|
< terug
*Clandestien* - 27. een echte vrouw ...
- Hoe voelt het om een man te zijn? vroeg Diane.
- Hoe bedoel je?
- Het toneel bedoel ik. Je speelde dat je een man was.
- O, bedoel je dat. Ik speelde graag Lennart-verrader. Voor de rest weet ik het niet zo goed. Misschien ben ik geen echte vrouw.
- Wat?
- Ik ben geen vrouw, zei ze zacht, geen echte vrouw. Vraag het maar aan Lennart.
- Je bent wel een vrouw. Maar Lennart is een man. Hij wil je vrouwelijkheid stelen. Net wat jij niet afgeven wil. Als je met hem voort wil gaan, moet je je vrouw zijn laten varen en hem ontmannen. Dat is het geheim van de oergodin en echtgenote.
- Ben jij een vrouw, Diane?
- Ik ben een vrouw. Een echte vrouw, een eeuwige vrouw. Zoals ik hier zit, zoals jij hier zit, eenzaam op een berg, op een berg van heerlijkheid. In alles gave, met een warme, zachte schoot, bereid te ontvangen, bereid tot overgave, gedoemd tot eeuwig maagdendom. Omdat geen man zijn hoofd komt leggen in mijn schoot. Omdat geen man gelooft dat er wezens bestaan die enkel zijn in de puurheid van ontvankelijkheid. Wezens die geen macht behoeven. Wezens voor wie macht gewoon te min is. Als ik dat eens kon vertellen aan mijn vriend die Nietzsche wordt genoemd.
- En als er toch een man komt, Diane, die de berg beklimt en die zijn hoofd legt in je schoot?
Diane keek peinzend voor zich uit. Dan keerde ze zich naar haar toe en keek haar onderzoekend aan. Heel lang met grote ogen vol begrip.
- Wat dan, Diane? vroeg ze, met neergeslagen ogen.
- Je weet het, zei Diane. Als Godot toch komt, dan staat de hemelpoort voor je open.
- En eens hij weggegaan is?
- Dan ben je rijk. Dan ben je wijd. Zoals Hildegard von Binghen. Zoals Hadewych.
- "Alle dinghe syn my te enghe. Ic ben zo wyd."
Ze citeerden het samen. Als uit één mond.
Ze trilde. Als een riet. Diane ziet het, dacht ze, ze kan het aan me zien. Diane streelde zacht haar lange haren. Ze kon het nauwelijks verdragen. Ik wil geen vrouw die mij streelt, dacht ze. En ook geen man meer, nooit meer. Ik heb de hemelpoort zien openstaan. Ik ben rijk.
- Je bent rijk, zei Diane.
Ze verstijfde.
- Hoe weet je het?
- Ik kan het aan je zien. Je bent anders. Geen ontvrouwde vrouw. Een vrouw gebleven. Een echte vrouw. Een volle vrouw. Geen maagd meer zoals ik. Je wacht niet zoals ik. Je verwacht. Je draagt de toekomst in je buik.
Ze snikte. De tranen rolden zomaar uit haar ogen. Bijna emotieloos.
- Godot bestaat, Diane. Verwachten is een weelde. Heerlijk uitkijken over de vlakte. Zeeën van tijd.
Diane deed er het zwijgen toe. Geen mens gelooft nog in Godot.
- Geloof je in Godot? vroeg Diane neutraal.
- Ik was nog een kind, fluisterde ze verontschuldigend, een onschuldig kind.
Diane zei niets. In haar zwijgen lag een vraag. Openheid. Een schaal. Ze zou alles kunnen vertellen nu. Precies zoals het geweest was. Precies zoals het nu nog voortging en altijd voort zou blijven gaan. Haar verhaal. Het enige wat nog van zichzelf was. Het enige in haar dat haar rijkdom uitmaakte. Haar intimiteit. Die zinloos bleef zolang ze niet kon delen. Niet mocht delen. Niet mocht mededelen. Waarvan ze afstand moest doen. Die ze uit moest strooien als parels voor de zwijnen.
- Waarom vertel je het mij niet? vroeg Diane.
Er klonk een zweem van aarzeling in haar stem. Aarzelen past niet bij Diane, wist ze.
- Ik denk dat ik het je niet gun, zei ze. Mijn verhaal is veel te mooi om verteld te worden. Zo mooi als het geweest is kan ik het nooit vertellen. Rijkdom die te groot is, is ondeelbaar. Geheimen ontmantelen is heiligschennis.
Diane trok zich terug in een waas van sereniteit en met een nieuwe vaste stem gooide ze het gesprek over een andere boeg.
- Gaan we morgen naar de stad?
- Ja. Ik heb alles geregeld. Morgen kunnen we naar de stad.
Rien kwam met natte voeten aangeslenterd.
- Ja! Morgen naar de stad! Avonturen beleven. Echte!
Het kind was door het dolle heen.
- Dat gaat niet, Rien. Morgen is het maandag. Morgen moet je naar school. Wim komt even op je passen om vier uur. Ik zal thuis zijn voor het eten.
- Wim...
Het kind glimlachte. Wim was even goed voor haar als de stad. Ze mocht Wim. En Wim mocht haar.
- Wie is Wim? vroeg Diane voorzichtig.
- Wim is mijn studentje. Hij volgt Franse les bij mij. Hij kan mij niet betalen. Wim is alleen op de wereld. In ruil voor de les past hij nu en dan op Rien. Als ik er niet meer ben, zal Wim het van mij overnemen.
- Wat van je overnemen ?
- Mijn lessen en mijn moederschap.
- Je moederschap? Ben je van plan om dood te gaan?
- Nee, maar je weet nooit.
Rien kwam tussen hen in zitten. Wat een gesprekken voor een kind, dacht ze.
- Wim is lief, zei Rien.
- Ja, beaamde ze, Wim is lief.
feedback van andere lezers- commissarisV
Mooie climax op 't einde van het stukje.Wat lees ik dit graag.
Enne, laat hem die 'Über das pathos der Wahrheit' heeft geschreven maar ontmannen; hij voelt er niks meer van.William
Vansion: :D - waterklok1
de gevoelens van de personages zijn zéér goed uitgedrukt!
echt mooi...
op een berg van heerlijkheid...
groetjes
lot
Vansion: dat is omdat jij je zo goed kan inleven. dat merk ik wel in je verhalenvloed. als ik meer tijd had las ik ze allemaal. - Jean_Loeckx
Een héérlijk stukje "Clandestiniteit" tussen vrouwen, An.
Vansion: ... voorbeeldje van averechtse elkaar bevestigende dialectiek ...
|
