Volg ons op facebook
|
< terug
Buiten mezelf
Het was een zachte dag, ergens in mei, toen ik voelde hoe mijn geest langzaam mijn lichaam uitgezogen werd. Het leek alsof ik door een flinterdun, donker buisje werd getrokken en plosteling in het gebied boven me vrij kwam. Als een astronout zweefde ik gewichtloos door de ruimte en had overzicht op het geheel.
Het eerste wat ik zag toen ik rondkeek was een buiten bewustzijnde jongeman van een jaar of dertig. Zijn lichaam lag grotendeels verborgen onder steriele witte lakens. Ik was het zelf, in eigen persoon, wat ik best gek vond om te zien.
Ik had mezelf nog nooit van zo ver af bekeken. Dat was het probleem met mij. Ik bekeek de dingen niet vanaf een afstandje maar dook overal als een onervaren schoonspringer in. Welbeschouwd ook exact de reden waarom ik in dit akelige ziekenhuisbed lag alleen wist ik dat zelf nog niet.
Ik zweefde dus op plafondhoogte en observeerde het vertrek. Op mijn nachtkastje stonden veel bloemen en op het prikbord hing een aangename hoeveelheid wenskaarten. Verder stonden er drie zwarte stoeltjes en er hing een wasbakje aan de muur naast mijn bed. Ik lag blijkbaar dus niet op de intensive care wat me toch enigzins opluchtte.
Al snel kreeg ik in de gaten dat ik niet de enige aanwezige was. Godzijdank was er een zuster die me in de gaten hield. Ze sprong zorgvuldig met mijn broze gestel om, ik zag er behoorlijk gehavend uit. Mijn gezicht was gezwollen en paars-blauw van kleur. Verder zag ik een aantal pinnen onder de lakens uitsteken die er niet fraai uitzagen.
Met haar spitsvondige vakkundigheid controleerde ze alle piepende apparaten en slangetjes die mijn lichaam aan verschillende kanten in en uit gingen. Met haar ogen daarbij tot spleetjes geknepen keek ze uiterst geconcentreerd over haar montuurloze brilletje. De zuster zorgde ook voor een pot dampende koffie, die ze uiteraard niet voor mij inschonk maar voor de visite die zojuist gearriveerd was.
Mijn moeder Allie was er. Ze stond aangeslagen aan mijn bed en had haar hoofd in oom Roberts borst gegraven. Ze huilde met enorme uithalen waarbij haar hele lichaam schokte.
Oom Robert hield zich groot en wreef mijn moeder herhaaldelijk over haar rug. Hij stond met gestrekte rug rechtop en straalde een blik van vertrouwen uit. Daarmee leek hij te willen zeggen dat alles vast wel goed zou komen, dat niemand zich zorgen hoefde te maken om die jongen, hij zou het redden, het was een taaie.
Therese, mijn zus, zat aan de linkerkant van mijn bed en had mijn hand in de hare gesloten. Ze hing met één been over de rand en wreef met haar ranke vingers wat vettige, zwarte lokken uit mijn gezicht. Haar ogen waren rood en gezwollen. Ze huilde niet zo nadrukkelijk zoals mijn moeder maar snikte zachtjes en onopvallend. Met een tissue tegen haar wipneusje gedrukt zag ik hoe haar roze lippen onophoudelijk woorden prevelden. We waren katholiek opgevoed, waarschijnlijk was het dus een of ander weesgegroetje.
Het klinkt misschien wat vreemd maar die melancholieke houding stond haar geweldig. Menige Kleenex reclame kon hier nog een puntje aan zuigen, zo mooi was ze.
Hoewel ik erg tevreden was met de opkomst, haperde er iets aan het hele plaatje. Ik voelde de afwezigheid van een speciaal persoon. Waar was mijn verloofde Lauren? Zij had toch op zijn minst wel even tijd vrij kunnen maken voor een ernstige gelegenheid zoals deze.
