Volg ons op facebook
|
< terug
eeuwige geliefden in het nergens en niets (4)
Ik trek nog enkele malen van de stick en geef hem weer terug aan Natasha. De branderige geur van de rokende wiet heeft zich intussen over de gehele slaapkamer verspreid. In elke hoek van de omliggende ruimte zijn de golvingen van de kolkende rookpluimen zichtbaar. Als een stel grijpgrage vingers klauwen ze om zich heen terwijl het bedwelmende odeur zich vastklampt in de dieptes van mijn neusgaten, alsof er tientallen stukjes jeukerig stuifmeel over mijn trilhaartjes heen dansen.
Natasha knijpt in mijn hand. Een stille uiting van affectie in een moederlijke huidplooi. Een mooie, veilige wereld waarin ik me kan terugtrekken; een wereld die hartelijk is en vol van betekenis, ontdaan van de kwade krachten die me proberen te overmeesteren. Ze ziet er mooi uit in deze omgeving. Een vaststelling die nooit aan waarheid inboet.
Ik geef de joint terug aan haar. Ze trekt enkele malen, geeft hem weer door en ik herhaal het patroon. Tien minuten gaan voorbij en dan resteert slechts een kleine, nutteloze peuk die in de aspot gedeponeerd werd.
'Heb je zin om nog eentje te rollen?'
'Doe jij anders,' reageert ze, 'ik heb even genoeg.'
Ik schuiffel naar het nachtkastje toe en leg een nieuw vloeitje in de aanslag. Mijn best doend om het onophoudelijke gewoel in mijn hoofd te negeren begin ik een nieuwe stick te prepareren. Gezien de hoofdpijn kost het me moeite om de klus te klaren maar desondanks krijg ik het voor mekaar. Natasha staart me ondertussen aan met die typische glimlach van haar. Een glimlach die warm is maar waar een wereld aan gedachten achter verscholen ligt, nauwelijks tastbaar door middel van gissingen. Soms heb ik het gevoel alsof er een vloek op haar lippen ligt. Soms denk ik dat ze me bewust dit gevoel wil geven, alsof ze geniet van mijn verwarring. Ik vraag me nog steeds af wat er aan de hand is. Wat er gisteren gebeurd is, en eergisteren, en de dag daarvoor, en waarom ik het me bij de duivel niet meer kan herinneren. Ik tracht mezelf in te spannen om het te achterhalen maar mijn geheugen blokkeert elke doorgang naar gisteren, een zwarte poort van baksteen en leem vastberaden om de onwetendheid als een ballerina over me heen te laten dansen. Ook de wiet verschaft me geen antwoorden. Ik voel mezelf wegzinken in een schijnbaar vredige roes, een schijnbaar vredige roes die rot is in de kern en elk gevoel, elke prikkeling als jeukerig stuifmeel doorheen mijn ziel laat stromen. Toch weet ik dat datgene wat ik zoek, datgene waarnaar ik verlang te weten, diep in mezelf verscholen ligt. De herinnering mag dan schuilgaan achter een grijze sluier, ik weet dat ze er is. Ergens, in de onherbergzame dieptes van mijn binnenste ligt het antwoord verscholen. Daar ergens glinstert de kiem van het zaad dat gisteren geplant werd. Daar ergens kolkt haar aangezicht als glinsterend smaragd in een zee van fragmenten. Fragmenten die ik tot leven probeer te wekken in de aanmatigende hoop dat ze me zullen verlossen van de schemering die mijn gedachten vertroebelt
'Hoe is het met je hoofdpijn?' vraagt ze me na een poosje, 'is het al wat beter?'
'Standvastig en obstinaat,' vertel ik haar, 'alsof er aan ezel in mijn gedachten aan het balken is.'
'Wil je een aspirientje,' vraagt ze, weer met die moederlijke ondertoon in haar stem.
'Laat maar,' reageer ik, 'het gaat vanzelf wel weer weg.'
Ze neemt de stick uit mijn handen en inhaleert de rook. De speelse wijze waarop ze de filterpunt haar lippen neemt ligt in het verlengde van haar mystiek. Elke handeling die ze onderneemt heeft er iets van weg, alsof de hele omvang van het bestaan in haar verborgen ligt. Soms denk ik waarachtig dat ze elk gevoel, elke prikkeling die ik onderga als een marionet bespeelt. Dat ze me doelbewust een gevoel van chaos en verwarring wil doen ondergaan. Op het vlijmscherpe lemmet van haar daden ligt de spitsige punt van haar opzettelijkheden geplant. De wortels tot in de dieptes van deze existentie gedreven, het gewas verduisterd door een transcendent gegeven dat nauwelijks te bevatten is en als een fantoom in het vertrek hangt.
Wanneer de stick opgerookt is voel ik een aangename golf van rust en verpozing door me heen trekken. De sloomheid vestigt zich tot in mijn ruggengraat en ik word me hoe langer hoe meer bewust van de werking van de zwaartekracht die me als een gigantisch energierijk veld omringt. De hoeken van de slaapkamer worden duidelijker en lijken zelfs, mits enige concentratie, in beweging te zijn, als een schemerende wals van schaduw en behangpapier. De bedrand waar ik op zit wordt plots heel voelbaar, bijna alsof ik erin aan het wegzakken ben. Het lijkt wel alsof de matras me probeert te verteren, alsof het tot leven gekomen is en me als een slang naar binnen aan het slokken is. Ik moet oppassen van deze gedachte. Ik moet oppassen van deze gedachte omdat ik uit ervaring weet dat marihuana me soms paranoïde kan maken, en ook al ben ik me er in dergelijke gevallen terdege van bewust dat het slechts een nevenwerking is en in principe geen standvastig geheel vormt die overeen komt met de realiteit ben ik toch vaak geneigd om me te laten misleiden door de valstrikken die het met zich meebrengt.
