Volg ons op facebook
|
< terug
Een beeld van de spraak
'Wat doe jij?' vraagt mijn kleine gast, als hij met zijn oma binnenkomt en mij achter mijn bureau ziet zitten.
'Ik denk na over een les die ik moet maken.'
In zijn vierjarig bestaan heeft hij de volwassenen om zich heen al van alles zien leren, maar denken over een les is voor hem blijkbaar nieuw.
'Waarom maak je niks?'
'Ik weet nog niet hoe ik de les ga maken.'
'Waarover gaat het?'
Zonder na te denken geef ik antwoord:
'Over beeldspraak.'
'Maak maar een sprekende clown, net als bij Mc. Donald's. Dan kan oma dat sprekende beeld voor mij maken.'
Volkomen logisch geredeneerd als je bedenkt dat zijn oma elke week bij mij komt boetseren. Hij kent mij als de kleijuf van oma, hoe moet hij nu weten dat ik het over een schrijfles heb? Kinderen wijzen ons fijntjes op de kronkels in ons taalgebruik.
Zo moest ik eens bij het schoolhoofd op de katholieke kleuterschool komen. Onze zoon had gezegd dat zijn vader Jezus was. Dat was toch godslastering. Hij had het zelfs verklaard:
'Mijn vader heeft een baard, zijn vader was timmerman en zijn moeder is maagd en heet Maria.'
Het is me nooit gelukt om dit heidense familiegrapje aan het gelovige schoolhoofd uit te leggen.
Met de kerstviering vroeg mijn zoon om een gulden voor de kerstboom in de klas, zonder verder vragen gaf ik hem een gulden mee. Die hij dus 's middags boos mee terug bracht. De Achterhoekse juf wilde zijn Amsterdamse gulden niet, zij wilde een piek voor in de boom.
Een andere keer wilde mijn zoon niet meedoen aan de gymles, maar niemand begreep waarom. Ongerust ging ik naar de gymzaal, waar de kinderen een renspel speelden. Ze hadden allemaal een lint uit hun broekje hangen, de ene groep een blauw en de andere een rood. Ze probeerden elkaars lint te pakken. De meester legde me uit dat de katten de staarten van de muizen moesten pakken en andersom. Mijn kind zat boos met zijn rug naar de zaal.
'Zie je dat, mam? Het zijn allemaal dierenbeulen. Maar ik doe het niet, ik ga geen staart uit trekken bij een dier. Dat doet pijn en bloedt, meester is gek, ik doe het niet.'
Lastig als je een levendige fantasie hebt en alles letterlijk voor je ziet. Maar dit zelfde kind snapte een jaar later niet waarom zijn zusje de dobbelstenen tegen het plafond probeerde te gooien als hij zei:
'Wie het hoogste gooit, mag beginnen.'
Maar ook als twee volwassen mensen het gesprokene letterlijk nemen, maar het toch over iets anders hebben, krijgt het gebeuren iets van een klucht.
Mijn man wil een foto nemen van een onbekende vogel die steeds in de tuin zit, maar het is te heet om de camera buiten te laten liggen, die ligt dus in de keuken.
'Zit er wat in de pan?'
'Ja, ik heb er graan in gedaan. Daar komt hij aan.'
De vogel landt op een wok, die omgekeerd boven een oude pan hangt in de perzikboom en die dienst doet als voerschaal. Telkens als mijn man naar de camera rent vliegt de vogel weg.
' Zo krijg ik hem nooit te pakken, ik kan niet eens richten. Ik blijf in de schaduw in dekking, waarschuw me als hij op de wok zit, dan schiet ik hem als hij de pan in gaat.'
'Daar komt hij, ja nu. Heb je hem?'
'Raak, een hele mooie, in de pan met zijn staart er net bovenuit.'
's Middags hoor ik de buurman tegen zijn visite zeggen:
'Hiernaast hebben ze vanmorgen een duif geschoten en opgegeten.'
feedback van andere lezers- janWillems
Heel mooi verhaal, zeer aangenaam om lezen. Een mooie overdenking. We kunnen zoveel van kinderen leren, maar in plaats daarvan leren we ze al die mooie dingen af... Heel grappig gebracht, ook. Echt een knappe tekst. Jan
puk: Dank je. - nutswritingkate
Leuk om te lezen, vlot en onderhoudend!
puk: Dank je - waterklok1
leuk om te lezen! Het heeft iets origineels en is grappig gebracht
groet
lot
puk: Dank je. - geertje
inderdaad leren we kinderen veel af...
zonder er ons bewust van te zijn,
mijn zoontje zei vroeger "vrouwtje tepellepeltje" i.p.v. theelepeltje
Ik heb het hem nooit verbeterd of afgeleerd...het was zo schattig.
jouw verhaal straalt dit uit:
respect voor het individu in ieder kind.
mooi
groet
puk: Dank je - harmandi
'k Zit hier letterlijk te schuddebuiken! Mijn dochter zag toen ze een jaar of drie was een dode vogel liggen bij de kinderboerderij (geen vogelpest, hoor). Komt ze thuis bij opa en vraagt volkomen onschuldig 'Opa, wanneer ga jij dood?'... Kids!
puk: Dank je. Ja heel herkenbaar. En zo eerlijk, die kids. - CaptainNorth
Het gebeurt echt niet vaak dat ik luidop moet lachen met een tekst... hier gebeurde het drie keer en ik heb ook dingen herlezen wat ik ook al niet zo vaak doe... schitterend hé die kinderen en ook dat van die vogel is uiteraard hilarisch! Mijn dochter had ook van die prachtige uitspraken... meer nog als ze kleuter was dan nu... (ze is zes) maar toch... nu heeft ze zo van die filosofisch beschouwende uitspraken waar je steil van achterover gaat... zoals vorige week in man bijt hond, op een russisch kerkhof waren meer dieren dan elders... hoe komt dat papa? Ik probeerde iets als 'een vruchtbare plaats... ' En zij... 'Of omdat het daar stiller is...al dat bla bla bla... daar houden de dieren niet van' Daar word je dus stil van...
Maar soit, ik heb gelachen! Heel herkenbaar inderdaad...
groet
Cap North
puk: Dank je.
|
