Volg ons op facebook
|
< terug
Uit de klerenkast gekletst
De zon niet meer warm horen stralen kan uiteraard niet. Gestoord? Nee.
Onlogisch en natuurkundig onmogelijk, maar in mijn gedicht staat het perfect op de plaats.
Het wordt als bij toverslag onmiddellijk begrepen, goed aangevoeld.
De motten vierden carnaval in mijn moeders garderobekast.
Géén kledingkast! Beslist niet, ben je mal, daar hingen geen jurken maar japonnen.
Dat mottenfeest wordt veel triester als je weet dat perfectie voor mijn moeder een voorwaarde was, als meesterlijk vakkundige coupeuse. Zie, hoe nauwgezet ze die prachtige zuiver scheerwollen dubbelgeschoren coupon omtoverde tot een "Zondagse" winterjas. Hem afwerkte als ware het haute couture. Geniet er van hoe haar bezige worstevingertjes er liefde in persen. Ruik er de lucht bij van die natte warme perslap, die onder de strijkplank klaar hing. Wij waren altijd om lux en "duur" door een ringetje te halen met een goedkoop lapje van de markt. Niemand die zag dat het amper een habbekrats had gekost. Dan kneep ze de stof tot prop om te zien of het humbug-wat-een-troep te makkelijk kreukte. Tussen duim en wijsvinger herkende ze feilloos kwaliteit.
Tot op drie cijfers achter de komma wist ze of er kunststof doorheen geweven was. Nee, mijn moeder kon je niet bij de neus nemen over het materiaal en de marktkooplui wisten dat. Ze had zo haar eigen "leveranciers" en denk er om dat ze afdong. Een levenlang minitieus, steek voor steek aan je imago hebben gebouwd en dan, omdat je tijdens de chemo je kast niet kon luchten,..... staan we die ravage te aanschouwen. Nooit huilde mijn moeder want: "wat moet dat moest." Toen even niet, brak ze, liet ze het toe. Ze legde zelfs haar moede hoofd in het kommetje tussen mijn schouders en hals, besnotterde als een klein kind mijn oude verwassen trui.
Ja,.....dan wordt zo'n zinnetje ineens een melancholiek tranendal. Ik beschik natuurlijk ook over heel veel bijkomende achtergrond informatie, maar ik kan er nog steeds een brok van in mijn keel krijgen.
Een tot waanzin drijvende dieptrieste gebeurtenis goed geobserveerd beschrijven. Dat kan ik wel. In niet mis te verstane woorden duidelijk verhalen over hoe vreselijk geraakt en in de war ik was. Niet één woord van verzonnen of aangedikt ook. En toch. Kan het soms niet aanslaan, niet overkomen als bedoeld.
Zou mijn broer het stukje lezen, haalt hij er zijn schouders bij op. Zijn neus, mond en ogen, nee heel zijn lichaamstaal, zou uitstralen dat ik me niet zo aan moet stellen.
(Ha ha, hij vreet zeker liever granieten stenen dan een heerlijk hazelnootgebakje?)
Nee, om zo'n verhaal aan te voelen moet je wel over een weinig inlevingsvermogen (zo u wilt emotionele intelligentie) beschikken. Een snufje filosofie, inzicht kan trouwens ook geen kwaad, uiteraard.
Zodra dat niet aanwezig is gaat de diepte van het immense verdriet, de doorleefde ellende, toch aan de lezer voorbij. Hoe minutieus ook beschreven, hoe raak de woorden ook zijn gekozen en op de juiste plaatst gezet.
Het werkt eenvoudig niet, laat geen lipje trillen, hooguit wat onverschillige schouders op lichten. Dit levert mij trouwens wel een voorzichtig inzicht over Broer op, namelijk; jij laat je lekker niet raken, het zijn mooi jouw zaken niet, van je hieperdepiep trala.
Er zijn ook mensen die de psycholoog uithangen, al hebben ze er niet voor geleerd.
Ze gebruiken het twijfelachtige vermogen hun medemensen vooringenomen in begrippen weg te werken. Zolang hun hokjesgeest nog één leegte vertoont beland je er beoordeeld, ratsklats, in.
(Misschien ook een originele vorm om je niet door emoties te laten raken, denk ik dan wel eens. )Plaats iemand in de categorie huppeldekutcomplex en je hebt er zelf natuurlijk helemaal geen last van, van dat gevoelige neuroosje, dat syndroom of zo, of iets dergelijks. Trouwens, als ik zijn droom snel uitspreek wordt het sindroom.
