Volg ons op facebook
|
< terug
De achterlijkste rechtszaak van de vorige eeuw (slot)
(deel van brief aan de vader)
rechtszaak slot
Mijn kruisverhoor was voorbij want de rechter wendde zich plotsklaps tot jou. Bevend als een rietje voelde ik me nog steeds hulpeloos aan God overgeleverd, maar mijn advocaat leek tevreden, knikte bemoedigend.
"Mijnheer Le Roy. Waarom heeft u dit proces aangespannen?"
"Vanwege de veel te hoge schulden die we hebben. We kunnen zo geen eigen gezin stichten."
Het klonk in en in zielig, klagend alsof jij ook door de goden in de steek was gelaten.
(Ik heb je niet beroofd, niet gevraagd om voor de liefde te betalen.)
De rechter vroeg eerst of het klopte, dat jullie schuld 20 000 gulden bedroeg. Je knikte heftig en verontwaardigd. Daarna verifieerde de edelachtbare vriendelijk of zijn info over je inkomen klopte.
"Ja, 1896 gulden, edelachtbare" zei je braaf en eerlijk.
(Weinig opslag gekregen? Kan mijn uitkering toch bijna twee keer in. Om de twee maanden naar de Ardennen, drie keer per jaar bakken op bruinende stranden in excotische oorden. Schoonheidstripjes, hanggliden. Had je met mijn salaris erbij allemaal makkelijk kunnen doen. Van mij profiteren was vroeger geen enkel punt.)
"Heeft uw vrouw ook een baan?" vroeg de rechter neutraal en jij legde met een klagende intonatie uit dat je vrouw er wel part-time bij MOEST werken. De rechter leek weinig onder de indruk.
"En haar inkomen is hoeveel?" Je keek eerst venijnig naar mij en haalde daarna je schouders op.
"Zullen we zeggen, eh… zo ongeveer rond de 1000 gulden?"
Je knikte, was toch een beetje in de war, want wat ging het iedereen eigenlijk aan?
"Of is het minder? Ja, zegt u het maar eerlijk." Nee, stoote je uit, Herta moest er MINSTENS duizend gulden bij leggen want anders hadden jullie helemaal geen leven. Het klonk alsof je daarmee van haar vroeg zich te prostitueren omdat ik jullie zo vreselijk beroofde.
Dat bedrag telde de rechter ijskoud bij jouw salaris op en vroeg na of zijn rekensom klopte.
"Uw gezamenlijke maandinkomen is dan 2900 gulden? Daar gaat voor uw dochter 125 gulden af. Afgerond houdt u toch zo'n 2700 á 2800 gulden over. Klopt dat?"
Jij kon niet anders dan heftig ja knikken. Daarna vroeg de rechter (op een toon alsof hij basiskennis boekhouden doceerde) of jij het ermee eens was, dat jullie inkomen twee en een half keer hoger was dan waarvan ik met je dochter leefde. Weer knikte je heftig en ongeduldig en zei er zelfs ongevraagd achteraan:
"Edelachtbare, onze schulden zijn door de scheiding met haar ontstaan."
Ik zag hoe de rij pinguïns in hun zwart-witte pjurken achter de hoge tafel elkaar alle vijf om beurten verbaasd aankeken. Het bleef daarna angstvallig lang stil.
(Ooit heb ik hem ook voor vol aangezien, maar ik weet na al die ervaring dat hij niet voor rede vatbaar is.)
"Hoe kan het dat uw inkomen te weinig is om een gezin van te onderhouden?"
We hoorden je opnieuw verongelijkt zeuren, dat je geen nieuw leven op kon bouwen vanwege de te hoge kosten die je (vanwege mij?) moest maken.
(Je bouwt al drie jaar aan je leven zonder mij ooit een omgedraaide cent te geven, lulletje rozenwater)
De rechter kon bijna niet geloven wat hij hoorde, schudde vermoeid zijn hoofd.
"Ik heb er recht op, om een nieuwe start te maken." voegde je er triest aan toe.
