Volg ons op facebook
|
< terug
Miep heeft de X Factor niet?
Miep heeft ontdekt waarom ze zich verveelt:
Ik moet er een nieuwe wending aan geven anders loop ik betonrottend vast. Zit ik over drie maanden met een burnout van het me een slag in de rondte gotvergeten vervelen. Weer opgescheept met die hersenfetisjist, die leuterzeurende, naar het verkeerde peurende, kuttherapeut.? Bah nee.
Overal grijp ik wel-hier-en-de-gunder naast zolang die truttebol van derneven niet eindelijk eens met haar depressie is uitgeraasd. Niet jong genoeg meer ook, om even makkelijk in de kroeg te scoren.
Haar huid vertoont zwakke verzakte zachte plekken, in tegenstelling tot haar hart. Dat houdt ze potdicht, voor aasgieren met stoppelbaardjes, die ze verschrikkelijk vindt. Van kerels, die zielig beweren dat hun vrouw hen niet begrijpt, krijgt ze tegenwoordig trouwens ook spontane kotsneigingen. Ze is te ervaren om het leven te slachten, alsof ze natuurlijk wel even met het grootste gemak de hoofdprijs in de wacht sleept.
Op de bank uitgezakt overweegt ze wat ze verder met haar bestaan uit zal vreten. De overtollige vrije tijd hangt als oude lappen om haar heen. Als ze op de WC zit om een gezonde glanzend donkerbruine jongen weg te draaien, krijgt ze een ingeving,
"Verrek, het werkt dus echt. net als bij die man die ik zondagochtend op de TV zag," kletst ze tegen de closetrol, die ook op zijn eindje loopt.
"Die vent was kunstenaar, kreeg ook gouden invallen als hij zat te poepen, is zeker normaal? Zal de ontspanning met zich meebrengen? What ever, so what? Leven in de brouwerij moet er komen, zonder dat ik me meteen tussen mensen begeef." Als ze doortrekt is de beslissing al genomen, ze heeft ideetjes genoeg, dom is ze tenslotte allerminst.
Iets voor eenzame geraniae? Misdeelde dieren? Me inzetten tegen de verrechtsing? Is het ageren tegen die geblondeerde strooien politicus niet een tikje bekrompen, te voor de hand liggend? Nee ik wil iets origineels.
Ze is nog in haar badjas, heeft geen zin om te gaan douchen ook en zet koffie, ondertussen laat ze het in haar hoofd de vrije loop.
Mensen zouden moeten kunnen schelden, zodat ze zich in het wilde weg uit kunnen leven, dat lucht op. Het liefst zonder enige vorm van censuur. Niets moet, alles mag.
Ze besluit uiteindelijk voor totale vrijheid en "De achterlijke Amazone." valt als naam gelijk met de laatste druppel koffieroom op zijn plaats.
"Tenslotte is het allemaal maar virtueel, één van mijn borsten zal ik er niet voor hoeven amputeren. Nu moet ik nog een opzet met categorieën bedenken. Anders wordt het een onoverzichtelijk puinhoop, allegaartje, ik wil er tenslotte wel weg in kunnen vinden. Waar moet ik naartoe werken?"
Ze schetst aan tafel met een afgekloven potlood een organogram waarin de structuur overzichtelijk is opgedeeld, kleedt zich snel aan want Trixie, hun gladharige de tekkel, staat ook op knappen, piept al ongeduldig bij de voordeur. Als ze door het park loopt ontvouwt zich haar plan, alsof het al maanden klaar lag om te worden uitgevoerd en ze is in opperbeste stemming als ze uitgewaaid weer thuis komt. De luxaflex bij haar buurvrouw zit zoals de laatste maanden, nog potdicht, ziet ze.
Zich in anderen in leven is voor haar een peulenschil, eigenlijk wel haar sterke kant ook.
Aan het eind van de dag heeft ze al een aardig agressief beeld weten te bouwen. De achtergrond is gifgroen, de linken paars. Er komt een knop voor woede, ongrijpbare onrust, verdriet, liefdesleed, (want als alles goed zit in de liefde, huisboombeest het te suïcidaal saai.)
"Lieve Lassie" voor onzekeren. Achter "stiekeme moord" mag ieder zijn fantasieën uitvouwen over hoe hij of zij de perfecte, maar vooral pijnlijkste, martelmoord zou willen plegen.
"Ik noem mezelf Orakel Debbie voor vraagbaak "Lieve Lassie" en de mensen moeten op elkaars inzending kunnen reageren. Je zult zien, komt er vanzelf een idee voor het volgende boek. "vertelt ze enthousiast onder het eten tegen haar man Henk, die inmiddels wel zo'n beetje alles van zijn vrouw gewend is, Nee hem maakt ze de zeik niet meer lauw met wilde plannen, ben je mal. Hij heeft zijn eigen spelletjes.
