Volg ons op facebook
|
< terug
Versplinterde spiegels (2)
Deel 2
Versplinterde Spiegels
De volgende dag gaat Cock naar zijn werk, alsof de aarde niet beeft, alsof ik nog leef. Naast mezelf functioneer ik mechanisch op de automatische piloot, want Maartje heeft me nodig. Ik sla de zombie gade, die ik ben.
Niets vertrouwd, alles koud, voel ik me een stomme stokoude afgestompte heks. Een verkreukeld, aan flarden gereten, wezen. Het sleept zich in een afgepeigerde ochtendjas op domme wilskracht door noodzakelijkheden. Daarnaast zweeft een jonge oververmoeide moeder, doorzichtig als een bijna onzichtbare zweem.
Ze dwaalt als een Sylvia, een bosnimf, rond in een onherkenbaar groezelig vergruisd niemandsland.
(Dat uitgewoonde wicht ben ik, mijn lijf, dat eet maar niets proeft. Dat ijskoud zonder warmte niet ontdooid. Dat tast, maar niets voelt. Dat gaat, maar het staat niet op voeten. Dat werkt, maar geen bevrediging voelt. Dat kijkt, maar geen diepte ziet. Dat hoort, maar dat de trilling van muziek mist. Dat moet blijven leven om het kind alle liefde te geven die er in me is. Maar,…. waar ben ik zelf? Ik weet dat ik zuiver was, ooit.)
In deze grijze staat van beleg is er noch saamhorigheid met of samenhang in mij.
(In een vorig leven, waar niet alle kleur was doorgelopen. Nu is dat alles opgelost.)
Zolang Maartje in bed ligt ben ik zielloos, besluitloos, ongeliefd depressief. Zodra ze wakker is ga ik met haar in mijn armen door een gelauwerde poort, betreed de wereld. Daar proef ik ons wel volledig. Voel, zie en ruik ik, alsof er niets kapot is. Dan geniet ik intens van haar en mij. In het levende sprankelende nu.
Cock laat zich echter amper meer zien, woont even ergens anders, moet zich bezinnen, ach ja?
"Mijn zoon treft geen blaam! Jij bent hier schuldig aan." zegt opa Le Roy en heft mij daarmee op.
"Jij hebt hem in haar armen gedreven." poneert hij zelfs, alsof hij er meer van weet dan ik.
(Integriteit is in jouw geloof niet heilig? Ben ik even blij, dat ik niet zo verdraaid kerks ben, als jij. Jij heult met overspel, vuile huichelaar. Over mijn rug meten met twee maten? Mij kleedde je onchristelijk met je ogen uit, dus is het overspel van je geliefde (enig overgebleven) zoon ook niet buitengewoon? Jouw geamputeerde oogappel hing rottend aan jouw hypocriete, door de dood gespleten boom. Viel er ook niet ver vanaf, kennelijk? Mij niet gezien! Ik heb medelijden met je vrouw, die jij als slovende huishoudster in het verdomhoekje houdt. Jaweh en eucomenisch en zo? Ik ben in één klap bevrijd van jouw onfatsoenlijk geile geloer, dwarse onchristelijke collectezakkendrager, opa Basta met je dubbele waard.)
Cock blijft daarna volledig onzichtbaar, is uitgepraat. Na "ach jij?... en ik ben een randdebiel?"
(Wat je zegt ben je zelf, met je onfatsoenlijke omgedraaide verwijten. Wie gaat er hier nou vreemd? Wie durft er geen gesprek over aan te gaan? Jij, laffe gevulde koek. Schuif jij negen jaar samen ontwikkelen echt moeiteloos terzijde? Dan stelde ons huwelijk dus niets voor, toch? Ons kind blijft ondanks alles toch het mooiste wonder dat ooit bestond, al ben jij zonder omkijken overgelopen, zonder afscheid te nemen. Jij hebt zelfs niet één lullig keertje naar mij en jouw kind gezwaaid.)
Vrienden praten in de verte, woorden, klanken, zinnen die geen zin hebben. Niemand komt bij me binnen met hun inhoudsloze woorden. Ook de lieden van de echtparentherapiegroep niet, waar we nog aanwezig zijn. De eerste weken hijs ik me af en toe in kleren, sleur mijn, binnen twee weken broodmagere lichaam, vreugdeloos mee om inkopen te doen.
(Life goes on, zeggen ze. Ook als er niets meer over is? Alleen het kind dat al werd ontkend toen het drie weken in mij groeide? Ik ben gek? Omdat ik meteen wist dat "het" bestond?)
Wassen, koken, strijken, soppen, wachten tot Maartje mij een kortstondig shot leven injecteert. Ik vlucht jankend, halverwege de derde praatgroepsessie na Maartjes geboorte, weg.
(Ik kan niet langer redelijk, fake "sterkverstandig" zijn.)
