Volg ons op facebook
|
< terug
Jammere gemidlivecrisiste Jan
Zo'n zalige zonnebloem, met trots opgeheven hoofd, hoeft er niets voor te doen. Ze brengt hem zonder moeite het hart op hol. Als de warmgele bloemenkrans zijn pad niet had gekruist, zou het niet in hem zijn opgekomen om zijn huwelijk op te breken. Ze geeft hem een perfect gedoseerd snufje professionele waardering en begrip. In zichzelf prevelt ze dingen die hij dronken drinkt en ze draait met haar hete bruine hart heerlijk om de oude brij heen. De grijsaard voelt de jonge jongen in hem wakker worden, begint, als vanzelf, te fantaseren. Hij wordt er ladderzat van, als hij haar volle bloeiende schoonheid aanschouwt. Dit te overweldigende exemplaar, met productieve modieuze plannen, is voor de bijna uitgebluste man een katalysator. Alle vergeten jeugdidealen steken als narcisjes hun kopjes boven de grond, zijn weggesloten jeugd bloeit knapperig op.
Het oude vertrouwde leven ligt verwarrend in de clinch met het nieuwe, dat boeiend gloort achter de wellustige horizon. Het is nu of nooit, niet waar? Voordat het te laat is. Hij moet en zal een laatste verwoestende poging ondernemen om zijn leven een wending te geven. Jan is een spannender eind beschoren dan alle andere oudknarrende leeftijdsgenoten en wil zijn collegae ook niet horen.
"Dat hoort bij onze levensfase, Jan, als je tegen de zestig loopt," zeggen zij. Jan wil echter de dood niet achter iedere dooie hoek zien staan. Opgewonden als een puber heeft hij er vreselijk zin an. Vlammen, schitteren en fonkelen. Het magistrale stralende leven, (dank je Johnnie van Doorn) waarover hij als jongeling droomde, breekt door. De wereld aan zijn voeten en haar bedrijf heeft een bloemennaam. Wat wil je, the hell, nog meer? Hij zal met slaande trom alles verslaan, dat hem in de weg wil staan. Deze meid is Aida, een magnifieke muze, zijn geloof, houvast en oneindigheid. Met haar lange dunne stengel, torent ze hoog boven de burgerklap- en pioenrozen uit. Zij, de bekorenbloem, draait met de warme zon mee, opdat haar zwarte zaad goed rijpen kan. Biobrandstof zegt haar niets, zij hoort niet tot de familie Brasica Napus* (*koolzaad = canolaolie). Het transestereficatieproces is gans aan haar voorbij gegaan. Zij is veel bijzonderder dan haar afgetrapte verleden, waar ze niets over wil weten. Ze weet zelf alles, duizendschoon veel beter. Uit haar perst men zonnebloemolie. Dolverliefd is ze het volkomen met Jantje eens, die de oude pruim niet meer ziet hangen. Het is als een niet te stoppen virus en zomaar opeens zijn de rapen gaar.
"Mijn vrouw is een vier keer uitgelezen boek, hanteert oubollige begrippen die me vervelen. Nee erg opwinden doet ze me niet meer." Ze kent hem als de zakken in haar broek. Dat het wederzijds is, zij ook niet bijster geboeid meer is, komt niet in hem op. Glashelder evalueert de arme drommel:
"Door vroeg te trouwen heb ik mijn levensdromen in de pauzestand gezet." Net als zijn vriendinnetje wil hij nog een heel leven voor de boeg hebben. Hij is te speciaal om langzaam, als een oude uit de mode geraakte 70er jaren druipkaars, ten onder te gaan. Nog één keer schitterend vlammen, beter laat dan nooit, heeft in de nadagen van zijn leven, een positievere vorm gekregen. Zijn leven is mooier dan afgezaagde tegeltjes, is als een werelds sprookjesspiegeltje aan de wand.
In december blijkt dat niet alleen oliebollen oudbakken worden. De dertig jaar geleden beloofde eeuwige trouw heeft ineens ook zijn beste tijd gehad. In voor- en tegenspoed wordt breekbaar als fragiel chinees porselein. In het licht van het ongrijpbare beloofde land, dat stilletjes in de verte gloort, wordt trouw doorzichtig en ragdun.
In zijn hoofd klinkt die stem, die galmend roept. "Hebt gij wel gewoekerd met uw talenten? Beter ten hele gekeerd, dan ten halve gedwaald." Daar is niets tegenin te brengen, behalve dat hij ook dat spreekwoord heeft omgedraaid. Onbedwingbare haast heeft Jan, levenswijsheden halen het niet bij wat buiten pronkelonky.
De magnifieke liefde houdt zich kuis afzijdig, speelt voortreffelijk onschuldig. Onbewust is zij, van psychologische processen en vooral van haar eigen onbegrepen complex.
Dat jaar zijn Jantjes onzekerheden niet zomaar murmelend achtergrond gekabbel. Het is ineens intens veel meer. Wat hem al die jaren in de flauwe, afgelebberde feestelijke familiemaand parten speelde, dat herhalende perpetuum mobilae van onzinnige gezelligheid, staat hem plotseling misselijkmakend tegen. Gezinstradities lijken ruw ontglansd. De ontevredenheid krijgt een door riemen-en-ruiten-avontuurlijk lefgozerig kantje, bij het frisse langbenige meisje aan het handje.
Het afgekloven huwelijk kan na een maandje haarkloven linea recta de prullenbak in. Mooi symbool van Oud en Nieuw. Doortastend wordt na het vuurwerk de half afgevreten kalkoen samen met de uit de mode geraakte kerstballen weggemieterd. De ooit gemaakte afspraken, als oude vis in de Telegraaf gerold, vallen met een slappe klap boven op de droge afgevallen dennennaalden. De vlotte verdeling van de volwassen kinderen is een vriendelijk fluitje van een cent. Ze kiezen zelf. De herboren vent, met de oude, eerlijk verdeelde versiering, als een molensteen om zijn nek, staat glunderend en trots als een kind bij mijn verliefde dochter voor de deur.
"Hier ben ik eindelijk, lieverd." zegt hij kwispelend en kwijlt klodders verliefdheid in het rond, als een grote fluffiewarme Sint Berhardhond.
feedback van andere lezers- silvia
Dora, je bent een meesteres in het neerzetten van gevoelens, hoe je deze midlifecrisis beschrijft is echt een meesterstukje.
Verdient eigenlijk meer dan uitstekend.
groetjes
Dora: Oei oei, ik loei van trots.
Ja die liefde, die ... liefde, ik heb er wel veel over na moeten denken en bij voelen. - manono
Volledig eens met Silvia!
Dora: Dank jullie, zie bij Silvia - GoNo2
Sluit me aan bij de reeds gegeven fb ...
Dora: Dank aan de eensgezinden. Ik wil graag betalen maar krijg geen antwoord mijn van "info contac" over hoe. - tessy
Ik wist echt niet wat hier te schrijven, maar mijn voorgangers maken het me makkelijk, nu kan ik gewoon zeggen, ik ben het met hen eens :-)
Dora: Tessy, sommige dingen zijn alleen al goed met een pluim op de hoed. Nog niet in mijn.... want dat zit wat onhandig, ik moet namelijk nog steeds op andermans blaren zitten , dus. Op mijn hoed voldoet, bundelen maar alle support. - hettie35
Schitterend neergezet
groetjes Hettie
Dora: Dank je, is een laatste sluierpuntje van het boek. Kun je nagaan wat er allemaal tussenin gebeurd
|