Even kon ik me niet meer herinneren waar we elkaar voor de laatste keer gezien hadden. Was het op haar werk? Had ik onderweg misschien een ongeluk gekregen?
Ik begon koortsachtig na te denken maar had geen idee. Ik kon me ineens werkelijk niets meer herinneren. Niet wat er gisteren was gebeurd, niet welke dag het vandaag was, in welke tijdzone we leefden. Hoe lang lag ik hier in Godsnaam al en nog erger, wist Lauren überhaupt wel van deze flauwe poppenkast?
Mijn geestesogen schoten onrustig van links naar rechts. Ik had geen idee hoe ik hier in deze gedaante weg kon komen. Echter, het beviel me tot nu toe prima hierboven in de rust, de sereniteit. Maar er zat me iets dwars.
Ik had wat stukjes van mijn leven in handen maar kon de puzzel niet leggen. Hoe kreeg ik dit plaatje kloppend, vroeg ik me af. Ik was dan misschien wel een geest, maar kon gek genoeg geen gedachte lezen of enige andere spirituele techniek toepassen om erachter te komen hoe ik in deze toestand terecht was gekomen.
Uit frustratie probeerde ik het geluid uit de kamer te ontcijferen. Wat werd er gezegd en waarom was er nu een dokter gearriveerd?
Een in witte jas gestoken opvallende man was de kamer binnen komen lopen met mijn huidige resultaten onder zijn arm geklemd. Wild om zich heen zwaaiend begon hij mijn familie duidelijk te maken wat mijn toestand was. Daarbij streek hij regelmatig door zijn wilde bos haar en wreef zo nu en dan onder zijn aristocratische neus. Het viel me op dat de man wat neurotische trekken vertoonde.
Toen schoven ze met zijn allen wat stroef naar richting bed om beter zich te krijgen op mijn verwondingen.
Ik werd een beetje onpasselijk bij het idee dat iedereen tegen me sprak en zich over me ontfermde terwijl ik bij wijze van spreke helemaal niet thuis was. Ze comuniceerden slechts met een omhulsel, meer was ik niet.
De dokter ratelde aan een stuk door en leek het niet interessant te vinden of mijn familie hem begreep of niet. Ik zag zijn mond talloze woorden vormen totdat ik er een herkende dat wel eens van groot belang zou kunnen zijn. Hij bleef het telkens herhalen maar het was te moeilijk om te ontcijferen.
Zei hij nou Laken? Loven? Lopen? Zou ik nooit meer kunnen lopen? Nee toch?
Nee hij zei iets anders. Wat bleef die man toch telkens herhalen en waarom keek iedereen zo aangeslagen? Mijn letsel moest wel heel ernstig zijn.
Na nog wat verwoede pogingen gaf ik het op en kroop als een boos jongetje in de hoek. Dit werd niets meer vandaag.
Dan ineens flitste er een beeld voorbij. Ramen, ik zag allemaal ramen en bakstenen. Een houten balustrade.
Vervolgens bevond ik me weer in het ziekenhuis. Mijn moeder was in een hevig snikken uitgebarsten waarop oom Robert haar in zijn armen had genomen.
Een plansoentje, ver beneden. Groen vers gras, krokussen, tjilpende vogels op de achtergrond. Toen zag ik plotseling onze grenen kast. Verf, kwasten, spetters, Lauren gehuld in tuinpak. Lauren, ik zag Lauren! Ik wilde haar naam roepen maar er kwam geen geluid uit. Tewijl ik bleef trachten om Lauren te bereiken versnipperde het beeld weer als sneeuw voor de zon.
De dokter sprak voor de zoveelste keer het woord uit. Wat was het nou? Het kwam me zo bekend voor. Therese stond met een doos tissues aandachtig naar de man te luisteren. Af en toe knikte ze. Ik zag dat ze zich met moeite inhield.
