Volg ons op facebook
|
< terug
Sorane 2 Delos - hoofdstuk 9/26
Yharven
Uren later wordt de groep in de cellen geduwd, waar ze vele dagen doorbrengen. Sorane voelt zich zo zwak. Het is alsof haar krachten uit haar lichaam wegvloeien. Ze weet dat de koninginnen hevig aan haar twijfelen en haar verwijten ze in de val liepen. En ze hebben nog gelijk ook. Ze heeft zich zo veel laten beïnvloeden door haar toestand, dat ze te overhaastig te werk ging.
Een volle maand gaat voorbij en plots worden ze door een groep soldaten uit de cel gehaald en naar een grote luxueuze zaal gebracht. Hier staan ze voor Koningin Phicha en de leider van de wapenhandelaren.
Veréna de hoofdkoningin en enkele anderen kijken Phicha verbaasd aan.
'Hoe heb je dat kunnen doen, Phicha.'
'Dat was noodzakelijk, Veréna. Als er een burgeroorlog zou uitbreken, dan moest ik er zeker van zijn, dat de wapenhandelaars alleen aan ons zouden leveren.'
'En de toestand van ons volk op deze planeet. Of weet je niet wat er buiten gebeurd.'
'Zeker, trotse koningin, dat weet ik. Maar het werk moet gedaan worden. Ik moet de wapenleveringen van mijn bondgenoten ook kunnen betalen. Binnenkort zal ons volk het machtigste ras zijn in dit deel van het heelal.'
'Ben je gek. Je leidt ons naar de ondergang. Ik….' roept Teava uit.
'Jullie zijn de verraders van ons volk. Jullie volgen die bedriegster. In naam van de verhevene zal ik jullie straffen.'
Even kijk Phicha naar de wapenhandelaar, die knikt. Ze geeft twee bewakers een teken en die grijpen Sorane stevig vast. De koningin loopt op hen toe en neemt een op een pistool lijkend wapen uit de zak aan haar riem. Ze drukt het tegen de schouder van Sorane en ze horen allen een sissend geluid, terwijl de roodharige een korte pijn doorheen haar arm voelt schieten.
Phicha stapt achteruit en kijkt haar slachtoffer triomfantelijk aan.
'Over twee jaar ben je uit je leiden verlost, Pseudoverhevene, tenzij jij jezelf kan genezen. Gedurende deze periode zal ondraaglijke pijnen moeten leiden tot het uur van de dood komt. Ooo, wat zal ik genieten als ik je pijn voel.'
Sorane kijkt naar haar op. Moet ze hier twee jaar als gevangene verblijven, dat zou haar dood zijn. Of ze het zolang kan volhouden weet ze niet. Zal ze Arika en Ron nog ooit terugzien. Ze krijgt tranen in de ogen als ze aan hen denkt. Phicha doet dadelijk een stap achteruit als ze Sorane's blik ziet. Dan glimlacht ze.
'Jij bent geen gevaar meer, zie ik. Zelfs zonder deze inspuiting was je al ten dode opgeschreven, misschien verlaat je ons zelfs sneller dan het virus zijn werk doet.'
'Doden zijn machtiger dan levenden, Phicha. Vergeet dat niet,' hoort ze Sorane zwak fluisteren.
Even wordt ze bleek, maar dan klinkt haar lach doorheen de zaal.
'Breng ze weer naar hun cel. Vanaf morgen kunnen ze gaan werken in de mijnen. Over twee maand worden ze weer tot bij mij gebracht zodat ze allen kunnen genieten hoe hun vermeende verhevene aan haar einde komt.'
Een paar weken later zit Sorane nog steeds in haar cel opgesloten. Ze voelt zich steeds zwakker worden. Op verschillende plaatsen is haar huid bruinkleurig uitgeslagen. Als ze die plek aanraakt voelt ze een hevige pijn. Haar gedachten zijn bij haar kinderen en ze concentreert zich zeer diep.
