Volg ons op facebook
|
< terug
de cuisson
Geen gek die het nog in zijn duffe hoofd durft te halen om zijn bezoek te vergasten op een lekker potje stoofvlees op grootmoeders wijze, met zelf gesneden frietjes, en, godbetert, huisgemaakte appelmoes van appeltjes uit de tuin.
De overvloed aan kookprogramma's die ons scherm dagelijks teistert, probeert ons te bekeren tot het nieuwe geloof, een nieuwe wereldreligie als het ware, waarbij de keuken als kerk fungeert, met het fornuis als altaar en het hakblok, inderdaad, als offerblok.
We nemen gemeenzaam dure woorden in de mond als "cuisson", "zeste", "dresseren" en "mise en place" en kijken met open mond naar de wonderbaarlijke schotels die onbekende Vlamingen zoals u en ik uit hun kookpotten tevoorschijn toveren.
En zo kan het gebeuren dat je op een blauwe maandag besluit dat het tijd wordt dat je je vrienden ook eens uitnodigt voor een uitgelezen 4-gangen menu, een culinair hoogstandje, waarmee je kan bewijzen dat je in niets hoeft onder te doen voor al die hobby- amateur- en andere wouldbe chefkoks.
Je surft dagenlang op het net, op zoek naar de meest ambitieuze recepten, stelt zorgvuldig je exquise menu samen en trekt, gewapend met een paar kilometer boodschappenlijst, naar de supermarkt.
Na een min of meer geslaagde strooptocht langs de rekken spurt je richting kassa. In je overvolle kar een keur aan delicatessen, een verzameling aan potjes en flesjes, waar je in het slechtste geval een snuifje, in het beste geval een mespuntje of enkele zorgvuldig uitgemeten druppels van zult gebruiken. Je schrikt je een acute aanval van ademnood als je het bedrag verneemt dat je mag neertellen en een klein kwelduiveltje dat postgevat heeft op je linkerschouder sist je met een van leedvermaak druipend stemmetje toe dat je voor dit bedrag gemakkelijk met je vrienden een hapje kon gaan eten in het restaurantje om de hoek.
Geen tijd voor dergelijke deprimerende overwegingen, want je moet nog langs de wijnhandel, waar je je deskundig laat adviseren over de wijnen (let op de meervoudsvorm) die je mag (betekent in deze context "moet") serveren bij je sublieme gerechtjes. Terug in de auto vraagt het kwelstemmetje op je schouder of je wel beseft dat je na deze verantwoorde aankoop voor de rest van de maand veroordeeld bent tot boterhammen met bruine suiker. Met een flinke mep van je inmiddels lege portemonnee leg je je schouder het zwijgen op en haast je je naar huis. Er is werk aan de winkel.
Het spreekt vanzelf dat je zo'n verfijnd menu niet serveert op een roodwit geblokt plastieken tafelkleed, dus wordt er damast uit de kast gehaald, het beste servies komt boven en de servetten worden geplooid tot de meest exotische bloemvormen. Je zorgt ervoor dat je in de keuken een verzameling kleine glaasjes en bordjes in de meest uiteenlopende vormen hebt klaarstaan voor de aperitiefhapjes, want, laat ons wel wezen, de tijd van de chips en de borrelnootjes hoort definitief tot het smakeloze verleden.
Een aantal uren later wurm je je uitgeputte lijf in een sexy gewaad, smijt je je gezellige warme sloffen aan de kant en neem je voor de rest van de avond gigantische risico's op beenbreuken door pijnlijk elegante schoenen aan te trekken met duizelingwekkende naaldhakken. Een moderne gastvrouw dient haar gasten waardig en in stijl te ontvangen.
Het verdere verloop van de onderneming hangt voor een niet onbelangrijk stuk van je gasten af. Als je geluk hebt weten ze je inspanningen naar waarde te schatten en savoereren ze genietend en onder het uiten van al dan niet gemeende loftuitingen de vrucht van je slavenwerk.
Heb je pech, dan zit er een ongelikte beer tussen die je onbeschaamd de pot mayonaise vraagt en een biertje. Dat heb je, ergens in een hoekje van de bijkeuken en op kamertemperatuur, wegens acuut plaatsgebrek in de koelkast.
