Volg ons op facebook
|
< terug
Heimwee maar waar naartoe (Hoofdstuk (12)
Ze schrok wakker van de deur die open ging, even later stapte haar man de woonkamer in. Hij zag gelijk aan haar bleke gelaat dat de morgen niet vlotjes was verlopen. ,,Blijf maar even liggen" zei
hij, ,,Dan zet ik koffie en kunnen we praten".
Een kwartiertje later zaten ze bij een kop dampende koffie te praten. Ook zijn morgen was niet rimpelloos verlopen, iets wat hij ook niet had verwacht. Hij vertelde,, Ik kwam aanrijden bij het
andere huis en zag de voordeur open staan. Net op tijd om hem te verhinderen om weg te gaan. Samen waren ze weer naar binnen gegaan, omdat aan zijn gezicht wel was te zien
dat hij niet te veel praatjes hoefde te hebben. Eenmaal gezeten in een lege woonkamer op
camping stoeltjes had hij aan zijn schoonzoon gevraagd wat de bedoeling van dit theater was.
Die had eerst nog onverschillig zijn schouders opgehaalt maar één blik van hem was genoeg om
hem te laten zien dat het echt menens was". Daarop antwoorde hij: ,, Dat hij wist dat hij te ver was gegaan, maar hij wist ook niet hoe hij de trein kon stoppen. Het was nooit de bedoeling geweest om te gaan slaan, maar soms werd het bloed onder zijn nagels weggehaald door zijn vrouw. Als dan ook
nog de kinderen lastig waren in zijn ogen, dan werd het zwart voor zijn ogen en raakte hij elke
controle kwijt over zichzelf. Resultaat was dan een tik hier en een klap daar, met als gevolg dat de kinderen overstuur stonden te huilen. Met op de achtergrond een huilende en gillende vrouw
die nog harder ging schelden tegen hem. Dan trok hij altijd zijn jas aan en ging weg. Meestal was hij niet ver weg, in de cafetaria om de hoek.
Daar zag hij soms vrienden en bleef hij daar een tijdje praten tot hij dacht dat het in huis wel bedaard was. Maar als hij dan na een uurtje of twee weer thuis kwam, dan lagen de kinderen op bed en zijn vrouw hulde zich in een ondoor dringbaar stilzwijgen.
Waar hij dan ook niet meer controle over had. Soms duurde dat stilzwijgen en hem negeren van
een week tot een dag of tien". Hierna zweeg hij en het zag er niet naar uit dat hij nog meer zou vertellen. Zijn schoonvader vertelde hem nog wel even ,, Hier ben je nog lang niet klaar mee,
want nu is het in handen van jeugdzorg, en dat is maar goed ook". Daarna stond hij op en
liep naar buiten naar zijn auto.
Ja en nu zaten ze dan hier zo saampjes, met een stilte om zich heen. Een ieder even bezig met
zijn of haar gedachten. Ze verbrak de stilte om te vertellen wat haar die morgen was overkomen.
Haar boosheid en wanhoop toen de leidster van de kinderopvang haar had verteld over het
contact, dat de jeugdzorg met de leidsters had opgenomen.
Hoe ze haar leven als een kaartenhuis ineen had zien vallen, en dat ze in haar wanhoop de leidster
ook nog op een onheuse manier had bejegend.
Weer liepen de tranen over haar wangen, hoe ze ook probeerde om zich in te houden. Haar man pakte haar beide handen beet, streek over haar wangen en zei: ,, Samen zullen we dit doorstaan,
en het hoofd bieden. Vergeet niet dat de veroorzakers niet wij zijn, maar de ouders van onze
kleinkinderen. We mogen ons niet laten verstrikken in hun daden en misstappen".
Ze probeerde zich te vermannen en rechte haar rug, ook zij moest zich voor ogen houden dat
ook haar man het moeilijk had en niet zij alleen. Hij was haar tot grote steun en dat wilde ze voor hem ook zijn. En zo begon zij te vertellen. Over het feit dat hun dochter had verteld over het
chronische geld tekort, dat steeds nijpender begon te worden. Over haar vermoeden dat het vergokt werd. En met het verhaal dat haar man net had verteld over de veelvuldige cafetaria
bezoekjes van hun schoonzoon, sterkte dat toch het vermoeden of hij missien verslaafd was aan de gokkasten. Ook vertelde ze het spijtige gevoel dat ze er niet te veel aandacht aan had geschonken
toen haar dochter het haar had verteld.
Maar haar man viel haar in de rede, hij vond dat ze het zo niet moest zien. Ze waren volwassen en getrouwd en als eerst verantwoordelijk voor hun misstappen. Ze knikte, was het er wel mee eens en toch, haar hart deed zeer als ze aan haar dochter dacht. Hoe verstandig ze dit ook wilde zien,
de pijn bleef. Niet fel, maar een zeurende pijn die zich niet zo snel liet weg redeneren.Ze merkte dat ze toch weer begon te nadenken over alles en stond op, diep in haar hart wilde ze liever deze dag in huis blijven om even tot zich zelf te komen. Het was net of haar man die gedachten kon lezen want even later vroeg hij: ,, Ik ga bellen dat we vandaag niet meer komen morgen zien we verder". En hij voegde daad bij woord en pakte zijn telefoon en belde zijn dochter. Hij legde de stand van zaken aan haar uit en vertelde dat ze alle twee even een rustpause nodig hadden. Daarna belde hij zijn schoonzoon met dezelfde boodschap en met de mededeling dat hij snel moest zorgen dat er meer hulp kwam om het huis bewoonbaar te maken. Dit omdat hij vond dat de situatie totaal veranderd was en dat ze maar op één plek tegelijk konden zijn. Wat was ze hem dankbaar dat hij zo doortastend te werk ging, wetende dat ze dit zelf nooit zo zou doen. Niet omdat ze het niet met haar man eens was, nee daar stond ze helemaal achter,maar echt om redenen die niet goed te zeggen waren. Ze wist dat ze veel te snel iets toegaf en bijna nooit nee zei als haar iets werd gevraagt om te doen. Daar had ze altijd al last van sinds de kinderen op zichzelf woonden. Als ze er goed over nadacht leek het wel of ze bang was om nee te zeggen.
De middag verliep met het onrustige gevoel dat ze maar niet kwijt kon raken. Bij bijna elk ding
wat ze deed gingen haar gedachten naar de kinderen en haar dochter. En steeds weer die
prangende vraag waar het toch mis was gegaan. Ze was dan ook blij dat de kinderen zo weer
in huis kwamen, wat afleiding zou haar goed doen.
( Wordt Vervolgt )
feedback van andere lezers- manono
Dit is echt afzien... je voelt dat bij het lezen.
hettie35: Het zijn dan ook moeilijke stukken om goed te beschrijven
wat voor emotie er speeld.
Fijn dat je het zo volgt Christine
groetjes Hettie - Mariechristine
Elke keer weer slaag je erin om emotie in je tekst te krijgen.
We leven echt mee met je personages.
Groetjes, M-Ch.
hettie35: Dankjewel, elk stuk is een kleine bevalling gevolgd door
opluchting.
groetjes Hettie - mephistopheles
Meeslepend. Ik blijf aan het einde van de aflevering zitten met een wat gaat er nu gebeuren gevoel? en dan slaag je als schrijver in je opzet want het is toch de bedoeling om de lezer vast te houden
hettie35: Dankjewel voor je kompliment, je had mij niet beter kunnen verblijden
groetjes Hettie
|
