Volg ons op facebook
|
< terug
De vredespijp
Soms staan ze op scherp, je gevoelige lange tenen.
Als je moe bent, of te veel hooi op je vork hebt, bijvoorbeeld. Zit je als een indiaan met pijl en boog in de aanslag, één woord en het is RAAK! Eerst voegt hij je "zomaar" die belediging toe, pioenggg zwoemm. Die doet al zeer dus je komt geschrokken in verweer en daarna zegt hij kleinerend:
"Jij moet je gewoon rustig houden,". Hup, alles is ineens getransformeerd in een stinkende beestenbende. (Hoezo IK. Rustig? Jij trapt me onder de gordel en ik MOET NIETS, hoor je. Schrijf mij de wet niet voor, je bent mijn vader niet. Wie denk je wel….. nou wie dan?)
Zwijnenstal van emoties, in gevecht, jullie zijn tegenstanders en de pijlen van gekwetst venijn schieten, zwingggzwoeng, lustig door de kamer.
Heb je de tegenwoordigheid van geest?
Met een beetje geluk is je woede nog niet te hoog gepiekt.
Kun je tijdens het aanleggen van de pijl jouw doel in het oog te houden en tevens op jezelf letten? Dat is wel handig. Blijf de ander in de ogen kijken. Dan zie je zelf welk woord een vertwijfelde blikkering oproept, welke sneer of "compliment" echt raakt.
Let op! Wanneer, waarover ontstaat er schade, wanneer zeg je precies dat woord dat er toe doet?
(Het is niet mijn bedoeling, maar jij staat op mijn hart te stampen met je grote gore poten, verdorie.) Wanneer kijkt jouw opponent weg en waarvan worden jouw ogen vochtig?
Pauzeren, adem halen, je boog op bergen, pijlen in de koker klemmen en smoeltje dichtschroeven. Stoom uit je oren maar probeer toch op tijd stilte te laten vallen. Desnoods zwaai je met een witte lap.
(Een telefoonboek is helaas geen goede alternatief. Ik heb het eens, nog net geen moeder, jong en onervaren, door de kamer gesmeten. Het maakte onderweg zo'n koddig flapperend geluid, fffrrrt, dat ik spontaan in de lach schoot. Weg dramatische effect. De hele mise en scene naar de haaien. Domme actie dus en die les hard geleerd. Waarom nam ik, in die geteisterde ellende, toch niet die immens grote marmeren asbak? Hij stond voor het grijpen. Kant en klaar en het deed zo zeer, zijn onverschilligheid. Omdat ik niet echt wilde raken. Ik voelde me alleen maar zo verdomd machteloos. (Waarom was ik zo makkelijk ontvlambaar verdorie? Waarom hoorde hij me niet? Noohooit! Omdat hij dat niehiet kan, troeletje en je weet het toch? Op waarom vragen is geeheen antwoord. GEEN EEN! Ik ben kwaad op mezelf en is het de sop in de kool wel waard? Die rauwgeschreeuwde keel? Waar gaat het nou helemaal over? Hij hoort me niet, klaar af. Nooit en hij snapt er geen ene jota van. Hij heeft er geen idee van wat ik nodig heb, de eikel. Ik heb het toch al zo vaak uitgelegd.)
Auw auw. Er is iets in me boven gehaald. Van vroeger. Ik ben weer klein, ongezien en niet gehoord, in de hoek gezet met mijn tere ziel. Ik wil verdorie gehoord, troost, liefde. Ik wil niet wéér gedwongen rustig blijven. Dat maakt me juist zo furieus.
Als één van beiden niet de tegenwoordigheid van geest heeft een time out in te bouwen, blijven de verwijtende verdenkingen lustig in het rond vliegen, je raakt alleen maar verder in de drek. (Als schuim dat flodderig loskomt van golven bij onaangekondigd stormachtig weer)
Een gezond gevoel van eigenwaarde is een éérste vereiste, om de ander de ruimte te geven anders en uniek te zijn. Iemand leerde me ooit dat na een nachtje slapen de grootste opwinding zou zijn overgewaaid. Helaas, dat werkt niet bij iedereen. Zand erover? Een heel strand? Nieuwe dag of een heel jaar? Zolang de vredespijp niet is gerookt, drijven de koeien stinkend in de oude sloot. Je accepteert de ander met zijn hebbelijkheden of…... Wat dan wel? Doorvechten? Heerlijk elkaars vliegen afvangen, koeioneren en doormarcheren, want strijdbaar op weg naar gelijkwaardig?
Het hielp ook niets dat ik mijn tong afbeet. Negeren? In liefde wordt het dan wel erg gescheiden in jij bekijkt het verder maar alleen. Zelfvertrouwen kun je ook niet voor twee tegelijk hebben. Sommige dingen zijn niet op te lossen met vergeven of relativeren. Mijn rugzak hangt er vol mee.
Natuurvolken hadden het niet zo gek bekeken met die heilzame gewoonte, die vredespijp.
Tot tien, twintig, of honderd tellen, werkt schijnbaar ook, zegt men.
Ik heb het zelfs langer dan duizend uitgehouden. Weg was hij, nooit meer terug gezien ook.
Pech..... Niet te lang bij stilstaan, doorgaan. Ja toch? Niet dan?
Maar wat, als zijn kind er ook mee gemoeid is?
feedback van andere lezers- MarieChristine
Jij kan zelfs woede op een humoristische wijze beschrijven; maar door de laatste zin wordt het zeer beladen en zet je de lezer aan het denken.
Knap geschreven.
Dora: Dank je, fijn dit compliment. Ik vind zelfspot één van de mooiste en ook onschuldigste manieren om drama's een plaats te geven.
Die laatste zin? In de versplinterde spiegels ligt de basis daarvan. Veel mensen maken het mee. - manono
Ik ben het volledig eens met Marie-Christine.
Dora: Dank je, voor de meelezers van versplinterde spiegels was het wel bekend, denk ik. - silvia
tussen de regels vond ik je versplinterde spiegels inderdaad terug Dora.
Doorgaan, zeker weten, net omwille van het kind.
groetjes
Dora: Ja, doorgaan, maar hoe, als paps het nakijken geeft?
Een moeder is verantwoordelijk voor het welzijn van haar kind en toch en toch, wonderen kon ik niet verrichten. - GoNo2
Knap hoor!
Dora: Ik ga zowat naast de schoenen, maar wel fijn dank je. Ik vind jouw stijl ook geweldig, wil betalen maar weet niet hoe vanuit Nederland....
|