Ik heb haast, wil wel een bloedgoede moeder zijn en regel de volgende dag meteen mijn eigen hulp bij Frans Wittewaard, de psycholoog van Stichting Jeugd, Gezin. Privé in therapie is mijn kwetsbare verwarring toegestaan, geaccepteerd. Frans stimuleert en inspireert. Aan zijn hand zoek ik de uitgang van het platgetrapte land. We besluipen stinkende oude ruines, waar een gevoelloze archeologe de scepter zwaait, die moeder heet. Ze weet niet, dat in haar lege regelkastelen, onder de oude verweerde stenen, geen liefde huist. Men is er als kind overgeleverd aan bruut natuurgeweld. Zonder aanraking, lieve zachtheid, ruikt het er muf.
Naar beschimmelde aardappelkelders. Kinderen worden er opzij geschoven, als het onherroepelijke nare resultaat van het liefdesspel. Achter haar ijzeren ophaalbrug vond alleen de kasteelheer, dat bijdehandte peuters er niets aan kunnen doen dat ze bestaan. Volgens mijn vader behoorde ik er te zijn. Ik was zijn "lekker dierke, onze vrolijke Frans". Gelukkig maar. Bij hem wist ik me gewild, leuk, levenslustig, intelligent.
Frans graaft met mij mijn leeg gevreten onschuld op.
(Te vaak genegeerd. Mijn man is als mijn moeder en Broer. Ma had geen kinderen onder haar hoede moeten hebben. Ook mijn goedmoedige goedzak en oudere broer niet. Zonder geboortebeperking was er enkel berekening, geheel onthouding. Arme trouwe vader, drooggelegde man met zijn bange seksueel gefrustreerde vrouw.) Meedogenloos leg ik, uiterst voorzichtig, vroeger bloot, knoop het aan het hoe en waarom van mijn keuzes, aan dit verzopen heden. Weggecommandeerde kwetsbaarheid, die ik opnieuw kan verwelkomen.
Ik vertel Frans toch ook de warme geborgen verhalen, die er daarnaast weldegelijk waren. Het was niet alles kommer en kwel. Onzichtbaar gemaakt, overwoekerd geraakt door brandnetels en ander stekend onkruid, welvaart, desinteresse en mijn broer ging altijd eerst voor.
(Al had hij een onloplosbare haat/liefde verhouding met ons alle drie.)
Frans en ik komen ook langs mijn eigen bouwsels, eerlijke idealen. Hij wijst me op de gebouwen, die niet zijn geëxplodeerd en nog fier overeind staan, waarvan de deuren op een kiertje staan.
Daar kan ik voorzichtig naar binnen gluren, de veebelovende frisse jongknapperige geur van opsnuiven, mijn toekomstige ik. De architectonische hoogstandjes van mijn eigen open gedachtestructuren, waar iedereen gelijk is. Welkom is in mijn huis ieders eigenheid, het mag er ook de vrije loop hebben, zolang we elkaar horen en zien, respecteren.
(Daar kan ik ooit weer wonen, als ik sterk genoeg ben om de bittere pillen van glasharde aardse waarheden te slikken. Ik ben mijn eigen dromen trouw gebleven en die van Cock? Die zijn mijn verantwoording niet meer. Het zijn verzwegen dubbele agenda's gebleken. Cock kon zichzelf, en dus mij, niet vertrouwen.)
Wordt vervolgd.
Ps. Dit is een deel van een verhaal, waar veel aan vooraf gaat en achteraan komt.
feedback van andere lezers- manono
Meer dan uitstekend, Dora.
Zo minutieus, zo gedetailleerd ontrafel je gevoelens en gedachten. Je neemt geen blad voor de mond en dat op zich draagt bij in slagkracht.
Voor mij heel herkenbaar voor een periode in mijn leven (gelukkig voorbij).
De zin :'Hij wijst me de gebouwen die niet zijn... en nog fier overeind staan.' is subliem en zo betekenisvol.
Ook je woordkeuze...
Ik weet nu al dat ik zal blijven lezen.
Dora: Dank je. Het derde deel staat klaar voor morgen. - tessy
Ik kan hier alleen maar Manono herhalen.
Dora: Dank je, deel drie komt morgen. - silvia
ik treed Manono en Tessy bij, ik blijf lezen !
grappig detail : je noemt een Sylvia, een bosnimf...mijn naam wordt dan wel anders geschreven, maar toch...:-)
groetjes
Dora: Toen ik die naam schreef, vermoedde ik al de betekenis van Sylvia, Silvia niet bij iedereen bekend hoeft te zijn. Wist jij het wel over je naam? - GoNo2
Ik volg het verhaal, leuk en goed geschreven...
Dora: Moeilijk was het om het in hapklare brokken te knippen en de spanning erin te houden, maar dank je - hettie35
Heel graag gelezen en wil ze allemaal nog lezen!
groetjes Hettie
Dora: Dank je, zal op je feedback letten.
|
