Volg ons op facebook
|
< terug
Heimwee, maar waar naartoe (Hoofdstuk 2)
De trouwdag van de oudste dochter was een prachtig feest waar menig traantje werd weggepink. Zoals gewoonlijk dwaalden de gedachten van de moeder weer terug naar wat voorbij was. Het was bijna een gewoonte van haar geworden om haar gedachten terug te laten gaan naar wat voorbij
was,herinneringen die de vrije loop met haar namen. Het uitzoeken en passen van de trouwjurk was al een feestdag op zich waar ze met veel plezier aan terug dacht. Hoe spannend en gezellig zo ongedwongen samen te zijn met alle blijdschap bovendien. Het geheimpje tussen moeder en dochter
over de jurk waarin ze eruit zag als een stralende prinses. En dan de grote dag zelf, het jonge paar
had veel geluk de zon scheen hoog aan de hemel met een strak blauwe lucht. Alsof de zon een zegen wilde geven aan het jonge paar op deze huwelijksdag.
Even dacht zij eraan dat het leven van hen samen weer zijn normale gang zou nemen. Het leek er
ook eerst wel zo op,een paar maanden later kwam het gelukkige stel vertellen dat er gezinsuitbreiding op komt was. Ze wist het nog zo goed, zij en haar man konden hun geluk niet op.
Er brak een blijde en ontspannende tijd aan van samen de babywinkels doorlopen en van alles bekijken op het gebied van de babykamer inrichting.De schattige kleertjes ontroerden haar en ze kon niet laten er al vast iets van te kopen zodat de bodem van de kraammand al iets gevuld was. Haar dochter had haar zelfs nog gevraagd om bij de bevalling te zijn, hetgeen zij toch wel een grote eer vond en ze was er ontroerd van.
De zwangerschap verliep zeer spoedig en weldra kwam het telefoontje of ze naar het ziekenhuis wilden komen. Wat was ze zenuwachtig geweest op weg naar het ziekenhuis hun eerste kleinkind zou geboren worden. Toch tijdens de bevalling had ze geen last meer van nerveusiteit en was
de kalmte zelf. En dan ineens, toch nog volkomen vlot was daar het eerste kleinkind geboren.
Wat een ontroering maakte zich van haar meester.De ingeslikte tranen welden nu toch op in haar
ogen,tranen van geluk en ontroering van het kleine leventje dat zo weerloos en lief in haar armen lag.
De band die ze voelde met dit kleine schepseltje die was zo intens aanwezig in haar hart, dat ze er wel even van moest slikken met een brok in haar keel. Het was toch ook wel een klein wondertje
wat ze daar in haar armen hield. Het deed haar terugdenken aan de geboorte van haar eerste dochtertje en met die gedachten kwamen al haar gevoelens in hevigheid terug.
Haar man was ook zeer aangedaan en vol blijdschap toen hij voor het eerst zijn kleinzoontje in de armen hield. Hun
dochter lag te stralen in het kraambed en ook de schoonzoon was vol van trots over deze stamhouder. Wat waren zij gelukkig geweest toen zij huiswaarts keerden, ieder met hun eigen gedachten bezig. Samen hoopten ze dat het kindje in een gelukkig gezin zou opgroeien en als
er hulp zou worden gevraagd zouden ze deze zeker niet weigeren. De dochter was erg ten goede veranderd tot hun grote vreugde, zij was veel zachter van aard geworden en een echte moederkloek.
Met het einde van het zwangerschapsverlof voor ogen werd haar gevraagd of ze oppasoma wilde zijn,wat ze met veel vreugde en blijdschap over zoveel vertrouwen aanvaarde . Het kleine hummeltje was vijf halve dagen bij haat thuis, en zowel
de kersverse opa els zijzelf waren daar erg mee in hun sas.