Ver daarvandaan op Enuron zoeken haar gedachten naar de tweeling, maar het is moeilijk. Ze zijn niet in Mogwan. Hoe dat komt weet ze niet. Maar plots vindt ze hen in het dorpje Vovnen. Even kijkt ze naar Arika, die met Ron op hun kamer aan het spelen is. Na een tijdje moet ze haar concentratie verbreken. Ze is uitgeput. Ze beseft dat ze zoiets niet meer kan doen.
Plots hoort ze stemmen en ziet Nirasé uitgeput van het werk het celblok binnenkomen. De koninginnen volgen haar op een afstand. Zoals altijd als ze s'avonds uitgeput terugkomen van het harde werk in de mijnen, kijken ze haar verwijtend aan. Nirasé weet niet wat ze ervan moet denken. De roodharige wordt steeds zieker en het is niet alleen van de virus dat Phicha bij haar ingespoten heeft. Sorane kan bijna niet meer rechtop zitten. Eten kan ze nog, al is het moeilijk. Zelfs de amazone koninginnen twijfelen aan haar. Als ze de verhevene zou zijn, dan zou ze zichzelf moeten kunnen genezen. Maar ze weten niet, dat Sorane al haar krachten nodig heeft om haar lichaam te stabiliseren.
Alleen Nirasé bekommert zich om het van koorts trillende lichaam van Sorane. Zo gaan vele dagen voorbij tot de deuren plots geopend worden. Er zijn juist zeventien maanden voorbij sinds ze gevangen genomen werden. Verschillende zwaargewapende mannen komen binnen. Ze sleuren de zieke Sorane uit haar cel en brengen haar naar buiten. Nirasé en de koninginnen worden onder zware bewaking naar het nieuwe paleis van koningin Phicha gebracht. Onderweg zien ze opnieuw mensen in erbarmelijke omstandigheden leven. In hun huizen mogen ze uitrusten van de lange werk schiften in de mijnen. Als ze het paleis bereiken zijn ze ontsteld als ze merken dat het paleis omheen het heilig schrijn gebouwd is.
'Welkom, collega's. Vandaag wordt over jullie lot rechtgesproken. Maar eerst is het de beurt aan diegene die zich voor de verhevene uitgeeft. De straf voor die bewering is de dood. Alleen wil ik weten waarom jullie hier zijn?'
'Dat weet alleen, Sorane,' zegt Nirasé opstandig.
De man naast haar reageert dadelijk en duwt een stok tegen haar rug. De amazone voelt een hevige pijn door haar rug schieten. Op hetzelfde moment is ze alle gevoel in haar benen kwijt. Als de bewakers haar niet vastgehouden hadden, zou ze gevallen zijn. De andere amazones kijken naar haar half bewusteloze lichaam. Op dat moment komen enkele in het purper geklede mannen en vrouwen binnen. Tussen hen wankelt Sorane moeizaam vooruit. Even lichten haar ogen op als ze het schrijn opmerkt. Maar dan kijken ze weer star voor zich uit. Heel haar lichaam is met donker bruine plekken en bulten bedekt.
'Ik heb ook nog goed nieuws voor jullie, De verenigde vloten hebben zich tien maanden geleden teruggetrokken op hun thuisplaneten. Dat vreemde schip van Sorane is het enige schip dat in de buurt opereert. Ze hebben geen enkele poging ondernomen om hun commandante te redden.'
Phicha kijkt even naar de elf Pentagons die voor haar op een tafel liggen. Dan draait ze zich langzaam om en zegt spottend.
'Sorane. Jij, die je uitgeeft voor de verhevene. Waarom kan jij jezelf niet genezen. Of heb je die krachten niet, zoals alle bedriegsters,'
Sorane kijkt haar moeizaam aan, maar kan niet spreken. Haar lippen hebben geen normale kleur meer en zijn hevig gezwollen. De twee mannen die haar vasthouden rukken plots haar armen opzij en twee anderen slaan snel en metalen boei om elke pols. Een hevige ruk en Sorane's armen worden omhoog getrokken. Ze hangt met haar amen gespreid aan twee kettingen, die aan het plafond bevestigd zijn. Ze kan met moeite op haar benen staan.