"Mijnheer Le Roy, er zijn veel gezinnen, die met veel minder geld rond moeten komen."
De edelachtbare klonk nu stevig resoluut en jij deed gepikeerd of jij valselijk van steunfraude werd beschuldigd. Oerdom kwam je nogmaals in verweer. Het klonk alsof je op het punt stond alles te verliezen en nu werd ik acuut overvallen door vervangende schaamte. (Zoveel onvermogen, zo weinig inzicht, het is te schrijnend.)
De rechter begon onverbloemd kriegel te worden van je poging nog meer medelijden op te wekken.
"U heeft bij de scheiding zelfs geld méégekregen." riep hij ineens kwaad, maar je werd niet wakker uit je zelfmedelijdende toer en de rechter begon met waaiende zwarte mouwen de dossiers bij elkaar te graaien.
"U moest zich schamen. Wilt u nou echt dat wij uw leefwijze rechtvaardigen?"
Je haalde bedremmeld je schouders op, had rode verschrikte ogen. Een dikke pruillip kwam onder je te lange snor vandaan gepiept. ( Wat een belachelijke vertoning waarvoor ik in de rats moet zitten, malle pijpmarionet)
"Moeten wij u voor uw leefwijze belonen? U kunt niet ook nog uw schulden op de staat afwentelen."
Je leek hem als een hulpbehoevende peuter aan en zweeg bescheten. (Op de pot gebeurd, domgekleurd sta je hier te kijk. Edelachtbare, dit gaat boven zijn pet. Maatschappelijke structuren, sociale vraagstukken of ethiek is te zware kost voor deze blindeman. Om een rein geweten geeft hij kennelijk ook geen moer. Zijn dure vrouw laat hem alleen met zijn moordende geldgebrek.)
"De maatschappij betaalt voor uw keuzes. Denkt u echt, dat wij er aan meewerken dat u nu ook nog uw schulden op mevrouw Weltevree verhaalt? U moet zich schamen." riep hij nu zonder remmingen edel achtbaar maar onvertogen boos.
(Magdaatjelief, waarvoor jij hier zo onfatsoenlijk in je hemd staat, laat eenvoudig verstek gaan. Genadeloos wordt de vloer met je aangeveegd. Wie kaatst...zonder te kunnen jongleren, moet alle ballen rapen.)
Mijn advocaat keek me zegevierend aan, maar ik voelde geen enkele triomf.
"Mijnheer Le Roy! Er is u al eerder verteld dat de alimentatie niet omlaag kan, maar nu toont u met dit proces ook nog minachting voor het gerecht! U dient de Nederlandse Rechtspraak serieus te nemen en verdoet onze tijd met deze farce." De edelachtbare ging zelfs zo ver dat hij je verbood ooit nog hun kostbare tijd op deze minachterlijke wijze te verspillen. Ineens legde de rechter zijn geduld bovenop de stapel dossiers, keurig midden voor zijn neus en keek de zaal rond. Hij knikte naar mij, naar jou en naar de meeschrijvende griffier. Hij schraapte zijn keel en sprak zakelijk vonnis.
"Noch de korte duur van uw huwelijk, noch het feit dat u geen gezin kunt stichten, noch uw schulden, GEEN van uw eisen wordt ontvankelijk verklaard. Al uw eisen zijn dus af-ge-we-zen."
Je ogen rolden bijna uit hun kassen, je hijgde, zoals ik ooit had gedaan ( Weet je wel zeker dat het van mij is)
"Ik veroordeel u tot het betalen van alle in dit proces gemaakte kosten."
Daarna sloeg hij met koude blik en een nijdige hamerslag af en "en masse" stonden de vijf gebefte pinquins op.
(Had iets van die therapie opgepikt, dan had je begrepen waar jouw verlatingsangst toe leidt. Knollen voor citroenen, zo'n vrouw, die jou, enorme lulhannus, zo trouw, alles alleen op laat knappen.)