Ik had echt het gevoel dat ik gek werd. Ik zat vast in deze vacuüm getrokken folie en wilde eruit. Ik wilde mijn familie spreken, Lauren zien. Ik wilde weten wat er met me gebeurd was. Woedend begon ik op alles en iedereen te foeteren. Ik was zo buiten zinnen dat ik niet meekreeg hoe het lijntje dat mijn hartslag voorstelde steeds hogere pieken toonde. Ik zag ook niet hoe de arts naar mij toesnelde en me zorgvuldig maar vlug onderzocht. Hoe hij de rode alarmknop indrukte en mijn moeder zich aan mijn bed wierp. Hoe Therese op de grond in elkaar zakte.
In plaats daarvan zag ik haar. Daar was ze toch, Lauren. Ik had haar al die tijd gemist en nu was ze toch gekomen. Ze stond bij het raam en zag er mooi uit in haar bloemetjesjurkje. Ze droeg een verse krokus in haar lange, golvende blonde haar, mijn Lauren.
´Kom maar liefje, het is goed zo. Neem mijn hand, ik weet de weg. Je hoeft niet bang te zijn,` fluisterde ze kalm.
Zomaar uit het niets was ze verschenen en ik wilde niets liever dan met haar mee gaan, het was goed geweest hierboven. Ik knikte instemmend en toen, alsof ik het al die tijd wist maar diep weggeduwd had, drong het verleden scherp tot me binnen.
´Denk je dat het een mooie kleur wordt als het opgedroogd is?` Lauren spetterde plagend wat verf richting mij. Ik zat op een sinaasappelkistje en week achteruit.
´We hebben hem toch samen uitgezocht. Bovendien is het hier op het balkon veel lichter dan binnen. Gewoon laten drogen en dan zien we vanzelf wel wat het wordt` antwoordde ik.
Ik doopte mijn kwast weer in de pot en streek ermee over het grenen hout. Toen schoof ik wat dichter naar de balustrade zodat ik de groeven met meer precisie kon inkleuren.
Plotseling voelde ik een kwak koude vloeistof over mijn wang naar mijn mond sijpelen.
´Kreng,` zei ik droog maar ik glimlachte er breed bij.
Met mijn wijsvinger wreef ik de turkoise kleur van mijn gezicht en doopte de kwast diep in de pot. Mijn wraak zou zoet zijn. Toen zwiepte ik mijn arm naar achteren, klaar om een flinke pets verf in haar gezicht te werpen.
Lauren was al opgestaan en rende om de kast heen. Ik volgde haar op de voet met de kwast in mijn linkerhand, mijn rechter uistekende naar haar. Uiteindelijk stond ze klem tussen het sinaasappelkistje en de houten balustrade. Terwijl ik dreigend een stap dichterbij zette om haar mooie gezichtje in te kleuren, deinsde Lauren verder achteruit. Ik wilde haar nog waarschuwen maar ze struikelde al over de terracotta pot en schoot achterover, haar bovenlichaam hellend over de balustrade. Even dacht ik nog dat ze het express deed. Het leek heel onschuldig maar ik zag aan haar benauwde gelaatsuitdrukking dat ze niet in staat was om haar evenwicht zelfstandig terug te brengen.
´Jonas!` riep ze, ´ik val!`
In een reflex greep ik naar haar uitgestrekte hand maar deze glibberde als een vis weg door de natte verf.
´Lauren hou vol!` schreeuwde ik. Lauren gilde hysterisch. Ze hield het niet vol en gleed steeds verder naar achteren. Ik probeerde haar vervolgens nog bij de benen te grijpen maar de angst in haar grote ogen vertelden me dat het goed mis was. Toen ik haar terug probeerde te trekken voelden we allebei hoe de losse schroeven steeds erger begonnen te wiebelen. Ik had het nog niet gedacht of met een harde klap brak de balustrade doormidden, houtsplinters vlogen alle kanten op. Ik zag hoe de verfpot van vijf hoog naar beneden tuimelde en op de harde tegels neerkletterde. Het ging ineens zo snel allemaal. We hingen samen over de rand van ons balkon en glipten weg. Als laatste strohalm klemde ik mijn linkerbeen achter een overeind gebleven balk maar toen deze ook los raakte wist ik dat het gedaan was met ons. Lauren viel als eerste, haar hoofd naar beneden. Ik sloeg een kreet van ongeloof uit, mijn lichaam volgde machteloos het hare en samen raasden we de diepte in.