'Wil je niets ter verdediging zeggen, of doet mijn geschenkje misschien gruwelijk zijn werk. Als ik je goed bekijk, denk ik dat het zijn werk zeer goed uitvoert. Zelfs veel sneller dan ik gedacht had. Ik denk dat je over maximum een uur dood bent.
'Kreunend van de pijn kijkt de roodharige Phicha aan. Spreken kan ze echter niet, er komt alleen een kreun over haar lippen. Maar haar blikken zeggen genoeg.
'Nu kunnen we rusten toekijken hoe langzaam maar zeker kreunend van de pijn het loodje legt. Dan kunnen je volgelingen genieten van jou vreselijk einde.'
Sorane kijkt kronkelend naar de vloer. Het kost haar moeite maar haar concentratie wordt dieper en dieper. Plots beginnen de kettingen te trillen en met een luidde knal vliegen de boeien in stukken. Even wankelt ze, maar dan rent ze wankelend naar het schrijn. Phicha is verstijfd van verbazing en reageert te laat. Als Sorane het schrijn bijna bereikt heeft, richt ze haar linkerhand naar de Pentagons, die dadelijk op haar toeschieten. Als het laatste Pentagon in haar hand opgevangen wordt, bereikt De roodharige het schrijn. Twee schoten met verdovende stralen raken haar op het moment dat ze zich in het midden ervan opricht. Maar nog voor ze in elkaar zakt, wordt ze door een lichtblauw veld omgeven en lost op in het niets.
Iedereen staart verbaasd naar de plek waar ze verdween. Het is doodstil in de zaal.
'Mooie verhevene. Ze laat haar idiote volgelingen zomaar in de steek. Geloven jullie nog steeds dat ze de verhevene is,' spot Phicha.
De koninginnen werpen even een ontmoedigde blik op elkaar, maar kijken de afvallige koningin moedig aan.
'Jij hebt het amazonevolk verraden, Phicha. Maar denk maar niet dat we angst van je hebben.'
'Nee, Tovera. Nu nog niet. Maar dat komt nog wel. Sluit hen op in de mijnen, ze mogen hun werkplaats pas verlaten als ze dood zijn of als ik van hun lot wil genieten,' sist Phicha woedend, want haar plan is mislukt.
Ze wou dat ze Sorane zagen sterven.
'Wat? Dat kan je niet doen, Phicha,' roept Aivane uit.
Maar Phicha kijkt hen niet meer aan.
'Breng hen weg, waar ze kunnen nadenken. Diegene die Jakira trouw zweert, schenk ik genade. De anderen worden op de dag dat onze almachtige meesters aankomt, terecht gesteld.'
Nirasé is een uitzondering. Breng haar naar mijn kwartieren.'
Als ze even later haar vertrekken binnenstapt, leggen twee mannen, de half bewusteloze Nirasé op een tafel. Op een teken van Phicha maken die twee zich uit de voeten. De koningin kijkt even op haar slachtoffer neer en wacht geduldig tot ze de ogen opent.
'Hoe voel je je, amazone.'
'I..ik..k kan mijn benen niet meer bewegen.'
'Dat kan kloppen. Ik vrees dat je nooit meer zal kunnen lopen, schatje. Die energiestoot heeft je zenuwen aan je ruggenwervel doorgebrand. Maar kom, treur er maar niet om. Jij krijgt zoals de anderen de doodstraf, zodra ik weet wat ik wil weten.'
Nirasé zwijgt en probeert haar toestand te verwerken. De gedachte dat ze verlamd zou kunnen blijven is bijna teveel voor haar. Even sluit ze haar ogen.
'Waarom zijn jullie op Yharven?'
'Als je dat wil weten, dan zal je moeten smeken, verraadster.'
'Haha. Ik een verraadster, Nirasé. De echte Phicha bevindt zich in de mijnen om zich dood te werken.'
'Wat… Dat kan toch niet? Wie ben jij dan?'