Ik had gewonnen, maar ik voelde me doodop en leeg. Op stang gejaagd (vanwege jouw te dure liefdesleven) had ik alweer in verweer moeten komen omdat de Sociale Dienst dat eiste. Deze keer hoefde ik gelukkig mijn advocaat niet zelf te betalen maar mij ging het om het geestelijke welzijn van ons kind, dat jou al vier maanden had moeten missen. Inmiddels had ik een gesprek gehad bij de Raad van de Kinderbescherming. Ze nodigden ons uit voor een gesprek, om de bezoekregeling weer vlot te trekken.
( Wordt vervolgd in brief aan de vader 5)
feedback van andere lezers- tessy
Het is zo moeilijk om hier gepaste fb te geven, ik zou willen zeggen, eindelijk krijgt hij het deksel op zijn neus, maar dan lees ik weer dat het je hier niet om gaat, dat het welzijn van het kind het enige belangrijke is en dat kan ik dan weer volledig beamen. Knap geschreven Dora
Dora: Ja, vechten voor je kind is belangrijker dan gezeur over geld....vooral tegen mensen die nog nooit van inzicht hebben gehoord.... - GoNo2
Laten vervolgen voor laster en eerrroof, kinderverwaarlozing, psychische schade toegebracht met opzettelijke bedoeling moeder & kind te beschadigen enz. hé?
Dora: Ja, op dat moment was er nog hoop, om het tij te keren, dus.... maar.... - hettie35
Hier wordt ik stil van. Ik begrijp dat je kind voor alles gaat
maar er is toch een grens uiteindelijk.
Mijn inziens heeft de rechter daar dan ook al een voorzetje aan gegeven.
Heel mooi opgeschreven Dora
groetjes Hettie
Dora: Wie weet, gedane zaken zijn soms niet meer te herstellen....Dank je. - manono
Dit is nog meer schrijnend omdat tegenpartij een rechtszaak begon. Vaak is de vrouw gedwongen om een rechtszaak te openen om alimentaiegeld te verkrijgen (uitsluitend voor de kinderen) via loonbeslag of omwille van achterstallen. En dan spreken we nog niet over afspraken voor schoolvakanties wanneer je moet werken. Opvang zoeken terwijl de andere partij lekker op vakantie gaat. Er is niets nieuws onder de zon, Dora.
Prachtig geschreven!
Dora: Dank je, Nora was haar tijd vooruit, wilde een vader voor haar kind.
(had ik het maar nooit zo principieel ....waren er minder brokken gemaakt, weet ik nu) - Hoeselaar
Nu ik dit allemaal gelezen heb ben ik blij dat ik soms veel water bij de wijn heb gedaan maar er achteraf wel blij om ben dat ik dit allemaal niet hoefde mee te maken. Ik wed zeker dat mijn vrouw wel een stilletjes gehuild heeft maar dit goed wist te verbergen en ik van mijn kant ook niet altijd content was met wat me voorgeschoteld werd maar achteraf gezien toch blij dat ik deze weg niet heb moeten afleggen.
47 jaar met een en dezelfde persoon door dik en dun, veel tegenslagen veel verhuizingen en toch blij dat alles zo verlopen is
Willy
Dora: Ja, Willy, mooi dat jullie het wel samen hebben gered. Een perfecte reden om samen een feestje van je huwelijk te blijven maken. Kom ik als vlieg aan de muur even meegenieten, goed? Dank je voor je steun..... - silvia
toch een lichtpuntje dat je niet hoefde op te draaien voor zijn schulden, ook al snap dat het jou daar niet om ging.
Vreselijk verhaal alleszins.
Dora: Opdraaien voor schulden die een ander maakt?
NOOIT van zijn leven, dan strijd ik echt op leven en dood tot aan de Hoge Raad. Eerst mij verraden, dan beroven en mij de ervoor op laten draaien?
Nee, ik ben wel goed maar niet gek. Alleen, ja, stel die rechter had het niet doorzien? Was natuurlijk dom van mij , die angst, want rechters zijn geen domme mensen. Jong en onervaring, had ik die opgefokte angsten toch.....al weet ik in mijn hart wel beter....te gevoelig ook...
|