De grond naderde terwijl mijn bewustzijn alles in slomotie beleefde. Onze lichamen zeilden als bladeren door de lucht. Ik voelde hoe de warme zomerwind langs mijn gezicht streek en voor een moment voelde ik me vrij, gedragen, tot in het oneindige. Ik dacht niets, voelde niets, legde de weg af totdat de wereld om me heen donker kleurde, aardedonker.
Wat had ik gedaan? Een gevoel van angst en schaamte trof me. Inmiddels was er een heel team witte jassen in de kamer gearriveerd. Ze stonden discusiërend over me heen gebogen. Allen waren ze met mij bezig.
Weer zag ik die markandere dokter dat woord uitspreken en eindelijk begreep ik wat hij bedoelde. Hij sprak haar naam uit. Lauren. Mijn Lauren. Ze had de val niet overleeft.
Het was duidelijk wat me te doen stond. Ik wierp nog een laatste blik op mezelf. Mijn lichaam was nu akelig wit weg getrokken en er kwam bebloed slijm mijn mond uit. Er viel niets meer aan te redden.
Tussen de chaos en het verdriet die de kamer vulden was slechts één lichtpuntje. Ze scheen zo helder als een lampion. Het was een prachtig licht en ik wilde het volgen.
Lauren stak haar hand naar me uit. Ik sloot me in haar armen en liet me zachtjes meevoeren. We zouden de aarde verlaten, samen. Het leek alsof we naar een fluwelen wereld afreisden, vol liefde en rust.
Het ziekenhuis vervaagde langzaam, ik wuifde symbolisch mijn familie gedag totdat ik alleen nog maar mijn hoofd kon zien dat steeds verder in het kussen wegzakte. Ik voelde dat mijn longen nog een laatste restje lucht bezaten. Het kietelde als een fris lentebriesje in mijn gezicht toen het met de laatste adem naar buiten ontsnapte.
feedback van andere lezers- julien_maleur
een vlot geschreven stuk uit een dagelijks realiteit.
vg JM
Danielle_84: Dankje voor deze reactie! - MarieChristine
Macabere scène die je adequaat hebt beschreven. Naar het schijnt bestaat "uittreden" echt. Hopelijk maken we dit nooit mee.
Groetjes,M-Ch.
Danielle_84: Ik heb zelf ook mijn twijfels maar er schijnen mensen te zijn die het mee hebben gemaakt. Dank je voor je reactie! - manono
Het onderwerp is niet erg opbeurend maar je beschrijft wat er gebeurt uitstekend (zinsconstructie, woordkeuze, ritme).
Het gebeuren komt ook heel geloofwaardig bij mij over.
Danielle_84: Het is de bedoeling dat je de hoofdpersoon gelooft ook al geloof je niet in buiten jezelf treden. Ik heb daar zelf ook zo mijn twijfels over.
Blij te lezen dat je de beschrijving goed vindt. Dank je voor het commentaar... - Magdalena
Amaai, schitterend!
Danielle_84: Bedankt! - hettie35
Inderdaad Macabere vertelling, er zit wel en goet ritme in.
groetjes Hettie
Danielle_84: Dankjewel voor je reactie. Het is inderdaad fictief geschreven... - silvia
goed geschreven !
groetjes
Danielle_84: Fijn om te lezen! - tessy
ik ben er stil van, heel knap neergezet
Danielle_84: Dankjewel voor het compliment Tessy! - GoNo2
Prachtig!
Danielle_84: Dankjewel!
|