Zo genoten zij met veel plezier van het kleine kereltje dat aan hun was toevertrouwd. Ook haar man
was als hij thuis was niet bij de wieg of box weg te slaan. Tot tevredenheid van allen waren deze kostbare tijden een bron van vreugde en maakten zij alle fase's mee die een baby
in zijn ontwikkeling onderging.
In het huis hadden zij ruimte genoeg en hadden ze een babykamer ingericht want de wieg die
op zolder stond was nog geheel intact en daar paste het ventje de eerste levensmaanden royaal in.
Toen het bericht kwam dat er een groter huis beschikbaar was voor het jonge gezinnetje werd het een drukte van belang. Opa en oma's lievelingetje was nog vaker te vinden in het wiegje van de
babykamer. Zij voelde dan ook een diepe band tussen haar en het kleinkind,die misschien wel
hechter geworden was omdat zij bij de bevalling aanwezig was geweest, toen had de stille belofte zich
in haar hart genesteld dat dit kleine wezentje als het aan haar lag nooit iets te kort zou komen.
De verhuizing werd een feit en zo zij zich herinnerde zaten haar kinderen er knapjes bij waar zowel haar man als zijzelf best wel trots op waren. Haar dochter ging twee dagen minder werken en zo kon zij ook wat meer tijd aan haar hobby's besteden. Zo verliepen er twee jaren in rust zonder al te veel
bijzonderheden. Blij werd haar na drie jaren verteld dat er een tweede telg op komst
was, en zij hadden besloten dat na deze zwangerschap haar dochter zou stoppen met werken.
Een goede keuze bleek achteraf maar dat konden zij toen nog niet weten.De zwangerschap
verliep niet zo geheel voorspoedig en haar dochter moest voor enige tijd in het ziekenhuis verblijven.
De kleine lieveling van oma en opa verbleef tijdens die periode bij de grootouders,waar hij zeer welkom was.
Een nare bijkostigheid was dat het ventje aan zijn keel en neusamandelen geopereerd moest worden, en de schoonzoon liever bij zijn vrouw bleef, daar zij het erg moeilijk had om deze zwangerschap tot een goed einde te brengen. Goede raad was duur en oma ging mee met haar lievelingetje die gelukkig nog niet helemaal wist wat er hem stond te wachten,het was hem wel enigzinds verteld maar hij was toch nog te klein om alles te bevatten. Toen het moment daar was om naar de operatieafdeling te gaan ging oma in haar beschermende groene jas en muts op het hoofd mee. Ondanks de spanning van het moment moest het ventje er wel om lachen en zo vertelde hij aan de zuster, oma gaat naar carnaval. Vlak voor de operatiekamer kwamen daar nog een paar groene sloffen erbij om over de schoenen te doen.
Ze mocht mee de operatiekamer in en al stond ze niet al te stevig op haar benen ze ging toch,
het was immers voor haar kleine man. Het was een ware geruststelling voor hem dat oma bij hem was. Toen het kleine jochie eenmaal in slaap was gebracht mocht ze met een brok in haar keel de kamer verlaten. Binnen een uurtje zou hij terug zijn op zaal, maar wat duurde dat uur vreselijk lang
ze wist niet meer hoe vaak ze op de klok had gekeken maar wel vrij regelmatig dat was zeker een feit.
Ach wat werd er een zielig hoopje mens binnen gereden toen hij de zaal op kwam,ze herinnerde zich
nog als de dag van gisteren hoe haar hart smolt van medelijden. Praten kon hij niet en huilen deed erg zeer dus kwam er een zielig gesnik uit dat kleine bedje. De zuster kwam al snel met waterijsjes aan voor heel de zaal want het waren allemaal keelpatientjes en met ijs zou de dikke keel het beste slinken. Nadat hij eindelijk in slaap was gevallen was ze nog even bij haar dochter langs gegaan om te vertellen dat alles goed was verlopen.Met een beetje geluk moch hij al met twee dagen naar huis,en dat zou dan bij oma en opa worden zolang haar dochter nog in het ziekenhuis lag.
