Volg ons op facebook
|
< terug
Versplinterde spiegels (5)
Deel 5
Herta's verontwaardiging kleeft stroperig aan onze donkerbruine reepjesleren bank, van waaruit ze het zit af te blaffen, dat ik zelfstandig denken kan.
(Ik ben dominant maar jij bent ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Wat vind jij zo aantrekkelijk aan zijn monumentale minderwaardigheidscomplex?)
Ze neemt, als een bok op de haverkist, haar beurt terug en klinkt verdomd hooghartig.
"Dick is nog nooit zo gek op iemand geweest, als op mij. Niet eerder zooo gelukkig.
Mij laat hij echt nooit in de steek. Dat zegt hij tenminste zelf en ik geloof hem wel."
(Hallo, ik ben het me bewust dat ik verloor. Jij zult ergens beter in zijn dan ik. Wat? Ik hoop dat hij hondsdolgelukkig is, anders is al deze heisa ook nog eens voor niks.)
Ik knik haar boven mijn theekopje geruststellend toe. Het werkt.
Iets minder opgefokt popelt ze om mij op nog veel sappigere details te trakteren.
"Hij is helemaal het einde! Mijn droomprins. We zijn zoooo gelukkig samen. Hier heb ik mijn leven lang al van gedroomd. Hij vertrouwt mij helemaal en dat is natuurlijk logisch!"
(Oh, hij vertrouwde mij niet? Na die absurditeit of "het" zijn kind wel was, weet ik wie de waard is, wie de gast. Volkswijsheden tellen zeker niet mee bij jou of hem?)
"Ik ben natuurlijk ook heel anders dan jij," sist ze en hier ben ik het roerend mee eens! Onwillekeurig knik ik tegen haar staalblauwe kijkers; kil, stekend, triomfantelijk. Ze zakt gelukzalig in de bank en gelukkig krijg ik niet de slappe lach van haar potsierlijke opschepperij.
(Het zou vals over kunnen komen in deze snertvertoning. Op empathie of inlevingsvermogen kan ik je niet betrappen. Vol van jezelf meurt het naar stinkende eigenroem. Ach Gossie, Joepie Joepie is gekomen en jij etaleert zonder greintje gene jeugdige gretigheid. Naast jou lijk ik een belegen oude bes, maar ik blijf wel bij de les, onderzoek op mijn oude fiets jouw dromerige realiteit. Dat Dick bij zijn dochter wegblijft mag mij toevallig zeker niet opvallen?)
Herta kan niet tegen de zwaar bejaarde stilte, die ik tussen ons laat ontstaan.
"Ik heb ook recht op mijn sprookje!", hervat ze kantig, neusje in de wind, tegen mijn inmiddels neutrale gelaat. (Ik word verdomd veel meer gewaar dan me lief is.)
"Ik ben immers óók nog zó veel jonger dan jij." Met een wegwerpgebaartje van het gemanicuurde handje onderschrijft ze haar vermeende overwicht op mij.
( Oh zo...Leeftijd is het waterdichte alibi? Koketteren met achterbaks verraad? Weet je Herta, steek die bezitterige hooghartigheid maar in jouw eigen gat. Ik veeg je infantiele wijze om me eronder te krijgen onder de kleinburgerlijke kokosmat.)
"Vier jaar is het maar, jij bent ook al vier en twintig, is het niet? Dat valt dus reuze mee."
(Je kijkt verstoord? Heb je hier niet van terug? Mijn man is van jou, maar ik wil de vader).
"Dan daarbij, ik ben tenslotte geen gescheiden vrouw, zoals jij!" bijt ze van zich af en de bekende wurgslang in mijn buik is wakker geschud. Mijn hersens draaien overwerk, ondanks goede voornemens vreet de verontwaardiging een gat in mijn buik. Ik haal heel diep adem en tracht mijn gezicht terug in de plooi te duwen.
(Zou ik zonder jou scheiden? We zijn niet eens officieel uit elkaar of jij stigmatiseert me al? Deze lompe stomp onder de gordel weiger ik te honoreren. In christelijke kringen is scheiden zondig uiteraard, maar zijn maîtresses bij jullie onschuldige maagden? Lijkt me iets te hypocriet. Ik heb geen boter op mijn hoofd en ben goed geschoold. Jouw animeermeisjeshuichelarij bekomt mij niet, overspelige trut.)
Herta heeft aan mijn vuurspugende ogen uiteraard wel gezien dat ik bijna kook.
"Ja, ik bedoel: Ik heb ook recht op wat Dick met jou heeft gehad. Ik wil gewoon alles wat hij met jou heeft beleefd." poeslieft ze nu en ze kijkt verholen of het werkt. De tweede gillende keukenmeid van sarcastisch logische gedachten knalt als knetterend vuurwerk een ster in mijn hoofd, dus ik zwijg,
(Daar zou ik niet naar verlangen, Hertje. Zit je met hem in therapie om vergeten emoties op te graven. Om samen naar gelijkwaardigheid te groeien en dan vliegt je man met vrouw nummer 3 op roze wolken jouw wereldje uit. Zonder om te kijken. Dan mag jij je toekomstplannen opdoeken, je vijfjarige studie voorlopig bij de vuilnisbak zetten, incluis je diploma en bijbehorende salaris. Blijf jij, in weerwil van alle bewuste afspraken over gelijk verdeelde verantwoording, alleen achter met je baby. Daar wordt niemand vrolijk van. Jij wel?)
In de stilte neemt Herta me met puberaal brutale ogen van top tot teen op en mijn ondefinieerbare kleding; netjes, wat verwassen, want Maartje spuugt nogal veel, wordt uiteraard merkloos afgekeurd.
(Ik zit mijn wonden te likken, hoef geen vrijer te strikken. Ik heb geen behoefte aan compensatie. Nooit gehad ook. Mijn geluk komt van binnenuit, Hertaatjeschatje. Als doodmoeie mini-ma geef ik geld uit aan mijn kind, niet aan een oogverblindend verleidelijke outfit. Scheelt een aardige slok op een bijstandsborrel. Houd je vast, Lena Bakgraag, ik dien nu de aanleiding van je theevisite op: ons warmdampende oogappeltaartje. Kijk ik wel hoe je dan piept over: "alles wat hij met jou deed wil ik ook" Of misschien eerst nog een kopje iets te hete thee?)
feedback van andere lezers- manono
Ik vind dat je dit moet uitgeven.
Ik ga geen zin meer citeren want er zijn er teveel die ik zo treffend vind.
Toch maar eentje : 'Mijn geluk komt van binnenuit, Hertaatjeschatje...' In dat laatste woord zit zoveel.
Ik ben in de leer bij jou, zoveel is duidelijk.
Dora: Ik loop zowat naast mijn schoentjes. Poehee, dank je.
Maar je weet ook niet wat me nog te wachten staat. Ik heb me er wel helemaal in uitgeleefd. - GoNo2
Wederom knap geschreven!
Dora: Dank je - hettie35
Ik vind dat Manono groot gelijk heeft, je moet er echt
iets mee doen. Zonde om het zo te laten liggen.
groetjes Hettie
Dora: Dank je, veel en zo, wil het ook wel meer naar buiten brengen, maar eerst eens kijken of het aanspreekt. Ben inmiddels een beetje gerustgesteld door jullie, dank je.
|
