|
< terug
Heimwee maar waar naartoe, hoofdstuk (30 )
De stilte in huis benauwde haar verschrikkelijk. En daar waar het rustiger moest zijn , in haar hoofd
daar borrelde en bruiste het in alles dwars door elkaar.
Hoe lang houd ik dit nog vol bedacht ze bij haar zelf. Doch het antwoord wist ze niet, wel dat
het niet te lang meer moest duren. Ze vertrouwde blindelings op haar man, maar wist ook dat
hij kleine zaakjes over het hoofd zag en die haar nu juist de grote onrust gaven op dit
moment. Bang en onzeker als ze was dat het bezoek bij de advocaat niet helemaal zou lopen
zoals haar man zich dat in het hoofd had gezet. Dit kon nooit in één dag worden geregeld
was haar vermoeden. Morgen als de medewerksters van Jeugdzorg op de stoep bij haar
dochter zouden staan, wat zou er dan gebeuren? Ze wist het niet en het bleef maar door malen
in haar hoofd.
Waar zat de knop om die gedachten stroom stop te zetten, of tenminste te vertragen! In gedachten
zag ze de snoetjes van de kleinkinderen, niet begrijpend wat er allemaal stond te gebeuren. En
weer kwam die machteloze woede bij haar naar boven, net zoals die eerste dag toen ze de kinderen naar hun schooltje bracht.
Trillend van woede en machteloosheid stond ze op en liep rusteloos door de woonkamer heen
en weer. Stil zitten kon ze niet meer, maar iets onderhanden nemen in huishouden al evenmin.
De woede ging verder dan alleen het optreden van Jeugdzorg, maar richtte zich ook op het
gedrag van haar schoonzoon.
Hoe had die zover kunnen komen om alles te verwoesten wat er maar mogelijk was, en wat
er misschien nog zou volgen van zijn kant. Morgen zou hij wel weer op straat staan, want ze
dacht niet dat ze hem langer dan een dag vast hielden in de politiepost. Dus daar konden
ze ook misschien nog van alles van verwachten, want dat hij van een nachtje zitten en een preek
van de kant van de politie sterk onder de indruk zou zijn nee, daar geloofde ze totaal
niet in.
En zo vlogen haar gedachten alle kanten uit dwars door elkaar heen, een mens zou er
knettergek van worden dacht ze bitter bij zichzelf. Het ergste was dat ze er ook totaal niet met een ander over kon praten, ze was bang dat de mensen hun oordeel al snel klaar hadden.
Daar zat ze beslist niet op te wachten. Diep in haar binnenste voelde ze dat ze aan het
veranderen was, het liefst zou ze haar schoonzoon opwachten als hij vrij kwam, om hem eens goed de waarheid te vertellen. Maar ze wist ook wel dat het helemaal geen zin had om dit te doen,
hij zou haar dacht ze midden in haar gezicht uitlachen en doorlopen.
Praten met zijn ouders zou ook niets uithalen, een moeder die al verdriet genoeg had en de
thuissituatie amper aankon en een vader die aan de drank was, dat waren nu niet bepaalt
mensen die konden helpen om oplossingen te bedenken.
Soms had ze het gevoel dat een goede huilbui haar iets opluchting zou geven, maar het was alsof ze helemaal verkrampt was met een stevige brok in haar keel. Dus huilen was er al helemaal
niet bij.
En zo diep in haar gedachten schrok ze vreselijk toen de telefoon begon te rinkelen. Haar hart
klopte in haar keel en ze stond als verstard in het midden van de woonkamer. Ze deed een stap
richting telefoon en strekte haar hand uit, maar om een reden die ze achteraf niet verklaren
kon liet ze haar hand weer zakken. Dit deed ze zelfs tot tweemaal toe niet bij machte om
de telefoon te pakken en op te nemen. Ze ging zitten en voelde zich als een plank verstijven
en in haar hoofd werd het ijzig kalm, te kalm!
( Wordt vervolgd )
feedback van andere lezers- Ghislaine
Het houdt niet op hé. Hoewel ik een straatverbod een beetje gek vind. In je eigen straat ben je dan wel veilig maar niet in een supermarkt die altijd wel in een andere straat of zone ligt en daar telt dat bevelschrift niet.
hettie35: Ben ik helemaal met je eens, maar tja de wet hé! Veel hebben we daar niet bij in te brengen. Dank je voor het langskomen en lezen,
groetjes Hettie - manono
Je zou er inderdaad volledig van slag van raken, vooral omdat het blijft aanslepen en er geen directe oplossingen zijn.
klein dingetje : verstarD
hettie35: Dank je, fijn dat je me er op wijst,
groetjes Hettie - tessy
Het blijft me boeien
hettie35: Fijn om te horen Tessy, dank je om te komen lezen.
liefs Hettie - MarieChristine
Heel gevoelig geschreven, Hettie.
Groetjes, M-Ch.
hettie35: Dank je wel voor het langskomen en lezen,
groetjes Hettie
|