Het spreekt vanzelf dat je je gasten niet aan hun lot (aan tafel dus) mag overlaten, maar ze moet animeren met een goed gesprek waarbij je als gastvrouw vlotjes het ene na het andere boeiende onderwerp uit je mouw schudt. Tegelijkertijd slaag je er uiteraard in om je 4-gangen menu, dat uitsluitend bestaat uit gerechten die met dagverse producten op ambachtelijke wijze bereid zijn, ineen te flansen.
Als dan uiteindelijk iedereen volgevreten huiswaarts gekeerd is, blijf je achter met een gigantische berg afwas, een financiële kater en met een beetje pech ook nog een andere kater, waar je eveneens hoofdpijn van krijgt, en een kast vol potjes en flesjes die vermoedelijk pas weer tevoorschijn komen als ze de houdbaarheidsdatum ruimschoots overschreden hebben en enkel nog thuis horen in het containerpark.
Misschien de volgende keer toch maar gezellig een kaasschoteltje bestellen ?
feedback van andere lezers- badstop
Doe mij maar de gerechten uit de eerste alinea. Voor wanneer spreken we af? De wijn neem ik wel mee.
silvia: spring maar binnen Badstop, je bent van harte welkom !
goed gekozen trouwens : mijn stoofpotjes zijn "wereldberoemd"
:-) :-) - manono
Heel vlot geschreven en ik heb genoten van je schrijfstijl.
De hype van kookprogramma's op TV is momenteel echt wel de spuigaten uit aan het lopen.
Tot ze weer iets anders gevonden hebben.
Wat je beschrijft is zeer herkenbaar!
silvia: hihi dank je manono - het kriebelde al lang om eens een ironisch stukje te schrijven over heel die hype. Ik kook ook heel graag (als ik tijd heb) maar tegenwoordig lijkt het wel of iedereen een chefkok moet (wil) zijn. Tijd om weer eens met de beide voetjes op de grond te komen hé :-)
groetjes - Mistaker
Ik wil graag een keer bij je langskomen, jammie!
Je stukje vind ik een verademing om te lezen omdat je 'gewoon' doet en niet, zoals veel stukjesschrijvers, met allerlei gekke, gezochte, zgn. populaire vondsten probeert te scoren.
Groet,
Greta (ik neem mijn gasten altijd mee naar een rerstaurant/eettentje, daar barst het van bij mij in de straat, in alle prijsklasses en van allerlei nationaliteiten)
silvia: je bent altijd van harte welkom Greta ! dank voor je positieve fb. Leuk dat je vindt dat ik "gewoon" doe, dat is namelijk mijn grote streven : hou het simpel, dan doe je al gek genoeg :-)
ik denk dat ik voortaan mijn gasten ook mee "uit" neem, veel gemakkelijker, minder stress, en minstens even gezellig :-)
groetjes - hettie35
Prachtig geschreven Silvia en wat een waarheid de een wil het nog gekker doen als de ander dit onderwerp pakte mij goed,
groetjes Hettie
silvia: hihi dank je Hettie ! ik ben blij dat de boodschap is overgekomen
:-)
groetjes - julien_maleur
Ik heb enorm genoten van jouw stukje Silvia. Ik ben zelf een smulpaap en lust werkelijk alles. Ik hou wel van die kookprogramma's. Alleen er naar kijken al geeft mij trek. Maar inderdaad, ze zorgen te veel voor een zeker snobisme wanneer je als gast wordt ontvangen. (Gebeurde mij gisteren nog). Tafelgarnituur moet design zijn, water uit een speciale winkel komen, wijn niet meer volgens smaak, maar volgens mode en kostprijs opgediend en het voedsel allemaal kleine hapjes als kunstwerkjes geserveerd, met als uiteindelijk resultaat dat je als gast bij het huiswaarts keren, een frituur binnenwipt omdat je nog honger hebt. Kookprogramma's ja, ik geniet ervan, maar dat aub de gastvrouwen die mij willen ontvangen alle snobisme laten varen en me een lekker overvloedig maal voorschotelen, met een goede wijn of een verfrissend biertje.
vele groetjes,
JM
silvia: dank voor je reactie Julien ! je hebt heel goed begrepen wat ik bedoelde, ik kijk ook heel graag naar die kookprogramma's maar we mogen niet vergeten te relativeren en met onze voetjes op de grond blijven hé :-)
groetjes
|