De koningin kijkt Nirasé grijzend aan, terwijl ze in een andere vrouw verandert. Even strijkt ze haar lange zwarte haren achteruit.
'Mijn echte naam is Aknuva. Jaren geleden verloor ik de erkenning van het zwaard en werd verbannen.'
'Dat kan niet, Aknuva is al lang dood. Ze werd meer dan tweehonderd jaar geleden…'
'Ja, dat weet ik. Nirasé. Twee honderd jaar is een lange tijd, maar ik viel in handen van de Droak Torn, die ik trouw zweerde. Hij schonk mij de onsterfelijkheid. Toen Jakira hem uitschakelde trad ik in haar dienst en ik moet zeggen. Het bevalt mij.'
Nirasé slikt en hoort Aknuva zeggen:
'Nu ben jij weer aan de beurt. Zeg me wat ik wil weten of..'
'Nooit.'
Alvorens de amazone in elkaar krimpt van de pijngolven die doorheen haar lichaam, ziet ze dat Aknuva haar doordringend aankijkt.
De koninginnen zitten op hetzelfde moment in hun cel als enkele wachters een zwaar toegetakelde vrouw in de gang smijten. Het blijkt de echte Phicha te zijn. Ze is doodziek en zeer zwak.
Intussen materialiseert Sorane in een vreemde omgeving. Langzaam zweeft ze machteloos naar een soort tafel toe en daalt langzaam erop neer. Ze kan zich niet bewegen als gevolg van de verlammende stralen die haar op het laatste moment troffen. Plots wordt haar lichaam door een groen kleurig veld omgeven. Langzaam voelt ze de verlamming wijken en sluit haar ogen om te genieten van het gevoel dat doorheen haar lichaam glijdt. Ze denkt dat het snel gaat, maar in werkelijkheid vliegt de tijd voorbij. Als het veld uitgeschakeld word voelt Sorane zich veel beter en gaat rechtop zit op de zijkant van de tafel.
Telepathisch denkt ze aan haar Hypsoon, maar krijgt geen antwoordt. Het lijkt wel of hij uitgeschakeld is. Nu pas merkt ze dat ze naakt is. Ze kijkt om zich heen, maar ziet niemand. Licht wankelend loopt ze rond en bekijkt de vreemde apparatuur in haar omgeving. Ze lijken veel op die van de Tiren, maar er zijn toch enkele belangrijke verschillen. Als ze plots naar zichzelf in een spiegelend oppervlak kijkt, merkt ze dadelijk de verandering op. Haar huid lijkt weer kerngezond.
'Welkom, identiteit Jinga, Ik zie dat u gemerkt heeft, dat de stabilisatie behandeling geslaagd is.'
Sorane kijkt de vreemde wazige gedaante aan.
'Jinga? Mijn naam is Sorane.'
'Dat klopt, Sorane. Maar uw diepe innerlijk bewustzijn is al oeroud. Ooit heerste u, samen met vele anderen over grote gebieden van het heelal. Dat was de tijd van vrede een welvaart voor ieder levend wezen. Het paradijs, dat meer dan een miljoen jaar standhield, zou je kunnen zeggen. Maar toen kwam Morduno en zijn volgelingen. Ook jij Sorane kwam onder zijn misdadige invloed en werd een genadeloze heerserin. Een zware oorlog woede doorheen het bekende heelal, dat vele honderden Melkwegen omvatte. Diegenen, die trouw gebleven waren aan het oude ideaal, boden, met hun bondgenoten hevig verzet, maar Morduno haalde langzaam maar zeker de overhand. Toen je een andere identiteit ontmoette, veranderde alles plots. Jullie gevoelens voor elkaar wakkerde je strijd weer op. Jij bood echter als enige verzet tegen de symbiont, die je in zijn macht had en je slaagde er ook nog in om de symbiont te vernietigen. Morduno slaagde erin je levensgezel te grijpen en bracht hem gruwelijk voor je ogen ter dood. Moedeloos werd je opgesloten samen met een grote concentratie van de symbiont. Om je weer in zijn macht te brengen, maar het plan van Morduno mislukte. De symbiont in je cel werd kronkelend van de pijn vernietigd. Voor er alarm geslagen werd, was je al verdwenen. Terwijl een grote zoekactie op touw gezet werd, sloegen je krachten toe en bevrijdde je heel je gebied, dat nu viermaal groter was, dan voor de komst van Morduno. Ook buiten je eigen gebied waren je krachten, die nog steeds toenamen voelbaar. De Symbiont verloor steeds meer terrein. Zelfs Morduno, die toen begon te beseffen, dat hij bijna een evenwaardige tegenstandster moest zien te overwinnen, zond zijn trouwe moordenaars, maar ze hadden geen succes. Toen jij vele jaren later tegenover je vijand stond, begon het grootste gevecht van die levenscyclus.'