Dan zijn er ook mensen die (naar ik aanneem, want ik weet het niet zeker, dus als mijn conclusie daarover de plank mis slaat, bij voorbaat al sorry) die zichzelf in het middelpunt willen weten. Vaak klopt hun conclusie niet, riekt naar een lichte vorm van vreemdsoortig. Prikkende "kritiek, die eigenlijk niet zo veel met de zaak te maken heeft. Waardeoordelen die met je schrijfstijl weinig van doen hebben. Omdat zij de zon niet in het water kunnen zien schijnen? Jaloezie misschien? Een beetje? Waarom dan?Ieder heeft toch zo zijn/haar eigen kwaliteiten.
Ik kom ook wel eens lieden tegen, die tussen de regels de mafste zaken vermoeden. Deze mensen vragen niet vaak na of ze de goede informatie tussen jouw regels wegplukken. Waarom niet? Meestal is dat meer wat ze er zelf tussen hebben staan. Dus je leert hen aan hun reactie ook wel een beetje, of vies, kennen. Mijn broer bijvoorbeeld, trekt altijd zijn eigen voorgekookte conclusies. Ik vraag hem iets en hij denkt dat ik hem aanval. En hupsakee, weg ermee, alweer een lekkere rel gecreëerd. Ik word er soms wel doodmoe van.
Nee, het is een spel, tussen mensen, die communicatie, die uitwisseling tussen schrijver/dichter en lezer. De criticaster, met een grote neiging naar schoolmeesterschap doch zonder inlevingsvermogen kan zich beter niet over diepe emoties buigen ook. Geheid, je komt als schrijver bedrogen uit.
Gelukkig ben ik hier nog geen "rare"onverwachte reacties tegengekomen.
Dat maakt feedback vaak zo tintelend inspirerend, dank jullie wel.
feedback van andere lezers- GoNo2
Je aparte stijl ligt me wel!
Dora: Dank je. Apart? Ja voor mij is dit natuurlijk vertrouwd. In de zin waarin is mijn stijl apart? Ben beneiuwd - MarieChristine
Je beschrijving van je moeder is prachtig. Ook de nabeschouwing is alinea per alinea heel herkenbaar. We kennen allemaal dergelijke mensen in onze omgeving. Meer dan zelf proberen integer te zijn kunnen we niet, zeker?
M-Ch.
Dora: Dank je, ja integer blijven, ook als ze je,...
maar ach, men kan soms niet anders en dan is het vergeef het hen, ze weten niet beter. Mijn rugzak hangt vol vergeving, dat wel. - manono
Het moederstuk is voor mij heel herkenbaar en profetisch tegelijkertijd. Ik hou niet van vodden maar naai niet. Mijn dochter naait wel. En dat komt van mijn moeder...
Hoe je de 'proeving' van de stoffen beschrijft...
En verder leg je gevoelens of nuances in gevoelens bloot waar de meeste mensen geen woorden voor hebben.
'Ze gebruiken het twijfelachtige vermogen hun medemensen vooringenomen in begrippen weg te werken. Zolang hun hokjesgeest nog één leegte vertoont beland je er beoordeeld, ratsklats, in. ' Dat bedoel ik o.a.
En nu ik die zin nogmaals lees, blijf ik hangen aan 'twijfelachtig' omdat het wringt met 'vooringenomen'. Hopelijk kan ik dat binnen deze zware context toch opmerken. He valt me gewoon op.
Je hebt, zoals GoNo opmerkte, een aparte stijl, maar ik lees ze heel graag. Je gaat diep, je legt als een archeologe laag na laag bloot met een schat aan woorden.
Dora: Dank je, voor je uitgebreide uitleg. De diepte is het dus. Ja, kan ik invoelen, ook dat sommige mensen daar niet voor vallen.
Laag voor laag, terug naar de basis, naar schoon. ( in mijn profiel)
Ik krijg er kriebels van als mensen "vooringenomen" starten. Met een volle lei, om het maar zo te zeggen. Het vermogen, mensen in hokjes te stampen, zonder zelf onderzoek naar de persoon zelf te verrichten vind ik dus twijfelachtig. Mensen vullen tussen regels vaak in wat van hen zelf is. - tessy
Ik vind dit prachtig, al maakt het heel veel bij me los doch dat is goed zo
Dora: Dank je, ik schrijf en schilder om iets op te roepen, ervaringsdeskundige in deze. - hettie35
Ik sluit mij hier bij Tessy aan, schitterend om zo te schrijven
groetjes Hettie
Dora: Dank jullie allemaal. Het maakt me blij begrepen te zijn.
|
