Volg ons op facebook
|
< terug
eeuwige geliefden in het nergens en niets (slot)
Natasha laat zch vermoeid op de matras neerploffen en sluit haar ogen. Ze valt weg in een diepe, ondoordringbare slaap. Armen, benen, handen, vingers, er is bijna geen enkele beweeglijkheid te bespeuren. Onder de lichtboog van het dansende nachtlampje bevind ze zich, het hellevuur gedoofd in haar gesloten oogleden, de hemelpoorten geopend in haar uit mekaar gesperde vingers. Al haar geheimen, al de mysteries die zich tot in het hart van haar lichaamsvezels geworteld hebben lijken verdwenen, weggesmolten als sneeuw voor de zon, bijna alsof ze er nooit geweest zijn. Slechts een doodse sombere stilte heeft zich van haar meester gemaakt. De levenslustigheid die ze anders bezit lijkt opgelost, als zout in een glas water.
Soms lijkt ze me wat te willen zeggen. Doorheen het geruis van de nietigheden zie ik haar lippen kleine bewegingen maken. Bewegingen die even plots weer verdwijnen als ze gekomen zijn. De geluiden die ze maakt zijn incoherent. Vreemde, buitenissige wartaal die lispelend vanuit haar ontvlammende lippen de ruimte in geslingerd wordt, het ene woord nog meer vraagtekens oproepend dan het andere. Als een bloem van het bederf gaat alles in haar op. Lichaam, herinneringen, beeldfragmenten, geen enkele entiteit blijft onaangeraakt door de schijnbare waanzin die zich van haar meester maakt wanneer het ziltgroene koren in haar hoornvlies verscholen gaat achter de sluiers van haar gesloten oogleden. Zelfs de tijd lijkt stil te staan wanneer ze slaapt, alsof de beweeglijkheid van de schepping onlosmakelijk verbonden is met de onbeweeglijkheid van haar lichaam.
Onder het doodse masker van het donkere, luistervinkende plafond dwarrelt deze onrust verder doorheen de slaapkamer. De enige hoorbare geluiden zijn onze ademhalingen. De mijne nerveus en afwezig, druk in de weer met het verwerken van de gegevens die ze onbewust de ruimte in slingert, de hare ritmisch en synchroon, perfect afgestemd op de cadans van haar slapende lichaam. Hijgend als een blaasbalg blijf ik haar aanstaren, mijn twee roesachtige ogen glijdend over het bloeirijke satijn van haar prachtige lichaam; een lichaam in volstrekte rust, mobiel in haar bewegingloosheid en bewegingloos in haar mobiliteit. Haar gelaatstrekken vertonen met uitzondering van het spontane gebrabbel dat tijdens haar dromerijen opduikt geen enkel teken van onrust, zelfs geen enkel teken van leven. Verbazingwekkend hoe ze in staat is om het ene moment klaarwakker te zijn en het andere moment als een gebalsemd lijk in het canvas van de ruimte kan verdwijnen. De hectische blos die haar gezicht verheldert is haar incarnatie en zegel. Het is de tooi en schik die haar kleurt en vormt; een fonkelend sieraad dat ze als een koningin rond haar heeft gewonden en een blijvende fascinatie weet op te roepen bij eenieder die haar aanschouwt. Ze is de tsarina van het verlangen, de roos van de Eros in bloei; de bottel roemrijk en praalzuchtig, de doorn heimelijk en clandestien, verscholen onder de kalme, onverschillige air van zelfvoldaanheid die in enkele transcendente penseelstroken in het hart van haar wezen geplant is. En daar, daar ergens verborgen onder de demonische kronkels van haar manifestatie liggen de geheimen die ze vermoedelijk voor me verborgen houdt begraven onder het rood van haar lippen.
feedback van andere lezers- manono
De overgang met het vorige ( ze staat op vertrekken) is nogal bruusk, vind ik.
En verder hoef ik niet te zeggen dat dit weer een pareltje is van observatie. De inhoud is ondergeschikt aan deze 'ode aan de taal, aan woorden, aan ...'
Mephistopheles: Er was een stuk dat ik niet zo goed vond, is geschrapt, en vandaar die ruwe overtuiging. Ben van plan om er nog wat tussen te zetten als ik weet wat - jan
wauw!
Mephistopheles: Dank! - jack
Inderdaad een beetje een bruuske overgang, zoals manono zegt, maar weer meesterlijk geschreven (op die ene D-T-fout in de 3e regel na ;-) ).
Ergens vind ik dat je meer uit dit verhaal zou kunnen halen, dat het te vroeg eindigt en ik dus een beetje teleurgesteld ben, anderzijds is dat ook een beetje de kracht ervan, het draagt alleen maar bij tot het waas van mysterie dat erom hangt.
Heel treffende omschrijving van de schijnbare onschuld van een slapend mens!
En om het misverstand uit de weg te ruimen en mijn eer een beetje te redden: ik kan wel degelijk rollen, maar als het op frietzakken aankomt heb ik die graag puuuuurrrr, zonder tabak dus, en dat rolt wat minder vlot, want zoals u weet zijn niet alle gedroogde gewassen zo soepel en kneedbaar als tabak. Verder had ik vroeger personeel om het rollen voor me te doen dus ik heb mijn kunsten nooit echt hoeven te perfectioneren. Sollicitaties welkom he ;-)
Mephistopheles: het is maar een flarde uit een groter geheel dat nog geschreven moet worden. Heb nog geen vast begin, geen vast einde. Dit was slechts de kers op de slagroom, of de strontvlieg op de mesthoop, hangt ervan af hoe je het wil bekijken natuurlijk.
Personeel om voor je te rollen? Ben je een rijke gravin of wat?
Goed betaald dan, die job? - julien_maleur
Ik heb wat voorafgaat niet gelezen. Wat ik hier lees is mooi vertolkt en bekoort mij.
vg JM
Mephistopheles: ook niet zo nodig om het helemaal gelezen te hebben, is maar een los stuk - hettie35
Ook ik heb niet alles van het voorgaande gelezen maar toch
heel erg mooi,
groetjes Hettie
Mephistopheles: dankjewel, er is nog veel werk aan - Mistaker
Aan de reactie van Jack heb ik helemaal niks toe te voegen dus ik zwijg...
Groet,
Greta
Mephistopheles: ik ook... - koyaanisqatsi
Was effe niet mee door de overgang. Maar voor de rest natuurlijk weer great stuff.
Mephistopheles: Is nog wat rommelig, maar ik ga dit emotionele gedoe voorlopig terug in de kast zetten, moet terug wat gemener beginnen worden
|