Reeds de volgende dag kwam het telefoontje dat haar kleinzoon opgehaald kon worden, dat was sneller dan ze verwacht hadden. Veel was er nog niet met het ventjes te beginnen,het enigste wat er een klein beetje erin ging waren ijsjes die dan ook ruimschoots door opa ingeslagen waren, en een zeer koud glas water,maar wel met een rietje om gemakkelijker een slokje te kunnen nemen.
Maar iedere dag ging het een stukje beter en kwam de olijke blik in zijn oogjes weer terug. Ook ging hij weer naar zijn moeder vragen en dat was weer een goed teken,
zodat ze snel met hem naar het ziekenhuis gingen om naar zijn mama te gaan die hem ook vreselijk had gemist. Naar een paar weken kwam het goede nieuws dat haar dochter het ziekenhuis mocht verlaten,
mits ze maar rust hield terwijl zij weer in huis was. Samen brachten ze enkele dagen later hun kleinzoontje weer naar huis en het weerzien met zijn ouders was vertederend. En zo hoorde het ook, wij waren de grootouders waar hij soms mocht logeren maar bij mama en papa hoorde hij thuis.
Twee maanden later ging de telefoon en een zenuwachtige schoonzoon vroeg of we het manneke op wilden komen halen want de baby melde zich aan.Deze keer wilde onze dochter in haar huis bevallen
dat wilde ze ook een keertje meegemaakt hebben. Doch dit werd een teleurstelling voor haar inplaats van samen de weeén op te vangen en ondersteunende woorden van haar echtgenoot stond ze in het begin er geheel alleen voor. Manlief had zich voor de T.V genesteld om een voor hem belangrijke voetbalwedstrijd te kunnen volgen. Pas toen de verloskundige gebeld moest worden omdat het nu echt door ging zetten kwam hij met frisse tegenzin in beweging maar liefdevol was toch heel iets anders.
Nadat zijn dochtertje was geboren werd hij blij en trots zoals een jonge vader hoort te zijn.
Helaas waren de eerste bijna ontzichtbare haarscheurtjes in hun huwelijk reeds nu al gekomen.
(Wordt vervolgt)
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Familie staat centraal bij jou en dat siert je
Willy
hettie35: Je hebt me snel door Willy, inderdaad geef ik veel om mijn familieleven.
Groetjes Hettie - MarieChristine
U heeft treffend beschreven hoe graag grootouders hun kleinkinderen zien!
hettie35: Dankjewel Christine heel fijn om te horen je geeft me net dat steuntje in de rug wat ik nodig heb,het boek is nog lang niet af en ik hoop dat het je verder dan ook zal plezieren.
groetjes Hettie - tessy
knap beschreven, ik ga dit zeker verder volgen
hettie35: Dankjewel Tessy dat waardeer ik ten zeerste zo af en toe een steuntje voelt heel fijn aan,
groetjes Hettie - manono
Ik lees dat dit een ruwe versie is omdat er vrij veel tikfouten in zitten en herhalingen...
Maar het verhaal blijft boeiend. De gehechtheid van de grootouders naar het kleinkind toe komt zeer goed op de voorgrond.
hettie35: Dat heb je goed gezien,mijn pc leid soms een eigen leven en ineens kan de tekst heel iets anders zijn er komt spoedig iemand naar kijken.Maar dat wil niet zeggen dat ik foutloos schrijf hoor
daar ben ik mij heel goed van bewust.Maar aldoende leerd men,ja toch?
Toch bedankt dat je het hebt gelezen
groetjes Hettie - Magdalena
dit is boeiend en heel meeslepend geschreven! De liefde zingt haar melodie hier door.
hettie35: Dankjewel Magdalena heel fijn om te horen.Het volgende hoofdstuk is in de maak,
groetjes Hettie
|
