wc. Daar laat ik de kraan lopen om het geluid te dempen, doe de bril omhoog en steek behendig mijn wijsvinger tot aan mijn huig. De preischotel drijft binnen twee tellen in de pot. Een gevoel van opluchting stroomt vervolgens door mijn lichaam. Ik was mijn handen, veeg de bril schoon en poets mijn mond af. Dan kijk ik in de spiegel. ´Zie je, het is niet zo moeilijk, goed gedaan meisje. Je moet je moeder gewoon op afstand houden. Ze zoemt om je heen als een irritante mug, dat gaat het afvallen in de weg staan. Ze bemoeit zich te veel met je terwijl je al volwassen bent, veel volwassener dan zij denkt. Niet naar haar luisteren dus. Als je zo doorgaat zul je afvallen, je zult onder die 40 kilo komen en ik zal je steunen.
Ze gaat nog even door, ik luister zoals gewoonlijk. Tegenstrijdige gevoelens woekeren door mijn lichaam. Stiekem haat ik haar, ze vertelt me leugens, ze manipuleert de boel, ik weet het maar ik geloof haar, ze speelt in op mijn zwakke punten. Dat maakt dat ik niet zonder haar kan, ik heb haar nodig, zij leert me controle te houden, zij ziet wel hoe sterk ik ben. Althans, dat doet ze me geloven. Plotseling begin ik te huilen. Tranen stromen over de donshaartjes die tegenwoordig mijn gezicht bedekken. Mijn maag voelt leeg, mijn lichaam is leeg, al wat overblijft is één grote leegte. Ik kan niet meer, zie geen uitweg. Dan word alles zwart voor mijn ogen en het laatste wat ik voel is mijn hand die de deur nog probeert open te duwen, het laatste wat ik hoor is mijn eigen stem, ´mama help me, help me alsjeblieft.` En dan......niets dan leegte.
feedback van andere lezers- manono
Ik vind het ontzettend interessant om te lezen omdat ik nu een eetstoornis beter kan begrijpen. Er is een echte machtsstrijd aan de gang Die strijd komt heel sterk naar voren in je tekst.
Ik had op verschillende plaatsen liever twee zinnen gezien dan één.
Bv : Ze zoemt om je heen als een irritante mug. Dat gaat het afvallen in de weg staan.
Maakt dit stuk deel uit van een groter geheel?
Danielle_84: Beste Manono,
Bedankt voor je fijne commentaar!
Ik begrijp wat je bedoelt met twee zinnen i.p.v. één. Ik bekijk altijd beide opties en ga voor mezelf na wat het lekkerste leest. Ik kan me voorstellen dat andere lezers het anders gedaan zouden hebben.
Dit stuk maakt geen deel uit van een groter geheel. Het is een tekst op zich. - GoNo2
Knap verwoord!
|