'Wat scheelt er?' vraagt Natasha plots, 'je kijkt zo nors?'
'Waarom kan ik me niet meer herinneren wat er gisteren gebeurd is?' vraag ik nogmaals. Het vraagteken blijft me immers in mijn vel snijden.
'Je was dronken, liefje, meer is er niet aan.'
Het tergende geknars van de kater in mijn hoofd kan dit bevestigen. Doch waar was ik en met wie? Welke gebeurtenissen hebben zich afgespeeld? Natasha's antwoord weergalmt doorheen de slaapkamer met een ontkennende, angstige ondertoon. Ze voelt er weinig voor om de kwestie uit te spitten heb ik zo de indruk, waarschijnlijk omdat er meer aan de hand is, iets dat ze me niet wil zeggen voor God weet welke reden. Het onderstreept al mijn vermoedens. Ik kan de kiem van deze accentuering tot in mijn botten voelen gloeien. Een zorgwekkende, sinistere gloed die me weinig voorspoedigheden inboezemt.
'Heb ik je pijn gedaan?' vraag ik tenslotte.
'Me pijn gedaan?' herhaalt ze met een grijns, 'waarom denk je dat? Misschien ben ik wel degene die jou pijn gedaan heeft.'
'Hoe bedoel je?' vraag ik geschrokken. De toon van haar woorden baart me zorgen. Een vlijmscherp timbre met een onderliggende boodschap - maar welke?
'Niets', zegt ze, haar voorgaande opmerking wegwuivend alsof het plotse gevaar tot haar wezen doordringt, 'laat maar.'
'Natasha, zeg het me. Dit geheimzinnige gedoe maakt me gek.'
'Ik heb het je al zoveel malen eerder gezegd,' weerklinkt haar reactie met een lichte toon van ergernis, 'en toch slaag je er telkens weer in om het te vergeten.'
Vreemde naargeestige woorden die ik nauwelijks begrijp. Toch komen ze me niet buitenissig voor. Bijna alsof ik wist dat ze dit ging zeggen. Bijna alsof ik het allemaal eerder gehoord heb, zoals ze blijkbaar beweert.
feedback van andere lezers- manono
Dit doet me denken aan een personage gespeeld door Johnny Depp in een opiumroes...
De spanning wordt opgedreven : enerzijds Natasha, anderzijds :
'Toch weet ik dat datgene wat ik zoek, datgene waarnaar ik verlang te weten, diep in mezelf verscholen ligt.'
Dat baart hoop. Ik herken dat.
Mephistopheles: Johnny Depp is de beste acteur ooit!!!!!
Ooit fear and loathing las vegas gezien, verfilming van het gelijknamige boek van Hunter S Thompson, om nog maar te zwijgen van zoveel andere films met Johnny D. Je moet eens Ed Wood zoeken, weet niet of je hem al gezien hebt, maar indien niet, eveneens meesterlijke prent met Johnny Depp. Johnny Depp is overigens in mijn ogen God's geschenk aan de acteerwereld!!!!
Dank voor je lezing. Het crescendo zal wel niet blijven duren vrees ik.. - jack
Het wordt alsmaar vreemder. In de goede zin!
Mephistopheles: Strange things happen to strange people Jacky (die niet kan rollen!!!!) - Magdalena
vreemde sfeer en heel erg spannend! Ben benieuwd!
Mephistopheles: Spannend? Dat is nog niks, je zou me eens moeten zien als ik mijn naam pis in de sneeuw - jan
je weet maar nooit wat je zegt of doet tijdens een black-out....
Mephistopheles: Je moest eens weten, Jan. Geen zin om van bewustzijn te wisselen? Je mag het mijne hebben in ruil voor een joint, wel nederwiet!!!! - koyaanisqatsi
Straks gaan we nog de David Lynch toer op...
En verder wordt het afgrijselijk eentonig: Great Stuff Maestro!
Mephistopheles: oeeeeeeeeeeeeeeeh David Lynch, nu noemt ge daar ne naam hé jongen. Ooit Mullholland drive gezien? Lost highway? Blue Velvet? Anyway, David Lynch is samen met Stanley Kubrick the best of the fokking best van de reegieseuuuurssssss (althans in mijn domme, betekenisloze regelmatige spellingsfouten schrijvende ogen) Weet ge wat, Koya? Naar de hel met Kubrick en Lynch, kga nog een fleske duvel opendoeeeeeeeeeeeeennnnn - Mistaker
Wood en Depp zijn inderdaad geweldig, net als Lugosi trouwens. Wat niet wegneemt dat Clooney mijn favoriete acteur is.
Groet,
Greta
Mephistopheles: Clooney? The most sexy man alive noemden ze hem enkele jaren geleden. Het is meer dan ik bereikt heb hahaha
|