'Dat kan toch niet, vreemde.'
'Het is gebeurd, Sorane. Nadat je Morduno gedood meende te hebben, kwam je pas terug tot jezelf en besefte welke verwoesting, deze jarenlange strijd teweeg gebracht hadden. Heel het bekende heelal was in chaos en verwoesting uit elkaar gevallen. Jij, het machtigste wezen dat overleefde, werd bijna gek van machteloosheid. Niets kon er gedaan worden om de gouden tijd van de vrede terug te herstellen. Daarbij kwam nog de vrees, dat jijzelf in de ban van het kwade zou terug keren. Alleen zou het deze maal bewust zijn.'
'Ik zou die… nee, dat kan niet.'
'Laat mij verdergaan, Sorane. Jij of beter Jinga werd overheerst door tegenstrijdige gevoelens en uiteindelijk besloot je om alles achter je te laten en doorheen het heelal te reizen om als een soort boete anderen te gaan helpen. Omdat de tegenstandsters van Morduno niets van zijn nederlaag wisten botste je echter op een barrière die geschapen was om de macht van Morduno tegen te houden. Omdat een deel van Jinga nog sterke herinneringen bevatte van de tijd dat je in zijn macht was, stootte de barrière je terug. Zwaar aangeslagen door de schok verloor je een groot deel van je bewustzijn van wie en wat je was. Vele jaren later kwam je bij je oude volk terecht, dat je weer opnam in hun midden. Langzaam maar zeker kwamen ook je herinneringen terug. Op deze planeet die aan de rand lag van het centrumgebied van de Melkweg, waarin de planeet Enuron zich bevind, startte je een groots project, waardoor ik, het kernbewustzijn van Delos, geschapen werd. Ook het Djakolum werd door jou bewustzijn ontworpen en gemaakt. Maar je volgelingen stierven een voor een. Zodat je weer alleen overbleef en het project moest stop gezet worden.'
'Zo is Delos dus ontstaan, als ik het niet mis heb.'
'Nee, Sorane. Toen je alleen overbleef, zorgde je ervoor dat ik nooit zou gevonden worden, want ik kon een groot gevaar betekenen in verkeerde handen. Pas miljoenen jaren later ten tijde van de Lemuriërs kwam uw identiteit opnieuw op de planeet, waar ik geschapen werd. Ditmaal als tweede bewustzijn in het lichaam van de Lemurische Anya Sombor. Jij gaf haar de status om de leiding over het geheime project verder te zetten. Hierdoor ontstond Delos en nog verschillende andere basissen, verspreid in deze en omliggende Melkwegen. Ook de Tiren werd op de planeet, waar ik ontstond, gebouwd. Anya en haar volgelingen zetten hun werk tot bij hun dood verder, al was uw identiteit al lang teruggekeerd in de toekomst. Nadat de laatste levende Lemuriaan op de planeet stierf, werd het vernietigingsmechanisme in werking gesteld, waardoor alle sporen van onze aanwezigheid uitgewist werden.'
Even is het stil in de centrale, terwijl Sorane nadenkend voor zich uitstaart. Ze heeft veel te verwerken. Het halogram blijft stilzwijgend staan. Plots kijkt de roodharige op en richt zich dan tot de vreemde verschijning.
feedback van andere lezers
|
