Volg ons op facebook
|
< terug
De achterlijkste rechtszaak van de vorige eeuw
Uit de brief aan de vader:
8 Wie adviseerde jou in die rechtszaak?
De rechter was de vorige keer al overduidelijk geweest. De eerste de beste domme toeter kon op zijn klompen natellen dat je deze wanstaltige vertoning ging verliezen. Mijn advocaat gebood me rustig te blijven. Er was volgens hem geen vuiltje aan de lucht.
(Rustig? Geen vuiltje? Na alle zwartmakerij, de intriges? Ik ben niet een klein beetje ontvlambaar, maar fosforescerend laaiend, krijg onderhand onmenselijk verwoestende moordneigingen.
"Geef eerlijk antwoord en wind je niet op. Laat de rechter zijn gang gaan." zei hij.
Hun achterbakse onrechtvaardige truckjes, het onzinnige getreiter heb ik niet verdiend. Mijn kind heeft een trauma opgelopen. Geen geouweneel over geld!!! Dick moet Maartje komen halen!
Jij kwam alleen, had kennelijk geen jurist kunnen porren om aan deze farce mee te werken.
Het kruisverhoor begon en ik verstopte zenuwachtig mijn witte knokkels onder de tafel, perste met dichtgeknepen keel, als een braaf kind, antwoorden naar buiten.
"Eerwaarde, ik had negen jaar een relatie met mijnheer Le Roy."
"Nee mijnheer, alleen de laatste anderhalf jaar waren we getrouwd."
"We zijn nu drie jaar uit elkaar, eerwaarde"
"Maartje is drie, mijnheer de rechter."
"Ja mijnheer, ik heb mijn carrière opgegeven tot Maartje naar de kleuterschool gaat."
"Mijn inkomen nu is ongeveer drie keer lager dan vroeger want ik leef van de bijstand."
"Nee, mijnheer, ik heb geen schulden."
"We hadden tijdens ons huwelijk ook geen schulden, edelachtbare."
"Nee eerwaarde, met de scheiding ook niet."
(Genoeg! Iedereen hoort hoe ik ben beroofd, alle gevolgen draag, op zijn blaren zit.)
"Heeft u neveninkomsten?" vroeg de rechter ineens pinnig,
(Nee natuurlijk niet, daar heb ik toch geen tijd voor. Noor, pasop, houd je rustig! Geen tranen! Geen zelfmedelijden. Niet op de valreep instorten!)
Met veel moeite kreeg ik mezelf onder controle, slikte en schudde mijn hoofd.
(Niet onbeheerst lelijk krijsend gaan janken. Verlaag je niet tot zijn niveau. Doe er niet aan mee! Er wordt van hun kant al te veel met modder gegooid.)
De rechter werd nu beslist vinnig, mij kon de ondertoon van ongenoegen niet ontgaan, toen hij vroeg of ik er echt niets naast kon doen. (Hoe dan? Wanneer dan? Waarmee?)
"Maartje gaat nog niet naar school. Dan pas heb ik tijd om er iets bij te verdienen, nu niet." kon ik nog net uitbrengen voordat mijn stem zielig trillend zou bezwijken.
"Oh, met zo'n kleintje heeft u de handen vol?" Hij sprak te nadrukkelijk, te kortaf.
(Ik ben niet uit vrije keuze een aanstelster op kosten van de staat.)
"Beschikt u echt niet over een klein beetje vrije tijd?" vroeg hij terwijl hij ondertussen naar een dossier zocht. (Edelachtbare, geef me niet zo op mijn falie. Alstublieft.)
"Dus, u heeft echt geen enkele bijverdienste? Waar dan ook van?" bleef hij sneren.
(Moet ik soms de hoer uit gaan hangen om hun schulden te betalen? Dat verrek ik, één hoer in deze duivelsdriehoek is genoeg. Niet kinderachtig janken. Geloof me, er is te veel oneerlijkheid, waar ik over zwijg. Ik heb hogere belangen dan geld. wil dat Maartje haar pappa terugkrijgt.)
Ik schudde nee, ondertussen kreeg ik van ellendig zelfmedelijden geen woord meer door mijn keel.
"Ik zie hier ook, eh… dat mijnheer Le Roy u weinig, of zeg maar, bijna niet ondersteunt?"
Ik knikte, durfde niet op te kijken, was te bang om als een ordinair viswijf om hulp te gaan gillen.
"U neemt weinig van de ouderlijke taak over, mijnheer Le Roy!" stelde de rechter toen droog vast. (Pats, die zit, dit is voor jou bedoeld. De rechter doorziet de situatie dus dondersgoed.)
"Is er verder nog iets dat ik in mijn vonnis mee moet nemen?" vroeg hij mij ineens weer vriendelijk en ik was verbaasd dat hij me niet nog langer in mootjes wilde hakken.
"Nou ja, eh,..Dick, eh..Misschien is het niet belangrijk, maar Mijnheer Le Roy heeft na de scheiding, toen onze net nieuwe auto was verkocht, daar de helft van meegekregen."
De rechter sloot met een harde klap het dossier. Ik schrok me wezenloos.
(Heb ik toch te veel gezegd? Op de valreep mijn eigen glazen ingegooid?)
(Wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Heb geen ervaringen opgedaan met rechtzaken maar kan me wel voorstellen dat je als je daar eenmaal staat heel weinig in te brengen hebt
Willy
Dora: Een klein kind is er niets bij, want ja, al dat zwart-wit achter die hoge tafel, zo streng brrr - manono
Schrijnende situatie!
Dora: Dank je, alles went, zeggen ze, Wie die "ze" zijn? Joost mag het weten - tessy
Moet vreselijk zijn om mee te maken.
PS. Dora, ik heb jou niet veroordeeld in mijn vorige fb. hoor, integendeel ik wilde net aantonen dat diegene die met modder gooit zo gemakkelijk geloofd wordt, zonder dat er ook maar èèn moment echt naar de tegenpartij geluisterd wordt.
En dat het zo verdomd moeilijk is om je daar tegen te verdedigen.
Dora: Tessy, ik heb niet het idee dat je me aanviel.
Eerlijk duurt het langst.....De beste tegen verdediging is geen verdediging. Soms alleen maar moeilijk om je handen diep in je zakken en je hart achter een muur te zetten - hettie35
Geen woorden voor!
groetjes Hettie
Dora: Dank je... die rechter had wel degelijk een visie, waarom hij het zo deed, maar die komt in deel twee....anders werd dit te lang en als Nora minder bang was geweest (door die lastercampagne), had ze vast niet zo zitten (want ze stond immers in haar recht)...... zitten bibberen. - GoNo2
Misschien een klap in z'n gezicht geven? Lost het niets op, dan lucht het wel op hé?
Dora: Ach, die pinquins, 5 stuks in zwart en wit achter die hoge tafels doen hun werk . Ook deze keer zat "gerechtigheid" in de staart, (zulke zaken had ik niet jong van mijn vader kunnen leren, want zo waren we thuis niet). - silvia
goed geschreven, zonder overbodige franje.
Ik ben benieuwd naar de afloop
Dora: Dank je. Morgen meer dus....
|
