Volg ons op facebook
|
< terug
Welke titel waardeert "het" op?
Dora Weltevree, worstelt nog met de vorm en ook een pakkende titel.
Ze zag hoe Maartje iedere dag, steen voor steen stapelde aan haar luchtkasteel. Legio keiharde voorbeelden, onuitwisbaar, staat het op haar harde schijf. Na 32 jaar nog. Niet te deleten door op enter te drukken.
Als je kind in een omgedraaide wereld naar de dader van haar ellende verlangt blijf je als moeder in een onmogelijke spagaat. Alles wat jij die kleuter wilt geven, loopt stuk tegen onzichtbare muren, schier onneembare vestingen. Woorden worden funest. Maartje, nog naïef, verspreekt zich dagelijks. In haar verwijtende ogen lees ik het, haar kleine mondje psalmt het. Ze is nietaflatend woedend. Op mij, de aanstichtster van het diepdroeve gemis. Krankzinnigmakend gespannen blijft mijn hummeltje. Geschonden verlangend wacht ze op Godo.
(Hoe vertel ik ooit dat ik er niets, geen ene rotmoer aan kon doen? Niets aan kan doen? Alle instanties hielpen om te verkomen dat de bezoekregeling zou ontploffen, maar Hij komt echt niet meer! De vuile smerige, ssshhht Dora, maak hem niet zwart, het is haar vader, die ze ooit weer wil zien.)
Ze is vijf als ik haar geen boekjes meer mag voorgelezen. Woedend roept ze dat ze daar véél te groot voor is. Als ik haar in de armen neem trapt en schopt ze weer als op die noodlottige dag. "Weg jij, jij moet weg!"
(Meisje, geef je over aan mijn zorg.) Het bezorgt mij nu nog rillingen als ik er aan terug denk, hoe ze zich drie weken lang woedend weg draait. Haarscherp zie ik hoe wanhopig graag ze blij met me wil zijn. Ze is mijn mooie intelligente kind, zorgzaam en sociaal voor anderen, maar ook zij blijft in die spagaat, overtuigd dat ik monsterlijk ben mislukt. Deskundige boeken beweren: "Getraumatiseerde kleuters groeien uit tot beschadigde adolescenten. Slachtoffer (kan) dader worden, het hoeft echter niet." (What the hell schiet ik met die klungelpraat op? Ik heb die "hoofdprijs" al. Maartje bestond nog niet en Simon Speyer doceerde in klinklare taal:
"Een mishandeld kind ziet mishandeling voor liefde aan. Het zoekt herhaling. Wat moet ik met die boekenkennis als ik eenvoudig machteloos blijf? Moet ik haar soms gaan mishandelen opdat ze van me houdt?)
Ik leef haar IJzeren Heinig voor hoe het ook kan. Positief blijven, kansen grijpen, rustig blijven, waar mogelijk complimenten uitdelen, al het negatieve aandachttrekken negeren. De dichtgemetselde marmeren onvrede ontaardt in de pubertijd toch in een ware oorlog. (Oh Jezus, Lieve Heer nee! Herta herleeft, hoe is het in Godsnaam mogelijk?) Maartje vindt mij hooghartig minder dan te min voor overleg, laat staan aardig gelijkwaardig contact. De hete verwijten vliegen als splintergranaten om mijn oren. Mijn vermoeide makkelijk te schroeien hart staat achter een beschermspiegel, tot ze zich door deze fase heen heeft geschreeuwd.
"Houd toch eens op met dat positieve gedoe van jou. Dat heeft ons nog nooit gelukkig gemaakt!" snauwt ze woest alsof ik haar stoute eigenwijze kind ben.
Herta sterft aan kanker als Maartje zestien is. Die ene brief van paps, als we hulp vragen, is een voortreffelijke voltreffer. Naast wat andere afwijzingen schrijft hij:
"En dan daarbij weten mijn kinderen nog niet dat Maartje bestaat."
(Op wie, anders dan mij, moet ze deze nieuwe donderslag projecterend botvieren?)
