|
< terug
Heimwee maar waar naartoe Hoofdstuk ( 23 )
En ze was opgeknapt van het douchen dat was haar duidelijk aan te zien. Hij zag iets van haar oude veerkracht terug in haar houding. Zijzelf had zich voorgenomen om aangekleed de dag door te brengen, met alleen wat rustpauzes als het echt te veel voor haar werd.
Beneden gekomen viel haar oog dan ook gelijk al op de acte die nog op de tafel lag. Gelijk schoot het door hem heen dat hij de fout had gemaakt om het zo open te laten liggen Hij had haar voorzichtig willen voorbereiden over het nieuwe onheil dat er weer bij gekomen was.
Te laat nu, ze pakte de brief op en begon te lezen. Hij zag haar verbleken en vervloekte zichzelf
voor zijn onbedachtzaamheid. Toen ze uitgelezen was keek ze hem vragend aan en vroeg,
,, Wanneer is dit gekomen?" Hij vertelde haar van het vroege bezoek van hun dochter en dat
ze dit had achtergelaten. Ze keek eens naar buiten en zuchtte zacht, wanneer hield het op die
alles overheersende zwarte wolk boven hun bestaan. ,, We zullen moeten helpen willen ze hier
ooit nog weer uit komen", sprak ze toen. Hij knikte was het er wel mee eens, maar dat kleine
stemmetje in zijn hoofd zeurde maar door. ,, Waar hield het op en leerden ze er van als ze maar
bleven helpen. Had hij daarvoor al die jaren zo hard gewerkt om nu zijn zuinig gespaarde geld
voor de zoveelste keer uit te geven aan schulden die niet van hun waren".
Ze zag hem denken begreep het ook wel want ook zijzelf had er geen goed gevoel bij om weer
te moeten opdraven als de nood hoog was. ,, Dit wordt de laatste keer", sprak ze,, Dan zal
het afgelopen moeten zijn, dat zullen we heel goed duidelijk moeten maken. Desnoods zetten
we het op papier om hun eraan te herinneren dat ze het geleende geld terug moeten betalen
als ze in betere tijden komen". Haar stem bracht hem bij de werkelijkheid terug, ,, Goed
nog één keer, ik zal het vandaag nog in orde maken en zeggen dat ze vanavond hier om
acht uur worden verwacht". ,, Zullen we dan later op de dag een kleine wandeling gaan maken
om even uit te waaien?"vroeg ze .,, Doen we", zei hij,, We zullen er vast van opknappen".
,, Ik ga nu alle dingen regelen die moeten gebeuren om de zaak vandaag rond te krijgen
dan hebben we de middag voor onzelf", sprak hij. Ze knikte gaf hem een zoen streek eens over
zijn wang en wenste hem succes met alles.
Toen hij eenmaal in zijn werkkamer zat gingen haar gedachten toch weer ongemerkt naar de
kleinkinderen, hoe zou het met hen zijn en konden de andere oma en opa het wel aan?
Ze wilde het zeker weten en pakte de telefoon om te gaan bellen naar haar kleinkinderen.
Achteraf was dat het beste wat ze had gedaan, ze kreeg huilende kinderen en een licht
overspannen oma aan de telefoon.
( Wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- MarieChristine
Ik betwijfel of ze de rest van de namiddag voor hunzelf zullen hebben. Heel mooi geschreven Hettie.
Groetjes, M-Ch.
hettie35: De tijd zal het leren hé!
dankjewel voor het komen lezen
dat waardeer ik zeer,groetjes Hettie - silvia
't is duidelijk dat de ellende nog lang niet achter de rug is...
graag komen lezen Hettie !
groetjes
hettie35: Dankje Silvia ben ook echt blij dat je zo
een trouwe lezer bent.
groetjes Hettie - manono
Zo beklemmend is het! Mooi beschreven, Hettie!
hettie35: Dankje Christel fijn om te horen,
je bent zo een trouwe lezer
dat stimuleert erg weet je dat?
groetjes Hettie - tessy
Het blijft me boeien en ik kijk telkens nieuwsgierig uit naar het vervolg
hettie35: Fijn om te horen Tessy,
groetjes Hettie
|
