Volg ons op facebook
|
< terug
brief aan de vader (4)
(Ik moet iets verzinnen om voor Maartje de tijd te doden. Boodschappen doen. Als ze iets voor zichzelf uit mag zoeken, zijn we snel een uurtje verder, snapt ze waarom ze haar beste jurk niet meteen aan kan.)
Die morgen stond Maartje al om half zeven naast mijn bed aan mijn haar te trekken.
"Mamma, opstaan, koffer pakken."
"Lieverd, eerst ontbijten en daarna mag je, omdat het feest is, iets bij Smits uitzoeken. Dus doen we nog niet je beste jurk aan, anders wordt hij vuil. En dat kan niet, hè schat?Je moet prachtig zijn voor pappa, vind je niet?"
Natuurlijk was ze het met me eens, liet ze zich omkletsen.
We liepen later door het zonovergoten park, voerden uitgebreid de eendjes en ze vertelde hen opgetogen dat pappa straks kwam. Met veel precisie zocht ze een nieuw speeltje uit en om half tien kwamen we fris uitgewaaid thuis. Opgewonden wees ze waar ik de koffer neer moest zetten, wat ze allemaal mee moest nemen en we gingen op ons gemakje inpakken.
Haar knuffel kwam bovenop de leren koffer te liggen en in haar mooiste jurk stond ze om tien uur klaar. Het eindeloze wachten. Steeds opnieuw moest ze op mijn arm door het keukenraam kijken of jij al kwam.
Eindelijk draaide je, keurig om half elf, het pleintje op in je gele waggelende Eend.
Ik zette Maartje in de hal, kuste haar gedag, en wenste haar een fijn weekend. Ze huppelde zingend van genoegen rond en zwaaide toen ik de kamerdeur sloot. Precies zoals we het hadden geoefend. Dwars door de muur wist ik hoe ze zich nu stond te verkneuteren.
Ik hoorde hoe de blikken deur van je goedkope nepBMW dichtsloeg en riep dat de voordeur open mocht. Ik hoorden het klikje en ik haalde opgelucht adem. (Gelukkig goed geg...)
Een oorverdovende knal denderde door het huis en ik vloog verschrikt uit de bank.
(Oh Jezus nee! Hij heeft haar doodgeschoten! Oh Godverdo)
De ramen rammelden nog toen de kamerdeur, net als de voordeur, open vloog en hard tegen de muur sloeg. Hij veerde terug, jij hield hem met je arm tegen.
Breeduit, strak gespannen als een veer, vulde jij de hele deuropening met moordende ogen en schuim om je mond. Ik ving een glimp van Maartje op, die dodelijk geschrokken met hoog opgetrokken schoudertjes tegen de koffer hing, alsof je haar had omgestoten.
(Vuile hond. Je wilde mij niet zien! Je bent haar ongeïnteresseerd voorbij gestoven. Alle voorbereidingen voor niets. Respecteer jij nou je eigen voorwaarden niet eens meer?)
"Wie denk jij wel dat je bent? Nou hè? Waar ben jij in Godsnaam mee bezig?" krijste je. Mijn paniek en opengesperde ogen werkten als een rode lap op de stier, die tussen mij en mijn kind in stond.
Maartje, met dichtgeknepen oogjes, hoog opgetrokken schoudertjes stond nu met haar vingers in haar oren, haar ruggetje in doodangst tegen de muur. Ik zag het tussen je wijdbeense poten en kon niet bij haar komen.
Je gilde als een bezetene over hoe gemeen en doortrapt ik was met mijn verrotte streken.
(Let toch in Godsnaam op je kind! Kijk naar haar om. Hoepel op, gore gek.)
De aderen in je nek waren dikke opgezwollen rode koorden, je rolde krankzinnig met verwilderde vuurspugende ogen. Ik zag een volkomen krankjorumme idioot, maar was te overrompeld iets zinnigs te doen.
"Ik doe wat is afgesproken, houd me aan jouw eisen!" wierp ik tegen. Je was des duivels.
"Vuile slet, smerige heks. Jij ruïneert ons huwelijk met je jaloerse streken."