"Heus, dat hoort bij het proces." zegt men en ook dat ze bij zal draaien, ooit. Dus herstel ik na ieder "conflict" onvoorwaardelijk liefde en rotsvast vertrouwen. Tot ze vertrekt, aan de hand van een stille knipmessende jongen. Ridderlijk draagt hij haar op handen, gelukkig. Dat hij verdomd veel, hoe heeft ze het zo uitgekozen, lijkt op mijn ex, zie alleen ik, maar ik verzegel mijn te scherpe observerende detectievermogen. (Ze moet eerst van zichzelf leren houden. Lukt dat nog? Na veertien jaar "dictatoriaal over mij moederen"?
Hoop doet leven. Ooit, heus, beseft ze waardoor ze zo wantrouwend werd, zodra ze met paps kennis maakt.)
Maartje schildert me, achter mijn rug, af als de afschrikwekkendste moeder die ooit bestond. Inmiddels heeft ze ook een legertje vrienden achter zich verzameld. Ik ken hen geen van allen en mij hebben zij ook nog nooit ontmoet. (Dit lijkt als twee druppels water op de Hertamethode, die scheutig met listige truukjes en leugens haar kamp vol medestrijders rekruteerde om Maartje uit de weg te ruimen. Nu moet ik dus "weg"!)
"Hij heeft nooit door hoe ik dat doe!" gilde Herta ooit gulzig geil en opgewonden tegen mij. Van paps heeft Maartje de vluchtmethodes geërfd. 23 Jaar is hij buiten beeld, Herta is al vijf jaar dood, maar paps en Maartje, twee gelijke polen, stellen keer op keer hun eerste ontmoeting uit. Als ik ernaar vraag sneert ze gepikeerd:
"Snap jij nou nooit eens iets? Ik wil hem pas zien als ik "iets" ben, "wat voorstel."
"Lieverd, jij bent toch al geweldig. Hij mag zijn handjes dichtknijpen met zo'n geweldige dochter." Ze kijkt vernietigend, minacht nog steeds al mijn complimenten en één dag na haar vijfentwintigste verjaardag mailt ze die twee korte gortdroge zinnen. "Ik wil niets meer met je te maken hebben. Als ik klaar ben hoor je het."
In Ethiopië hervind ik pas mijn open hart, merk hoe makkelijk mijn liefde vrijelijk stroomt, zonder die strakke beschermengel-niet-huilen-spiegel.
feedback van andere lezers- GoNo2
titel: " Opgedroogde tranen laten sporen na"?
Dora: Ja, op een gegeven moment worden tranen
zoTaaie taai dat ze nog maar moeilijk lopen, drogen? Helemaal?
Taaie tranen laten sporen, ja. - manono
Heel graag gelezen, Dora.
Als lezer wil ik ook graag weten waarom Maartje zo wantrouwend werd.
Dora: Ja, dat is logisch, kan ik me voorstellen, maar dat hoofdstuk is ongeveer tig bladzijden lang. Onmogelijk in kleine stukken te knippen ook, te afschuwelijk om ineens, als (wellicht) onvoorbereide lezer in te vallen. - MarieChristine
Als titel zou "Diamanten splinters" uit je vorige tekst mooi zijn.
Enerzijds verwijzen diamanten naar de personen die je het dierbaarst zijn , maar als splinters zijn ze van het hardste materiaal.
Beklijvend geschreven.
M-Ch.
Dora: Bedankt...Ja, het heeft al "gevoelige snaren" geheten, "onvotlooid verledentijd", "Simpel Nora Weltevree"en "Zoals de waard is omgekeerd," - tessy
Ik weet eigenlijk niet goed wat hierop te schrijven, het pakt me bij de keel.
Dora: Dank je, heb ik het toch verwoord, zoals bedoeld, lijkt me. Dat gesprek met Herta duurde maar drie kwartier, maar hoe schrijf je pakkend over 28 jaar? Blij te horen dat het aankomt. - hettie35
Ben het met Marie Christine eens zou mooi staan,
groetjes Hettie
Dora: Ik bewaar die suggestie, goed gevonden
|
