Volg ons op facebook
|
< terug
Brief aan de vader (3)
Twee weken na de achterlijke rechtszaak van de eeuw hebben jij, Dick en ik, een afspraak bij jouw broodheer, de Raad van de Kinderbescherming.
8 Wie heeft bepaald dat je de moeder van je kind niet meer mocht zien?
Gespannen, opgefokt kwam je uiteraard ook daar alleen naar toe.
9 Waarom was je vrouw Herta er niet bij?
Na het inleidende praatje van je collega's viel je meteen met de deur in huis.
"Ik kan haar niet zien!"
"Wilt u uw kind niet zien?" riepen de beide sociaalwerkers verbijsterd in koor.
"Oh Jawel!!! Jazeker wel, maar ik kan haar," je knikte denigrerend naar mij, "niet zien."
Net als ik denk dat het niet gekker meer kan, wordt het toch nog vreemder.
Ik vermoedde onderhand wel van wie deze eis af kwam maar de beide medewerkers keken je met grote ogen aan. Het verraste ongeloof droop van hun gezichten.
"Mijnheer Le Roy, u weet dat het niet kan zonder de moeder! Maartje is nog geen tien! Ze is pas drie, veel te klein voor uw wispelturigheid! Ze heeft rust en regelmaat nodig. Uw kind moet in een ontspannen sfeer op u kunnen rekenen."
(Heb je, waar je mee omgaat word je besmet, geleerd om je zin door te drijven door nergens op in te gaan?) Jij bleef halsstarrig verdwaald in een onzichtbaar doolhof en je collega 's begonnen op je in te praten. Ze vroegen bezorgd wat je in de weg stond, maar je hield voet bij stuk, weigerde iets uit te leggen, sprak niet over het mes op je keel.
(Nee hè? Niemand mag weten hoe het zit. Is kindsheid besmettelijk? Waar is ze trouwens? Hertadarling. Wil ze alweer niet meepraten? Weet jij welke oliedomme indruk je bij jouw eigen werkgever achter laat? Aderverkalking? Vroege Alsheimer misschien?)
"Dat doet er niets toe. Ik kan haar gewoon niet zien." ( hallo ik ben Noor, weet je nog wel? Van ooit?)
"Als u de moeder niet wilt zien, wordt het moeilijk, zo niet onmogelijk." zei men simpel.
(Hallo, hoe zit dat? KINDERbescherming!! Ik wil niet dat Maartje getraumatiseerd verder moet.)
"Ze verlangt naar jou, Dick! Ze snapt niet waarom je niet komt, wacht al vier maanden. Ze heeft er last van en straks denkt ze nog dat het aan haar ligt!" oreerde ik bezorgd, maar niets hielp. Je haalde je schouders op. keek hooghartig weg en draaide niet bij. Ik stelde in de moed der wanhoop voor om desnoods in de woonkamer te blijven, onzichtbaar voor jou,
"Dan kan Maartje in de hal op je wachten, deur dicht, zie je mij niet." Men keek uiteraard bedenkelijk.
"Het is natuurlijk een ongebruikelijke maatregel, maar nood breekt wet, toch?" pleitte ik en dat was men met me eens. Men wilde het wel zo proberen, maar stelde keiharde eisen aan deze noodoplossing. Mij werd op het hart gedrukt, wat ik diende te doen.
"U moet Maartje er zo op voorbereiden, dat ze niet merkt, dat haar ouders elkaar nu even niet zien. Er moet in de toekomst wel weer voldoende tijd worden uitgetrokken!." Ik knikte uiteraard, meer wilde ik niet. Jou legden ze ook harde voorwaarden op.
"U moet binnen zes maanden uw obstakels hebben opgeruimd in het belang van Maartje, U moet daarna weer ontspannen met haar moeder om kunnen gaan."
(De Kinderbescherming kijkt mee, Herta kan je kind niet meer ongezien bij jou wegmoffelen.)
We kwamen zes data overeen en ik hoopte, met heel mijn hart, voor Maartje, dat deze neerwaartse duivelsspiraal onder toezicht van de daartoe meest geschikte instantie een positieve wending nam.
Maartje straalde van oor tot oor toen ze hoorde dat je haar vrijdag weer kwam halen.
(Zie je wel. Ik doe er goed aan. Wat ben ik blij dat ik heb doorgezet.)
"En weet je wat, lieverd? Jij bent al zo'n grote meid, jij mag helemaal alleen voor pappa de deur open maken." Trots groeide ze van belangrijkheid.
Ze was nog net iets te klein. Ook als ze heel hoog op haar teentjes stond kreeg ze de voordeur niet open en meteen trok haar lipje teleurgesteld. Ik moest een oplossing vinden en Maartje liep, als een bezorgd moedertje, achter me aan te dreutelen, te controleren of het wel goed kwam.
Na gepeuter met tangetjes, kreeg ik een grote sleutelring door het gaatje van het handeltje gewurmd, waar Maartje haar vingers in kon haken. Toen lukte het en ze keek verheerlijkt naar me op. We maakten samen een rondedansje, klapten feestelijk in onze handen. We oefenden dagelijks tot ze erop vertrouwen kon. Ze liet zich aansteken door mijn enthousiasme. Iedere keer als de voordeur open zwaaide, glom ze. Nu kon er niets meer mis gaan, behalve dat Maartje bijna niet kon wachten om het nieuwe kunstje ook aan jou te mogen laten zien. Ik was voldaan. Ons kind had niet door dat mijn deel van de afspraak perfect was gelukt, waarom wij dit zo ingewikkeld moesten doen.
( wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- hettie35
Ik hoop dat je dochter ooit beseft hoe
veel je van haar gehouden hebt,
je was niet 100% moeder maar 200/% moeder!
Niet iedereen zou het zo doen!
groetjes Hettie
Dora: Dank je Hettie, het had ook iets met mijn jeugd te maken, wat ik zelf niet had gehad van mijn ma, wilde ik zo heel erg dolgraag wel voor mijn kind doen. Maar straks heb je alle puzzelstukken bij elkaar, weet je hoe het af is gelopen...
Versplinterde Spiegels ( ondertiteling: hoe verknip je jouw kind....) - Hoeselaar
Wat je als moeder lijden kan dat wordt me hier weer eens duidelijk
Willy
Dora: Moederliefde is een oerding. Ik was zo blij dat ik niet op mijn moeder leek.... Wilde zo graag beschermen....wordt vervolgd... - tessy
Je geeft erg goed de problematiek weer waar veel vrouwen voor staan of gestaan hebben. Hoe leg je een kind van 3 uit dat papa niet te vertrouwen is.
Dora: Dank je...
Ja, de moeder of vader mag nooit zwart worden gemaakt, is kindermishandeling.... niet iedereen is in staat zichzelf te beheersen.... ligt kennelijk aan welk mes er bij wie op de keel staat. - manono
Ontroerend de moeite die je je hebt getroost om het bezoek te laten doorgaan.
Dora: Manono, ziet hoe zinloos dingen soms kunnen wezen, zoooo onmogelijk onnodig ook....
|