Loom en een beetje teut krijgt ze de laatste ingeving voor ze uren na hem naar bed gaat.
"Misschien ook een knop voor zelfmoord? Mocht ik dan.... misschien zit er die ene perfecte suggestie tussen.....?
Haar man ligt zoals gebruikelijk al te snurken. Zij is zijn meest geliefde meubelstuk, zolang ze hem zijn natje en droogje maar aanreikt. Naast hem slaapt ze snel in en durft in haar droom weer alles. Ze kan zweven, hoort het publiek beneden haar bewonderend sissen. Vliegend in haar meest uitdagende negligé draagt ze de hele monoloog van hun huidige toneelstuk voor. (Ook dit jaar doet ze weer mee, drie voorstellingen. De kleine zaal weliswaar, maar toch, altijd uitverkocht. Ze hebben inmiddels al een aardige reputatie en een vast publiek aan zich weten te binden. Het stuk gaat deze keer over een broer. Zelf is ze enigs kind.) Met wijd uitgespreide armen, vliegend boven Nederland, de juiste ademhaling gebruikend, galmt ze haar rol rond en men hangt met open mond aan haar volle lippen, ze geniet, het windt haar vochtig op.
"Woorden als staaldraden dragen de oude verhalen door de wereld die stokdoof is. Vertwijfeld sloeg hij me laatst, twee tintelkletsen, om helemaal, verdomme niente nada niets. Om vijf minuten te vroeg. Die oude gevolgen vermalen niet mijn impuls voor opnieuw en nogmaals toch vergiffenis, want de deur wordt niet eeuwig dichtgeslagen.
Zijn stalen hart steelt in afwezigheid, schaaft de pijn en de harde rancuneschijven slijpen klein. Er is geen medicijn tegen zijn verbitterde herinnering en iedere normale vraag ziet hij al als aanval. Praten is zo eng als aderlaten. Zo houdt hij zijn wereld recht en in stand. Hoort zijn hart oude emoties vanuit ijskristallen schuldigheid, storten trotse hagelstenen, die bliksemdeuken, weer donderbeuken tot het keelt, strot en kooit. Het dooit nooit, zijn vereelte jaloezie. Het is doodangst. Nimmer huilt of schuilt hij als het kind in mij of geeft hij ons een kans op ooit naderbij. Vanachter het imago van geluk en de oude verschraalde façade kijkt hij toe en kluist in wrok. Tijdverstrooiing die zijn genade kraait. Nee, hij doet niet mee aan mij. Doodgezwegen laat hij mij leven tot in eeuwigheid. Broer die nimmer buigt of liefde zaait, geen millimeter nader komt en straks is hij opnieuw te laat, zoals bij zijn vader. Hij weet niet beter dan alle anderen de schuld te geven van zijn niet bestaande verlatenheid." Het lijkt alsof Miep alleen in haar droom snapt waarover het gaat. Dan wel, dan snapt ze alles.
Als ze in het halfdonker wakker wordt zijn haar wangen nat. Het is te vroeg, Henk ligt er nog. Voor het bed liggen zijn sokken van gisteren en ze weet zijn uitgelubberde onderbroek, die vuil gebruikt onder de wastafel is geslingerd.
"Ik heb de x factor verdomme nou eenmaal niet," peinst ze.
Later, als ze opnieuw haar ogen opent, zijn haar wangen droog, Henk is weg. Voor het bed liggen nog steeds zijn sokken, vertrouwd als altijd. Ze zucht bij voorbaat om zijn dagelijkse onderbroek. Het is lang geleden dat ze hem probeerde bij te brengen zijn zooi achter zich op te ruimen. Vuil gebruikt, zal ze hem onder de wastafel vinden. Met pijn in haar kop glijdt ze in haar burgerlijke pluismuilen en huilt traanloos, als ze het remspoorbesmette vod zonder nadenken in de wasbak gooit. Automatisch in de goede en in de badkamerspiegel beloert ze nauwgezet haar verkreukte uitgewoonde hoofd, met een zelfspottende glimlach.
"Nou en? Hij heeft zelf toch ook de X Factor niet, verdomme. Stelletje afgekloven oude vaatdoeken zijn wij. Huisje-kerstboom-mispoes-tuitgemuisd. Het is niet anders. Niet meer dan een burgerlijk klokkenstel, maar ik klim er niet van op de kast, oh zo."
Opgewekt loopt ze de spiltrap af en smeert haar donkere volkoren brood. De koffie moet extra bitter deze morgen, want ze heeft een fikse berg te verzetten.