Ineens wist ik niet meer wat ik deed. Ik moet een snoekduik naar voren hebben genomen en je zo hebben overrompeld, dat ik je makkelijk terug kon duwen. Je struikelde achterover de hal in en ik klapte de deur dicht, hield hem hijgend met mijn hele gewicht onder controle. Huilend bad ik tot God, want Maartje en ik gingen kapot.
Verder wist ik niets anders te doen dan de deur met heel mijn gewicht dicht te houden, schokkend van paniek, adrenaline en felle overrompelde verontwaardiging.
Er gebeurde een eeuwigheid niets, tot ik jullie hoorde vertrekken.
Twee uur lang zat ik verslagen in de bank te trillen als na de bevalling. Ik voelde me naakt, schuldig tot op het bot en Maartjes doodsangst sneed dwars door mijn weke onthutste moederhart. Haar aan flarden gescheurde vertrouwen hing als een stinkende vaatdoek aan mijn ziel. Het beeld van mijn onschuldige poepescheetje stond op mijn netvlies gebeiteld.
(Door deze noodlottige ravage van geweld komt geen enkel kind ongeschonden heen en de onterechte verwijten zullen haar in tweeën splijten. Jij breekt af wat ik aan vertrouwen herstel. Jij loopt mijn kind plat, ramt haar ziel aan gort, terwijl ze zich in heilig geloof aan mijn enthousiasme had overgegeven. Mijn allerliefste lief heeft het tegenovergestelde gekregen van wat we hebben gewild. Weliswaar buiten mijn schuld, maar hoe leg ik haar dit ooit in s' hemelsnaam uit?)
Dat weekend sprak ik met diverse mensen die me bijna niet geloofden, zo raar, zo onbegrijpelijk en theatraal was mijn machteloze verhaal. Toen je haar terugbracht bleef je gelukkig onzichtbaar, zonder amok te maken. Maartje kwam schoorvoetend binnen en wilde niets van me weten. Ze had deze keer twee weken nodig voordat ze mij kon toelaten, ze bleef koppig, onwillig en weerbarstig. Opstandig, tegendraads. was haar wezen te veel in de war. Maartje bleef afstandelijk en ik hoopte dat ze met de tijd deze klap toch te boven kwam, als je rustig en betrouwbaar bleef. Ik vroeg mijn ouders bij de volgende overdracht aanwezig te zijn.
Je kwam veel te laat, mijn vader nam de honneurs waar. Het ging zoals was afgesproken want mijn vader gaf jou Maartje aan en deed de deur voor je neus dicht voordat jij schreeuwend binnen kon stuiven. Toen je haar terug bracht hield jij je aan de gemaakte afspraken.
( wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- hettie35
Een goed plan om je vader dit te laten doen, maar het blijft intriest dat het zo moest. Je verhaal pakt mij geweldig, dacht niet dat zoiets kon bestaan, maar geloof je op je woord!
groetjes Hettie
Dora: Dank je, ja, leven kun je niet verzonnen krijgen. Ik ben creatief, maar zo???? Nee beslist niet... - Hoeselaar
Is dit allemaal echt gebeurt? goed dat je hem daarvoor aansprakelijk maakt
Willy
Dora: Ja, helaas, zie comm. op Hettie 35. Dat boek zal toch eens uitgegeven moeten worden.... - GoNo2
Kan me perfect inbeelden hoe het moet geweest zijn...
Dora: Ja, gek dat er dingen zijn, die nog even levend zijn als toen ik drie, tien, twintig, dertig was. Alleen van de laatste tien jaar verwaaien dingen makkelijker.... Heeft niet iedereen dat? - tessy
Het grijpt me bij elke aflevering naar de keel, hoe kunnen mensen in hemelsnaam anderen zoveel pijn doen...dat zal ik nooit begrijpen.
Dora: Ik ook niet, nog een en dan....ach ja, was het maar allemaal anders gelopen... - manono
Ik kreeg koude rillingen bij het lezen...
Dora: UItgeven dus, maar dat zei je al veel eerder... dank je voor het geduld trouwens, zware kost immers, voor iedere moeder....
|