"Zeg moppie op je worstenpootjes, ga je zo mee? Vrouwtje moet de buurvouw uit haar kater slepen, ze ligt vast weer in bezopen coma uitgevloerd voor de bank. Dat mens moest eens weten hoeveel talent ze vergooit. Ze zou er met gemak een bestseller uit kunnen slepen, met haar kapotte jeugd, maar nee, zelfs daar is ze nog te beroerd voor. Ziet eens pollemopsie van me, hier zijn je brokjes." De hond luistert met gespitste oren, het ene altijd zo lief omgeklapt en valt meteen zijn eten aan. Miep gooit gedachteloos haar vuile kopje van de vorige dag vol koffie. Vandaag kiest ze voor naakt, zwart, ze weet dat koffiemelk haar nu te zwaar valt. Ze ploft in haar ochtendjas met het brood op de bank en de hond, uitgegeten en gedronken zet zich trouw naast de voeten van zijn vrouwtje. Hem maakt het niets uit dat ze raaskalt als een kip zonder kop. Miep kan het zelf na al die jaren ook geen moer meer schelen dat haar moeder mensen, die in zichzelf kletsen, achterlijk vond.
Eerst de vuilniszak naar buiten, dan Dora in haar kleren hijsen. Samen mops langs de boom zetten en boodschappen doen, anders is het brood weer op bij de C1000 en ze hoeft niet te protesteren, het is genoeg geweest. Vandaag is het feest en we zetten de boel op stelten.
Ze pakt al kauwend een boodschappenlijstje, ze heeft zin in bladspinazie, vers, niet uit een pak en ze schrijft ook gehakt op.
"Ik zal Henk eens verrassen met gehaktballen, is hij gek op. Met sambal en ketjap. Vanavond wel zin in een robbertje."
Of anders als hij thuiskomt, verras ik hem in mijn jarretels, achter de voordeur. Krijgt hij de tijd niet eens om zijn koffer naast de kapstok te zetten. Zo maar even douchen, toch, want het werkt daar beneden nog naar behoren.
De tekkel ligt inmiddels ook tevreden met zijn kop op haar zachte slippers.
Een half uur later, schoon en glad staat ze in haar heerlijke katoenen kaftan klaar. Inlegkruizen niet vergeten trouwens, weet ze op de valreep en de hond heft zijn kopje vrolijk op.
"Zeg pollemuppeltje, heb je wel zin? Ga je met vrouwtje mee?" en ze stappen samen kwispelend van plezier de galerij op. Ze gaat met haar sleutel bij de buurvrouw naar binnen en Dora is niet eens chagrijnig als Miep haar de trap op jaagt, ongevraagd helpt iets fatsoenlijks uit te zoeken om aan te trekken.
"Zeg Door, dit is de laatste keer dat ik je help, ik heb er zat van, dat gezeik moet maar eens afgelopen zijn. Hier je rode pumps, staan goed bij je rode broek en je komt ook mee. Boodschappen doen, daarna aan de slag. De website draait als een tierelier en je helpt me maar. Er is er één, die is zo geniaal, verzint de meest uitgelezen technieken om zijn vrouw te pesten. Hoe hij er op komt is me een raadsel, maar gratis vliegen je de plots om de kop. Niets meer te zeuren, er moet eens iets positiefs gebeuren."
Dora, ze is er onderhand wel aan toe, verzamelt al haar moed en laat zich door Miep bemoederen. Haar buurvrouw is de enige die haar aan het schrijven krijgt en ze lopen opgewekt met de hond naar de C1000.
(wordt vevolgd)
feedback van andere lezers- manono
Ik vind het boeiend geschreven maar één stuk kan ik niet goed in de juiste context plaatsen, beginnende met "Woorden als staaldraden...."
Zegt Miep dit hardop of heeft het iets te maken met het toneelstuk?
Ik lees graag het vervolg.
Dora: Miep droomt de monoloog, die ze in het toneelstuk heeft. Later blijkt pas, waar die monoloog vandaan komt en waar die voor staat. - Mistaker
Ik vind het minkukels van vrouwen en het verhaal nogal verwarrend maar zeker leuk om te lezen. Misschien voortaan ook wat kortere afleveringen? Als het geen zondag was, had ik nl. nooit tijd gehad om dit te lezen en dat geldt wel voor meer mensen denk ik.
Groet,
Greta
Dora: Ja, minkukels, die vrouwen. Als schrijver kun je ze maken en breken, niet waar? Ik weet nog niet of het jammer is dit verhaal in te korte stukken te breken, Zal er eens op letten, dank je. - silvia
ik vind je stijl geweldig en lees graag meer van jou :-)
groetjes
Dora: Dank je. Ik zal mijn best doen. - GoNo2
Een beetje kortere episodes aub?
Dora: Zal ik doen - hettie35
Ik lees dit graag, alleen een beet je lang vind ik.
groetjes Hettie
Dora: Dank je, te lang snap ik. Dank je. Een probleem. Dan kies ik er voor de spanning niet te doorbreken.
|
